30 พฤษภาคม 2545 13:46 น.
มาโนช
เป็นข้าราชการ ช่างยาก ลำบากนัก
ไม่มีพรรค มีพวก ก็ไม่ใหญ่
มีพรรค มีพวกมาก ลำบากใจ
ถึงเป็นใหญ่ ก็ไม่พ้น ต้องมลทิน
เป็นคุณสา คุณสม แลคุณสี
คงได้ดี เพราะร่ำรวย ด้วยทรัพย์สิน
นั่งบนหอ รอเวลา ก็มีกิน
เป็นหลืบริ้น ปลิ้นปล้อน ด้วยเหลี่ยมเล่ห์
เป็นข้าราชการ เคียงข้าง ประชาชน
คงไม่พ้น ภัยพาล คนเกเร
ต้องยึดมั่น ศักดิ์ศรี ไม่หันเห
ถึงไม่เท่ห์ ต้องไม่ถอย คนถ่อยพาล
เป็นคุณสา คุณสม แลคุณสี
มากบารมี ในมวล หมู่มาร
มีพร้อม ข้าทาส บริวาร
สุขสำราญ บ้านเรือน ล้วนใหญ่โต
เป็นข้าราชการ ที่ดี มีมานะ
ก็ควรจะ ต้องป้องภัย ใช่คุยโว
ถึงถูกมอง ว่าควาย ที่แสนโง
ไม่ใหญ่โต ขอเป็น ข้าประชาชน
30 พฤษภาคม 2545 09:38 น.
มาโนช
คืนท้องฟ้า ให้หมู่ มวลวิหค
คืนพงรก ให้หมู่ มวลสัตว์ป่า
คืนธารา ใส่ให้ หมู่ปูปลา
คืนอากาศ กลับมา ให้ใสสด
ขอวอนมนุษย์ แสนสุด ประเสริฐ
ขออย่าเกิด ความละโมบ โลภจนอด
หวังแต่ได้ ทำลายล้าง ผลาญจนหมด
ช่วยกันลด ใช้แต่สิ่ง ที่จำเป็น
ป่าไม้มี คุณค่า ช่วยกันปลูก
เพื่อหลานลูก ของเรา ไม่ลำเค็ญ
โลกก็จะ กลับมา ร่มเย็น
ไร้ทุกข์เข็ญ ผ่านพ้น พิบัติภัย
คืนความรัก สู่ใจ คนทั้งโลก
ให้สร่างโศรก สรรสร้าง ความสดใส
เพื่อโลกงาม ลูกหลาน อยู่อาศัย
ขอร่วมใจ วันนี้ ก่อนสายเกิน
24 พฤษภาคม 2545 13:56 น.
มาโนช
มองกรอบรูปเก่าใจละเมอ
เคยมีรูปเธอติดอยู่ดูสวยสม
มาบัดนี้ว่างเปล่าร้าวระบม
ใจระทมด้วยรักแสนหนักจิต
สิบกว่าปีผ่านพ้นวนอดีต
เหมือนรอยมีดกรีดใจชั่วชีวิต
ครั้งหนึ่งเคยมีเธออยู่เป็นคู่คิด
ถูกหรือผิดเธอเคียงข้างไม่ถ่ายถอน
แล้วเธอมาขอรูปเธอคืนกลับ
ฉันยังนับเวลารอเธอคืนย้อน
วันและคืนผันผ่านหลายหนาวร้อน
ใจผัดผ่อนหวังเธอคืนมาเคียงกาย
มองกรอบรูปไร้ภาพใจวูบหล่น
ให้หมองหม่นรักร้าวใจสลาย
จากบัดนั้นจนบัดนี้ยังเดียวดาย
รักไม่คลายรอเธอกลับคืนมา
23 พฤษภาคม 2545 09:14 น.
มาโนช
สุดห้ามใจรักเจ้าเนื้อนวลนาง
เอวบอบบางร่างระหงทรงวิไล
งามทั้งกายผ่องพรรณด้วยหัวใจ
สุขสดใสใกล้ชิดใจผลั้งเผลอ
เสียดายตัวเรามีครอบครัวแล้ว
มีดวงแก้วเคียงคู่อยู่เสนอ
แต่อย่างไรเผลอใจไปรักเธอ
บางวันเพ้อด้วยพิษรักหนักจิต
อยากจะหยุดฉุดใจไม่ไหวหวั่น
มิอาจกั้นกำแพงแห่งความคิด
ศิลธรรมนำสว่างทางชีวิต
ยังแพ้พิษรักอยากนักสุดหักหาย
ถึงจะมีโซ่ทองคล้องชีวิต
แต่ดวงจิตยอบสยบมิรู้คลาย
อยากมีเธออยู่คู่เคียงกาย
แสนเสียดายได้เพียงฝันเท่านั้นเอง
15 พฤษภาคม 2545 15:44 น.
มาโนช
ยามบ่ายบ่าย อ่อนล้า ระอานัก
อยากหยุดพัก หนักจิต คิดว้าวุ่น
งานการ ผันเปลี่ยน วนเวียนหมุน
เนืองหนุน อัดแน่น มิได้ขาด
กาแฟช้อน น้ำร้อนเติม อุ่นกรุ่นไอ
หวังจะได้ เพิ่มแรง แกร่งผงาด
จิบกาแฟร้อน กรุ่นหอม ในรสชาติ
แต่ยังขาด ร้อยยิ้ม ที่แสนหวาน
ยามอ่อนล้า ทดท้อ เธอคอยหนุน
วันวุ่นวุ่น เธอมียิ้ม ที่ชื่นบาน
ต่อแต่นี้ ไม่มีแล้ว รักแสนหวาน
แม้จะนาน เพียงใด ใจอาวรณ์
ไอกาแฟ ลอยวน บนอากาศ
ใจยังจำ วาดฝัน ถึงวันก่อน
แม้งานหนัก ใจล้า ไม่อาทร
กาแฟร้อน ซ้อนรอยยิ้ม ก็อิ่มเอม
หน้าส่วนตัว
937
