บทกลอนจากก้อนดิน

มืดมิด..จนชิดเช้า

หายไปนาน หวังว่ายังคงจำกันได้นะคะ


แน่ใจหรือ ว่าเรา เป็นดั่งดาว
ที่พร่างพราว สวยงาม อยู่กลางฟ้า
แน่ใจหรือ ว่าเรา เป็นดารา
เรามีค่า ปานนั้น แน่แล้วฤา?

เราเป็นเพียง หินต่ำ ไม่ล้ำค่า
ใช่ดาวล้ำ ค้ำฟ้า ที่ใสซื่อ
คิดจะปั้น ความฝัน ด้วยสองมือ
เพราะเราคือ ก้อนดิน ไม่สิ้นใจ

แต่ก่อนดิน บินไป ในกลางฟ้า
ดินต้องผ่าน ล้านน้ำตา ที่หยาดไหล
หมื่นความช้ำ ย้ำสู่ ประตูใจ
ให้ฝ่าไป ถึงถิ่น กลิ่นดารา

เรามั่นใจ เกินไป ใจจึงช้ำ
การกระทำ คือต้นเหตุ ที่พลาดท่า
ตั้งความหวัง ไว้สูง เกินราคา
หยาดน้ำตา จึงเปื้อน เสทือนดิน

เมื่อก้อนดิน ถิ่นเดิม จะเหินฟ้า
เหล่าดารา ต้อนรับ กลับใจหิน
อยากไปเยือน เพื่อนดาว เป็นอาจิณ
แต่ไร้เพื่อน เปื้อนดิน เหมือนถิ่นเรา

หลังเข้าใจ ความจริง ที่แสนต่าง
จึงต้องทิ้ง ระยะทาง ที่แสนเศร้า
กลับมาอยู่ คู่แผ่นดิน ที่ถิ่นเรา
ขอไม่เอา ดินเปรียบ เทียบดารา 


ขอบคุณมากๆนะคะที่แวะเข้ามาอ่าน ยังไง comment ให้ด้วยนะคะจะได้ปรับปรุง