21 ธันวาคม 2551 20:05 น.
มาเรียณัฐ
ลมเอยช่วยหอบรักไปให้
ฝากความในห่วงและหวงเสมอ
ถึงแม้นานวันไม่ได้เจอ
แต่คิดถึงเธออยู่ทุกครา
หนาวนี้เคยมีเธอเคียงข้าง
แอบอุ่นไอรักไม่ร้างห่างหา
แสนสดชื่นรื่นรมณ์สมชีวา
สองดวงตาประสานใจให้สองเรา
ลมหนาวแผ่วมาหนาวนิด
ให้หวลคิดถึงเธอทั้งที่เหงา
อยากวอนลมรักพัดเบาเบา
ฝากดวงใจข้าเจ้าไปให้เธอ...
21 ธันวาคม 2551 09:10 น.
มาเรียณัฐ
บางครั้งการอยู่เงียบๆคนเดียวก็ช่วยให้เราคิดอะไรๆได้ดี
มีคำถามเกิดขึ้นในใจเสมอๆบางครั้งตอบเองได้แต่บางทีก็ไม่สามารถหาคำตอบได้ด้วยตนเอง อย่างวันนี้ทะเลาะกันหรือไม่กับคนที่แสนดี..ก็ไม่ได้ทะเลาะแต่ไม่พอใจนิดๆ ที่ขาดความใส่ใจ..ไม่ซินะต้องบอกว่าใส่ใจน้อยลงทุกทีๆจนดูเหมือนไม่สำคัญ...ความน้อยใจมันขึ้นมาคับแน่นจนน้ำตารินไหล...บ่อน้ำตาแสนตื้น..
อยากเข้มแข็ง..แต่ก็ไม่รู้ทำไม...ขีวิตยังต้องก้าวเดินไปอีกไกล...และในชีวิตต้องพบเจออะไรๆมากมาย...การพบใครคนหนึ่งที่ไม่จำเป็นต้องมานั่งอยู่ในใจตลอดเวลา...มันก็บอกไม่ถูกนะว่าทำไมต้องตามติดทุกที่ที่ก้าวไป...น่าจะลืมๆไปบ้าง...
บางครั้งรูสึกดีมากๆ แต่บางทีก็รู้สึกแย่มากมากๆในใจเราเอง...มีเพื่อนคนหนึ่งบอกว่าอย่าเอาเขามาผูกใจเราไว้ มันจะเป็นทุกข์...จริงๆด้วย..แล้วจะทำยังไง
คงต้องปล่อยให้เวลารักษาความในใจอันนี้...ก็เป็นความสวยงามอยู่หรอกนะที่ได้คิดถึงคนของความรัก...แล้วก็อยู่เงียบๆคนเดียวคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย...
ความสุขอยู่ที่ใจไม่ใช่หรอ..
20 ธันวาคม 2551 11:03 น.
มาเรียณัฐ
ท่ามกลางป่าเขาแสนหนาวเหน็บ
เราเคยได้มาเก็บดอกไม่ป่า
พักบ้านริมธารธารา
มีดอกไม้ป่าหอมส่งกลิ่ยอบอวล
อากาศหนาวเย็นมองเห็นหมอก
กลิ่นน้ำค้างกลางบอกความในให้หวล
ป่าแห่งนี้มีพร้อมสรรพมวล
เราเคยชวนเพื่อนพ้องฉลองกัน
นั่นเป็นกาลเวลาที่ผ่านพ้น
เพื่อนทุกคนสุขนักรักสร้างสรรค์
ต่อต่อมามีเรา มาเร้ารัน
หาสรวงสวรรค์ที่นี่นี้สวยงาม
บ้านน้อยหลังนี้ที่เราพัก
ครั้งเมื่อรักเราเริ่มรี่มีคำถาม
เธอเคยบอกดวงใจอันงดงาม
ส่งติดตามไปทั่วที่ฉันไป
มาวันนี้..มี่ที่รัก ในป่าสวย
แวดล้อมด้วยดอกไม่ป่าน่าสดใส
อยากจะอยู่ที่แห่งนี้ตลอดไป
แต่มิวายอยากมีเธออยู่ด้วยกัน
จะสร้างบ้านหลังน้อยน้อย
เพียงรอคอยเวลาพาสร้าสรรค์
คงไม่นานนักหรอกดวงชีวัน
ป่าสวรรค์แห่งนี้จะมีเรา...ตลอดกาล..
16 ธันวาคม 2551 12:22 น.
มาเรียณัฐ
ถ้าความรักคือความคิดถึง และคือความห่วงใย
เธอจะเข้าใจความรักจากฉันไหม...เพราะว่าฉันห่วงใยเธอเสมอไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เธอคือคนของใจฉันทุกเวลา ...
เธฮจะเข้าใจในความรักที่แสนสวยและอบอุ่นของฉันถ้าหากเธอสัมผ้สมันได้ แต่ต้องใช้ความรู้สึกลึก ลึกเท่านั้นจึงจะได้เห็นในใจของเธอเอง...
ถ้าความรักของฉันเป็นนิรันดร์...เธอจะได้เก็บมันไว้ชั่วชีวิตของเธอ..มันมีแต่ความปราถนาดีและห่วงใยให้เธอเสมอ...ไม่มีวันเสื่อมคลาย...
ฉันขอให้รักของฉันที่มีอยู่....อยู่ไปนาน ตราบนาน....เคียงคู่ความรัก....ทั้งโลกที่มีเพื่อใคร..ใคร...และของฉันคนนี้เพื่อเธอที่ฉันรัก...ตลอดไป...
13 ธันวาคม 2551 22:48 น.
มาเรียณัฐ
จำได้ไหมเธอเคยเข้าใจฉันทุกอย่าง
แม้ยามว่างเธอยังวนมาให้ไหวหวั่น
เอาอกเอาใจสารพัน
และตอนนั้นฝันงดงาม
ตอนนี้เล่าความเข้าใจไปไหนหมด
หรือลืมลดความไว้ใจให้ทวงถาม
ว่าวันนี้คนดีไม่มีหมายความ
ทุกโมงยามลืมสิ้นกลิ่นเข้าใจ
อะไรอะไรก็ไม่รู้
บอกเพียงอยู่อย่าถามได้ไหม
ไม่เหมือนเคยที่เย้าความใน
และไม่มีอะไรที่เหมือนจะเข้าใจดังเดิม
โทรก็ว่าจูจี้อย่างนี้นัก
รู้ไหมเพราะรักจึงไม่ให้ห่างเหิน
ดูซิเธอมาพูดย้ำซ้ำเติม
โทรแบบเดิมเดิมทุกวัน....น่ารำตาญ...
หน้าส่วนตัว
700
