20 พฤษภาคม 2548 17:06 น.
มือ ไหม้พาย
หยดแรกของหยาดฝน
รินหล่นร่วงจากห้วงฟ้า
คิดถึงเพื่อนเดือนพฤษภา
และน้ำตาของแผ่นดิน.
เสียงกลองที่ร้องรัว
กลบความกลัวจนสูญสิ้น
ร่วมอยู่และร่วมกิน
เราก็กล้าร่วมกันตาย.
ปากคนจะสู้ปืน
จะหยัดยืนย้ำจุดหมาย
วิปโยคจะมลาย
เป็นเสียงธรรมก้องกังวาน.
คลื่นประชาที่ถาโถม
จะจู่โจมพวกยักษ์มาร
ตีแตกให้แหลกลาญ
ผนึกผสานพลังคน.
พลีเลือดก็จะแลก
และพลีร่างก็จะทน
แม้จะตายก็พร้อมชน
เพื่อประชาชนะชัย.
เม็ดฝนสีเลือดนอง
แผ่นดินทองก็ร้องไห้
นั่น...ประชาธิปไตย
นั่น...ร่างใครที่ถูกกลืน.
เธอตายอย่างทนทุกข์
เพื่อจะปลุกให้คนตื่น
ดาวศรัทธา ณ ค่ำคืน
จะพรายพร่างกลางทิวา.
หยดแรกฤดูฝน
โปรยหล่นร่วงจากห้วงฟ้า
รอยเลือดเดือนพฤษภา
มิเคยจางจากผืนดิน.
เสียงของผู้จากไป
จะมีใครได้ยลยิน
อธิปไตยแห่งธานินทร์
ยังโรยรินลมหายใจ.
สาบสูญไปกี่คน
ร่างวีรชนอยู่หนไหน
วันนี้เล่ามีใคร
ตามสานต่ออุดมการณ์.
สิบสามปีประวัติศาสตร์
เหมือนยังขาดการสืบสาน
ตะกอนแห่งปณิธาน
จงร่ำเรียงเป็นพลัง.
เพื่อนเอย...ทุกเพื่อนไทย
ประกาศชัยกันอีกครั้ง
เพลงวีรชนจะก้องดัง
บันดลธรรมยั่งยืนยง.
ตื่นเถิดทุกยอดหญ้า
จากนิทรา-ความลุ่มหลง
เทิดไทยให้ธำรง
ร่วมชักธงประชาธิปไตย.
3 เมษายน 2548 20:36 น.
มือ ไหม้พาย
ใบไม้สีขาวร่วง
หลุดจากห้วงแห่งวัฏฏะ
สู่สันติอารยะ
โอ!รัตนะแก้วมณี...
พระเจ้าสร้างท่านมา
เพื่อเมตตาต่อโลกนี้
ฤทัยดุจนที
ชโลมทั่วปฐพิน...
แม้กายแตกดับแล้ว
ชื่อเลื่องลือมิรู้สิ้น
โลกรู้และยลยิน
พระองค์เยี่ยงสุริยา...
ชีพผลิแล้วร่วงลง
ใครจะคงอยู่ค้ำฟ้า
สัจธรรมการร่ำลา
เหลือเพียงค่าของความดี...
อาลัยพระสันตะปาปา
พระบิดาแห่งเสรี
น้ำตาที่โลกพลี
ส่งท่านสู่สวรรค์เทอญ...
----------------------
-แด่...พระสันตะปาปา
สถิตสู่สรวงสวรรค์นิรันด์เทอญ.-
15 กุมภาพันธ์ 2548 10:27 น.
มือ ไหม้พาย
เพราะฟ้าสร้างหัวใจไว้ดวงหนึ่ง
แต่มาอาจลึกซึ้งซึ่งความหมาย
จึงลิขิตให้ทุกใจเดียวดาย
หาใจที่คล้ายๆไว้ร่วมทาง...
