31 มกราคม 2547 10:36 น.
มาแตง
ไม่อยากเป็นคนขี้เหงา
แค่คิดถึงเรื่องราวเก่าเก่า .. มันทำให้อ่อนไหว
ที่เห็นไม่ยิ้ม .. ไม่ใช่เก็บแต่ความทุกข์ใจ
ที่เห็นไม่คุยอะไร .. ไม่ได้โกรธใครเลยจริงๆ
แค่อยากมีสักคนยืนอยู่ข้าง ข้าง
ยามที่อ้างว้าง .. เหมือนหิ่งห้อยโดนพระจันทร์แรมร้างทอดทิ้ง
อยากมีมือของใคร .. เช็ดน้ำตาสัมผัสแก้มอ่อนไหวให้พักพิง
แค่อยากมีไหล่ของใครให้ซบหน้าหลับตานิ่ง นิ่ง ก็พอใจ
ไม่ได้อยากเป็นคนขี้เหงา
แต่พอเวลาได้มองฟ้าสีเศร้า .. ก็ทำให้หวั่นไหว
อยากยิ้มให้เธอนะ .. แต่กลัวว่าเธอจะเข้าใจผิดไป
ไม่ได้อ้อนเธอหรอกนะรู้ไหม .. แค่หัวใจอยากจะมีเธอ
31 มกราคม 2547 10:31 น.
มาแตง
.. ยังจำได้ดี ..
สายตาอาทรที่มี .. ให้กันเสมอ
สองมืออุ่นอุ่น .. ที่จับกันไว้ทุกคราวที่เจอ
อ้อมกอดที่พร้อมให้พิงพักฝันละเมอ .. ทุกคราว
.. ยังจำได้ใช่ไหม ..
ว่ารอให้กลับมาซบลงที่ตรงไหล่ .. เมื่อยามหนาว
ยังมีตักกว้างกว้างให้แนบอิง .. บอกเล่าเรื่องราว
มีหัวใจที่พร้อมจะเอ่ยกล่าว .. ว่าห่วงใย
เจ้าชายของฉัน .. ฟังอยู่หรือเปล่า
ฟ้าข้างที่เธออยู่จะเคยเหงาบ้างไหม
อย่าเหงาเลยนะ .. เพราะเธอจะรู้เสมอว่ามีคนส่งใจไป
ไปโอบห่มเธอไว้ใกล้ .. จะนานเท่าไรหายใจยังเป็นเธอ
30 มกราคม 2547 23:14 น.
มาแตง
GENTLEMAN OF SAMPRAN (51)
ข้าฯ ยืนยะเยือกอยู่ บ่มิรู้ผิหนาวเย็น
สองแขนจะลำเค็ญ ก็จะอุ้มประชาไทย
ขาซ้ายซิเด็กน้อย มะนะคอยเกาะข้าฯ ไว้
เหมือนหนึ่งจะพึ่งได้ ก็จะพึ่งพะยอมพลี
ข้าฯ ยืนอุทิศร่าง ฤ มิห่างประชาชี
สีข้าฯ ก็กากี มะละล้างอุบายชน
ข้าฯ ยืน ณ กลางป่า รชนาก็มืดมน
ชายแดนสิ้นน่ายล สละชีพพิทักษ์ไทย
ข้าฯ ยืนจราจร อุระร้อนมิบ่นไป
ชีวิตก็เสี่ยงภัย กิจจะข้าฯ มิใช่เบา
ข้าฯ ยืนพิชิตเพลิง มะละเหล็งมะลายเผา
หวังทุกข์จะบรรเทา บ่มิกลัว จะไหม้กาย
ข้าฯ ยืนนครบาล คณะพาลก็หนีหาย
บ้านเมืองจะวุ่นวาย ก็จะห้ามมิเกิดการณ์
ข้าฯ ยืน ณ ภูธร อุระร้อนจะกล่าวขาน
เสือร้ายผิภัยพาล พะตะปราบมิปล่อยไป
ข้าฯ ยืน ณ หลายแห่ง จะแสดงก็เกินไกล
คอยป้องพิทักษ์ภัย ชนะพลพิชิตพาล
ตราบเท่าทุชนชาติ จะริอาจระรุกราน
ข้าฯ ขออภิบาล สมชื่อ พิทักษ์ชน
*** ไม่อยากให้ทุกคน .. รู้สึกไม่ดีกับคนอาชีพนี้ค่ะ ถ้าใครสักคนในครอบครัวคุณ .. มีอาชีพนี้ .. คุณจะได้สัมผัส และรับรู้ และจะได้รู้ความจริงที่ว่า .. ตำรวจ .. ไม่ได้ไม่ดี .. เสมอไป ***
25 มกราคม 2547 01:54 น.
มาแตง
เมื่อมีเธอเคียงใกล้ ...
ฉันสามารถ ... แม้เอื้อมคว้าดาวแสนไกลบนฟ้า
ก้าวข้ามท้องทะเลกว้างใหญ่ ได้เพียงแค่หลับตา
หรือโบยบินไปบนฟากฟ้า ... สีคราม
เมื่อมีเธอเคียงข้าง ...
ฉันสามารถก้าวไปบนทาง ... ที่เต็มไปด้วยขวากหนาม
วิ่งไปสู่ท้องทุ่งแห่งฝัน ... แสนงดงาม
ทุกทุกโมงยาม ... คือความอุ่นใจ
เมื่อมีเธอเคียงฉัน
ทุกนาทีของชีวิตพลัน ... สว่างไสว
ฉันเป็นได้ทุกสิ่งที่ฝัน ... เพราะมีเธอเป็นแรงบันดาลแห่งใจ
ในโลกใบนี้ฉันคือผู้ยิ่งใหญ่ ... ด้วยความรักจากหัวใจ ... ของเธอ
** อิทธิพล .. ของหนุ่มใส่แว่น **
25 มกราคม 2547 01:48 น.
มาแตง
ความสุขที่แผ่ล้นออกจากดวงตา
มีคนอิจฉาแล้วใช่ไหม
ใครกันบอกว่าเธอไม่ยอมใส่ใจ
อ้อมกอดยังอุ่นไอทุกคืนวัน
ผู้ชายปากแข็ง .. ไม่ยอมพูดจา
ให้อ่านค่าจากแววตาช่างฝัน
ก็เลยแปรความหมายผิด น้อยใจอยู่ครามครัน
ร้องไห้ในความเงียบงัน คิดว่าเธอหมางเมิน
ผู้ชายปากแข็ง .. ใจดี
มองมาทางนี้ท่าทาง เขิน.. เขิน
คนที่เคยคิดว่าเธอมีคนอื่นพาชื่นเพลิน
ดีใจเหลือเกิน เมื่อรู้ว่าเธอยังแคร์
ผู้หญิงที่คิดว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน
ขอบคุณที่เธอให้ซุกหลับเพลิดเพลินในอ้อมกอดระอุไอ
ถ้าหากรักนี้ .. ไม่บอก .. ไม่พูด .. ไม่กล่าว
แล้วเขาจะรู้ว่ารักหรือเปล่า ..
ก็ .. แบบว่า .. กลัวว่ามันจะเป็นการคิดเข้าข้างตัวเอง .. เกินไป
แค่บอกว่ารู้สึกยังไง .. ขี้อายจัง .. ผู้ชายใส่แว่น
แต่มาแตง .. ก็รัก .. ของมาแตงนะ ^__^
หน้าส่วนตัว
1550
