7 กุมภาพันธ์ 2552 20:13 น.
มาเรียณัฐ
ลืมเถิดใจ อย่าร้องไห้ เลยเจ้า
ลืมลืมเขา ให้สิ้น อย่าถวิลหา
ลืมไปเถิด คนเจ้าน้ำตา
เขาไม่มี คุณค่า แก่หัวใจ
จะรักทำไม ใจเจ้าชู้ ไม่อยู่ที่
รักคนไหน ดีดี จะเป็นไฉน
จะไม่ต้อง เจ็บปวด รวดร้าวไง
เลิกเถอะนะ หัวใจ เจ้าอ่อนแอ
ลืมเสียเถิด นะจำ ใส่ในอก
อย่ารักคน รกสกปรก ไม่แยแส
รูทั้งรู้ ใจเจ้า เขาไม่แล
ใยไม่แก้ จากไกล ไปเสียเลย
ใครกันนะ คนนั้น คนใจดำ
คนที่ทำ หัวใจให้ สลายช่วยเฉลย
ลืมเสียเถิด ความรักเศร้า ของเจ้าเอย
ลืมลืมเลย คนอย่างเขา คนไม่จริง
รักทำไม รักแล้วต้อง ง้อรอเขา
เจ็บไม่เบา ใยมิจำ ทำใจนิ่ง
เขาไม่เคย รักเราเลย รักหลายหญิง
แหละความจริง เขาแกล้งรัก เจ้าเล่น ....เห็นหรือยัง.....
7 กุมภาพันธ์ 2552 09:59 น.
มาเรียณัฐ
....ไตร่ตรอง มาหลาย ครั้งครา
มองหาว่า มีความจริง ในนั้นหรือ
ยิ่งพบ และยิ่งเห็น ก็คือ
ความระอา เบื่อบ่น ทนมานาน
คงจะจบ ลงแล้ว เธอกับเรา
อาจจะเศร้า เพียงฉัน เคยฝันหวาน
ต่อแต่นี้ ไม่มีแล้ว พ่อแก้วกานต์
ไม่อาจต้าน ทานหัวใจ ที่ไม่เหมือนเดิม
ไกล ตา ไกลใจ ไปจากฉัน
เปลี่ยนคืน และวันที่ บอกรักเสริม
เธอหายไป ไกลจาก ฝันเคยแต่งเติม
ทำร้ายเพิ่ม ทำร้ายรัก แทบรักตาย
รักแท้แพ้ ระยะทาง ห่างเหิน
เธอคงเพลิน กับคนใกล้ ใจเธอหมาย
จึงได้ลืม รักของฉัน อันมากมาย
ผลสุดท้าย เธอโกหก พกลม...
5 กุมภาพันธ์ 2552 08:59 น.
มาเรียณัฐ
ผ่านมาแล้ววันนั้นฉันจำได้
ใกล้วันวาเลนไทน์ของปีนั้น
เธอเอ่ยคำบอกรักรักมั่น
บอกรักฉันด้วยหัวใจ
รักเริ่มผลิดอกออกบาน
รู้สึกสราญในทรวงดวงฤทัยให้
เราสองจึงได้รักเริ่มดูใจ
วันเวลาผ่าน ผ่านไป ยิ่งรักมากอุรา
ปีนี้ก็ใกล้วันั้นแล้ว
ตัวพี่แก้วจะจำได้ไหมหนา
พี่เคยเอ่ยบอกรักน้องยา
ในวันที่เก้าหนาก่อนวาเลนไทน์
3 กุมภาพันธ์ 2552 20:48 น.
มาเรียณัฐ
ไม่เคยคิดและล่วงรู้มาก่อน
โชคชะตาย้อนยอกให้ได้พบ
ทั้งที่ไม่เคยประสบ
และมาคบกับคนที่หลายใจ
คนที่รักเขารักมากแค่ไหนใจก็รู้
เขาอุ้มชูดูแลเป็นไหนไหน
ใจต่างหากมาหลงรักคนที่เราไม่เข้าใจ
เขาทำอะไรก็ยอมแทบทุกที
คนหนาคนแปลกแยกไม่ถูก
มีใครปลูกรักด้วยดูแลแคร์เรานี่
ใจเจ้ากรรมถลำไม่รักพี่
กลับผูกดวงฤดีไว้ที่คุณ
จะโกหก..จะหลอก..จะบอกแบบไหน
ยอมเชื่อใจเชื่อเธอทั้งใจวุ่น
เพียงไม่พูดไม่เพ้อไม่พร่ำคำรุน
ทำเป็นเชื่อเจือจุนจนคุ้นเคย
ความแตกต่างระหว่างเราน่าเศร้านัก
ฉันมีคนที่รักอยู่แสนไกลใส่ใจไม่นิ่งเฉย
ทุก..ทุกวันโทรมาถาม..อย่างที่เคย
สบายดีหรือเปล่าเอยคิดถึงจัง
แต่ใจกลับแปลกแยกไม่ออก
พบเธอบอกแรกรักสดใสใจฝัง
แต่ตอนนี้เธอยิ่งเปลี่ยนไปไม่จริงจัง
ได้แต่นั่งรอ...รอ..เธอโทรมา...
เปรียบชีวิต..ที่ต่างแตก
พบครั้งแรกเธอเอาใจใส่สรรหา
ผ่านไปแล้ว..ล่วงและเวลา
จึงรู้ว่า...เจ็บเพราะใจไม่รักดี...
2 กุมภาพันธ์ 2552 21:00 น.
มาเรียณัฐ
เหนื่อยหล้าอาการสาหัส
ไม่รู้จะจัดการอย่างไรให้สาสม
ต้องเจ็บต้องทุกข์ระทม
ความขื่นขมเต็มอยู่ในใจ
หมดแรงหมดแรงเหนื่อยหน่าย
ปวดใจปวดร้าวจะทำไฉน
ต้องทนต้องทุกข์เพราะเธออีกนานเท่าใด
ในเมื่อหัวใจมันรักเธอ
ป่วยกายไม่เท่าไรหรอกบอกให้รู้
ป่วยใจนี่ซิสู้ไม่ไหว..เหมือนคนเพ้อเจ้อ
หมดแรงแล้วปัญหาที่มาเจอ
เป็นเพราะเธอ...คนดีที่ทำ..
รอสักวันหนึ่งจะหมดแรงกาย
รอสักวันหนึ่งจะหมดแรงใจที่ถลำ
รอว่าวันหนึ่งวันนั้นฉันได้แต่จดจำ
แล้วกล้าก้าวล้ำออกไปจากใจเธอ....
หน้าส่วนตัว
1802