เราต่างมีจิ๊กซอว์ที่หล่นหาย
เพียงกระจัดกระจายใต้ฟ้ากว้าง
เปิดหน้าต่างหัวใจให้เห็นทาง
ใจจะส่องแสงสว่างอย่างเข้าใจ...
ต่างค้นหาความรู้สึกอันลึกซึ้ง
จากคนหนึ่งสู่คนหนึ่ง..รู้ซึ้งได้
บ้างเพียงพบเพื่อพลัดพรากจากกันไป
บ้างร่วมต่อจิ๊กซอว์ใจได้ตรงกัน...
เราเรียนรู้ด้วยรอยยิ้มอันอิ่มอุ่น
โลกสมดุลด้วยความจริงอิงความฝัน
ได้สัมผัสความงามความผูกพัน
ได้แบ่งปันรู้สึกดีที่หัวใจ...
เพราะเรามีหัวใจไว้ดวงหนึ่ง
คือสายใยลึกซึ้ง..ซึ่งการให้
คือรอยยิ้มคือน้ำตาคืออภัย
คือความรักจากใจมอบให้กัน...
11 มกราคม 2548 15:53 น.
มือ ไหม้พาย
--ทรายหนาวร้าวไผท
แผ่นดินไห้เวทนา
สมุทรล้นท้นดวงตา
ท่วมฤทัยไม่เคลื่อนคลาย.
----------------
--ฤดูนี้มรสุมคลื่นคลุ้มคลั่ง
ปราสาททรายความหวังพังสลาย
เธออาจคิดว่าโดดเดี่ยวว่าเดียวดาย
บางครั้งเผลอร้องไห้ไร้คนมอง.
เทียนชีวิตหลี่แสงเรี่ยวแรงถอย
เรือล้ำน้อยเคว้งคว้างกลางคืนหมอง
พรุ่งนี้เธอจะเห็นว่าฟ้าสีทอง
เป็นครรลองสัจธรรมความเป็นจริง.
ปลาคนว่ายเวิ้งทะเลโลก
สุขเพื่อโศกสูญเพื่อสร้างสืบสรรพสิ่ง
ยังมีรักจากใจไว้พักพิง
ไทยไม่เคยทอดทิ้งทุกเพื่อนไทย.
เธอก็รู้คืนนี้มืดมิดนัก
หยุดพักล้มตัวนอนก่อนดีไหม
โลกวันนี้ร้อนรน..กังวลใจ
หนักเกินไปที่จะแบกรับมัน.
เธอสูญเสียหัวใจไปเสี้ยวหนึ่ง
ฉันรู้ถึงความร้าวรวดเจ็บปวดนั่น
แผลที่บาดหัวใจไม่ต่างกัน
เพราะผูกพันลึกซึ้งเป็นหนึ่งใจ.
เพื่อนรัก..ฉันจะคอยประครอง
ซับน้ำตาคราหม่นหมองยามร้องไห้
ฉันจะอยู่เคียงข้างไม่ห่างไกล
ปลุกหัวใจ ลุกขึ้น..ยืนข้างเธอ.
-------------------
8 พฤศจิกายน 2547 00:15 น.
มือ ไหม้พาย
...ซึมโศกบ้างบางทีของชีวิต
ฟ้ายังมิดมืดได้ในบางหน
จะผิดหวังบ้างเป็นไรหัวใจคน
จงอดทนทุกข์มากล้าฝ่าฟัน...
ซึมโศกบ้างบางทีสีของโลก
มีทุกข์โศก สุขเวียนเพราะเปลี่ยนผัน
ในมุมหนึ่งโลกนี้สีมืดตัน
อีกซีกนั้นอาจมีสีศิวิไลซ์...
ซึมโศกบ้างบางทีเพื่อสีสัน
สีหม่นดำอาจแต้มฝันสู่วันใหม่
อย่ากลัวทุกข์เพราะความร้อนช่วยสอนใจ
โลกหมุนไปด้วยความทุกข์-สุขของคน...
หน้าส่วนตัว
972
