10 พฤศจิกายน 2545 14:05 น.
มาโนช
ดอกศรีตรัง บานเด่น สีม่วงงาม
คิดถึงนงราม ทรามเชย เคยชื่นชม
มาเมืองตรัง ครั้งนั้น แสนสุขสม
สาวตาคม เจ้าเดินเคียง ข้างกายา
โรตีกรอบ หอมหวาน ข้างสถานี
เธอคนดี ชวนชิม อิ่มโอชา
จันทร์ทอแสง ส่องสว่าง ทั่วเมฆา
ชื่นอุรา เดินคลอ ดูของขาย
หมูย่าง เมืองตรัง ยังฝังจิต
แม่มิ่งมิตร ชวนชิม จนหิวหาย
กาแฟ หอมกรุ่น อุ่นเนื้อกาย
ฝนพร่างพราย พรมพร่ำ ฉ่ำอุรา
เลื่องชื่อ ขนมเค้ก เมืองตรัง
แต่หนหลัง มีมานาน ลำภูลา
เธอชวนชิม หอมล้ำ รสโอชา
เป็นวาสนา ของพี่ มีน้องเคียง
ทั้งถ้ำเล ถ้ำลอด ดอดไปเที่ยว
ไม่เปล่าเปลี่ยว สาวเจ้า แจ้วจำเรียง
บรรเลงเพลง ขับขาน ประสานเสียง
ไพเราะเพียง กังสดาล แว่วหวาน
หาดหยงหลิน ถิ่นนี้ เคยมีเธอ
ใจละเมอ เพ้อครวญ ถึงวันวาน
ภาพหนหลัง ฝังแน่น แสนหวาน
ในดวงมาลย์ มีเธอ ทุกเวลา
แต่วันนี้ เมืองตรัง กลับเหงาเศร้า
ไม่มีเจ้า คนดี ใจโหยหา
มองทางใด ใจช้ำ นองน้ำตา
ดอกศรีตรัง ลาต้น รักลาร้าง
5 พฤศจิกายน 2545 14:06 น.
มาโนช
หนทางข้างหน้ายังยาวไกล
ก้าวต่อไปเถิดหนาอย่าหวาดกลัว
สองฝากฝั่งเยือกเย็นมืดสลัว
ไม่รู้ตัวมีสิ่งใดแอบแฝงอยู่
แม้หนทางข้างหน้ามีขวากหนาม
ทุกโมงยามผ่านพ้นไม่อาจรู้
ทีละก้าวทีละคืบหนทางสู้
เป้าหมายอยู่เบื้องหน้าอาจคว้าได้
หากหยุดนิ่งทิ้งเวลาให้ผ่านพ้น
ทางมืดมนทอดยาวห่างไกล
หมดแรงกายแรงใจในวันใด
จงรู้ไว้ทางชีวิตยิ่งมืดมิด
จงเตรียมพร้อมฝึกตนทนลำบาก
ความทุกข์ยากมินานพ้นผ่านทางชีวิต
ได้พบแสงแจ่มแจ้งอิ่มเอมจิต
ล้วนลิขิตด้วยตัวเราอย่าหวั่นเกรง
หน้าส่วนตัว
11003
