12 ตุลาคม 2551 04:36 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
หายไปนาน หวังว่ายังคงจำกันได้นะคะ
แน่ใจหรือ ว่าเรา เป็นดั่งดาว
ที่พร่างพราว สวยงาม อยู่กลางฟ้า
แน่ใจหรือ ว่าเรา เป็นดารา
เรามีค่า ปานนั้น แน่แล้วฤา?
เราเป็นเพียง หินต่ำ ไม่ล้ำค่า
ใช่ดาวล้ำ ค้ำฟ้า ที่ใสซื่อ
คิดจะปั้น ความฝัน ด้วยสองมือ
เพราะเราคือ ก้อนดิน ไม่สิ้นใจ
แต่ก่อนดิน บินไป ในกลางฟ้า
ดินต้องผ่าน ล้านน้ำตา ที่หยาดไหล
หมื่นความช้ำ ย้ำสู่ ประตูใจ
ให้ฝ่าไป ถึงถิ่น กลิ่นดารา
เรามั่นใจ เกินไป ใจจึงช้ำ
การกระทำ คือต้นเหตุ ที่พลาดท่า
ตั้งความหวัง ไว้สูง เกินราคา
หยาดน้ำตา จึงเปื้อน เสทือนดิน
เมื่อก้อนดิน ถิ่นเดิม จะเหินฟ้า
เหล่าดารา ต้อนรับ กลับใจหิน
อยากไปเยือน เพื่อนดาว เป็นอาจิณ
แต่ไร้เพื่อน เปื้อนดิน เหมือนถิ่นเรา
หลังเข้าใจ ความจริง ที่แสนต่าง
จึงต้องทิ้ง ระยะทาง ที่แสนเศร้า
กลับมาอยู่ คู่แผ่นดิน ที่ถิ่นเรา
ขอไม่เอา ดินเปรียบ เทียบดารา
ขอบคุณมากๆนะคะที่แวะเข้ามาอ่าน ยังไง comment ให้ด้วยนะคะจะได้ปรับปรุง
17 มิถุนายน 2550 15:03 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
เกินสัมผัส กายา จะรู้สึก
ได้เพียงนึก สัมผัส จากใจข้า
อยากสัมผัส กลิ่นหอม ยามนิทรา
แต่ทว่า ได้เพียง แค่เคียงลม
อยากยื่นมือ สัมผัส กับความหวาน
แต่รุกราน เข้ามา เพียงความขม
ความสดใส กรายใกล้ ให้เชยชม
เหลือเพียงร่ม เงารัก ไม่จักคืน
หยดน้ำตา อาลัย ก็ไหลหลั่ง
ฉันชิงชัง ความรัก แสนสดชื่น
แต่เพียงพ้น กลับพบ ความกล้ำกลืน
ที่ขมขื่น กว่ารัก ที่ฉันชัง
เพียงหากย้อน เวลา กลับไปสู่
ความเอ็นดู ห่วงใย และความหวัง
ฉันคงไม่ เดียวดาย แต่ลำพัง
มีเธอนั่ง เคียงข้าง ไม่ห่างกาย
เสียงหัวเราะ สดใส ที่เคยชิน
อยากได้ยิน อีกที เมื่อมันสาย
"ฉันรักเธอ" ออกปาก เมื่อความตาย
มากล้ำกราย พรากเธอ ชั่วนิรันดร์
**ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ
28 ตุลาคม 2549 15:23 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
เจ็บจริงยิ่งหนอโดน ทอดทิ้ง
ช้ำชัดเป็นสิ่งจริง ยิ่งแท้
ความรักใยกลอกกลิ้ง ลวงหลอก กันนา
วาสนามีเพียงแค่ ลิ้มรสปวดใจ
เกิดมาหวังเพียงเจอ รักแท้
กลับได้มาเพียงแค่ รักร้าว
