วันที่...พบเธอ

มาโนช

ตามหาคนดีหลายปีมิเคยพบ
พอเรียนจบแยกจากห่างยิ่งนัก
เฝ้าติดตามถามหามิผ่อนพัก
คนเคยรักมาจากไกลอยู่ไหนนั้น

พอนานไปลืมเลือนเพื่อนพ้อง
รุ่นน้องน้องครองเรือนสุขสันต์
ไปงานวิวาห์คราใดใจประหวั่น
ใจมันสั่นคิดถึงเธอเพ้อเรียกหา

แต่วันเดือนเลือนไปไม่เคยเจอ
ได้แต่เพ้อรำพึงหมองอุรา
จากวันนั้นจรดวันนี้ที่ตั้งตา
แก้วกานดาเธออยู่ไหนไม่พบพาน

มีวันหนึงเป็นวิทยากรสอนศิษย์
อบรมจิตมุมเพื่อนใจวัยหวาน
ตาเหลือบแลห้องข้างข้างใจสะท้าน
เจ้าสาวแสนหวานนั่นกานดา

ตะลึงแลเล็งจ้องมองพินิจ
เจ้าลูกศิษย์เล็งแลกลอกนัยน์ตา
จึงเสแสร้งบอกศิษย์นี่แหละหนา
คือคุณค่าควรนิยมน่าชื่นชม

จงรักนวลสงวนตัวรอวิวาห์
ถึงเวลาได้ชิมไม่ขื่นขม
เปรียบอ้อยตาลหวานฉ่ำเมื่อเหมาะสม
อย่าเร่งรีบเชยชมจะขมฝาด

แล้วก้มหน้าหลบศิษย์ปลิดน้ำตา
อนิจาพลั้งพลาดหมดโอกาส
แม้แต่ชานอ้อยตาลมิรู้รสชาด
ใจแทบขาดพบเธอ...วันวิวาห์(ของเธอ)