เป็นเพราะเราเพียงแต่ เข้าข้าง ตัวนา
จึงต้องช้ำค่ำเช้า ยากเลี่ยงหลีกหนี
ควารักเป็นสิ่งไม่ จีรัง
ดีอยู่ก็กลับพัง ต่อหน้า
ความรักลอบหักหลัง จนเจ็บ
หัวใจเริ่มอ่อนล้า เหี่ยวแห้งเฉาตาย
เก็บใจที่สุดล้า เกินทน
ไปให้ไกลจากคน ตรงหน้า
หลับตาขอเพียงพ้น ความเจ็บ
จะไม่ขอต่อว่า ใครนอกจากตัว
**ขอบคุณมากเลยนะคะที่แวะเข้ามาอ่าน
19 เมษายน 2549 19:04 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
เพียงพนอ ล้อจันทร์ แต่พลันเศร้า
เพราะจันทร์เขา เมินหมาง ด้วยต่างชั้น
เพียงธุลี ต่างกับ ระดับจันทร์
มีเพียงฝัน ลมแล้ง ที่แห้งเฉา
หากแม้นดิน เจียมตัว แค่เพียงดิน
ไม่คิดบิน โบกโบย โปรยรักเขา
เพียงสำนึก โบยบิน แค่ถิ่นเรา
ไม่ต้องเฝ้า มองจันทร์ บนชั้นดาว
อยากเป็นดั่ง ลมไซร้ ที่คล้ายคลื่น
ไม่ต้องฝืน วิถี ทนใจหนาว
ได้เห็นจันทร์ ระยับ ที่วับวาว
สุกสกาว พร่างพราย ใกล้สายตา
บนความจริง เป็นได้ แค่เพียงดิน
เพียงเศษหิน แต่ใจ ยังโหยหา
ยกระดับ หัวใจ ใกล้จันทรา
แต่กลับคว้า น้ำคำ ไร้น้ำใจ
ถ้อยทุกคำ เศษดิน ได้ยินแล้ว
คงไม่แคล้ว ร้องไห้ น้ำตาไหล
แต่จะร้อง เพียงครั้ง ให้สิ้นไป
แล้วจะไม่ เงยหน้า ขอลาจันทร์
**ขอบคุณมากค่ะที่แวะเข้ามาอ่าน
18 มกราคม 2549 21:30 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
คดีหลายใจ
คลอเคลียอยู่เพียงเคียงข้าง
วันไหนไกลห่างแรมร้างห่างเล่า
ริดรอนบั่นทอนร้อนเร่า
ก็ใยคลุกเคล้าแค่เฝ้าเคียงกาย
ครั่นคร้ามเมื่อยามข้ามฟ้า
ใจจิตเจ็บล้าราคารักหาย
รักเธอละเมอรักคลาย
คนคอยใจหายละลายรักกัน
ทำร้ายทั่วกายทั่วจิต
ห่างกันเพียงนิดสะกิดรักมั่น
เฝ้าขอรอกลับนับวัน
ให้คิดถึงกันก่อนก้อนใจตาย
กลิ่นรักเมื่อยามหักล้าง
ไม่เคยตกค้างความงามรักหาย
ทิ้งคาวราคีความอาย
ที่พรูพร่างพรายไม่หายสู่ดิน
อวลรักเมื่อยามยังรัก
แต่เมื่ออกหักสลักใจหิน
ห่างนิดมีสิทธิ์น้ำริน
เพียงเพราะไม่ชินกับชาติชายชั่ว
ทางโน้นคงโดนรักฝาก
มารยามีมากมาเย้ายวนยั่ว
เพียงคิดจิตร้อนระรัว
เพียงเพราะกลัวเธอเกลือกกลั้วคลุกคลี
ก่อนไปไม่คิดโลเล
ไยไปไขว้เขวครวญใจทางนี้
กลับมาเลิกร้างห่างที
ไม่อยากเสียที "คนดีหลายใจ"
**ขอบคุณมากนะคะที่แวะเข้ามาอ่าน
Lovers
0 คน เลิฟมืดมิด..จนชิดเช้า
Calendar
หน้าส่วนตัว
2056
