13 ธันวาคม 2551 07:48 น.
มาเรียณัฐ
กาลครั้งหนึ่งเคยเดินทางอย่างมีเพื่อน
เธอย้ำเตือนติดตามมิห่างหาย
แต่ยามนี้เธอมาจากพรากกลาย
และสุดท้ายไม่มีแม้เงาเธอ
ที่นี่เคยมีรัก
สุขใจนักยามเธอชิดใกล้ใจเสมอ
ช่างเอาอกเอาใจให้ใฝ่ละเมอ
คิดถึงเธอยิ่งนักยังรักมิรู้ลืม
บ้านพักกลางหุบเขา
เคยมีสองเราตรงนี้ที่ดูดดื่ม
ภาพความหลังยังจำเนิ่นนืม
ฉันยังปลื้มใจรักเธอเสมอมา
วันนี้ตรงนี้มีเพียงฉัน
เธอคนนั้นห่างหายไปไหนหนา
คงมีสุขสมอุรา
แต่ไม่ทราบว่ากับคนใด
คิดถึงเอยคิดถึงเธอ
ไม่บ่นเพ้อถึงซึ่งคนไหน
ยังฝังรากแห่งรักสลักใจ
เพียงในใจคิดถึงซึ่งเธอ
12 ธันวาคม 2551 18:26 น.
มาเรียณัฐ
สร้างตัวเพื่อตัวเอง
ทำงานทั้งวันเหน็ดเหนื่อยนัก
ตกเย็นได้พักมานอนเล่น
ทุกคนทำงานด้วยความจำเป็น
เพราะงานให้เห็นแห่งก้าวไกล
เพราะงานบันดาลสุข
แม้ยามทุกข์ต้องทำเพราะหน้าที่
เคยเกียจคร้านอยากเกเรนั้นก็มี
แต่คนดีคนนี้ต้องทำงาน
อนาคตจะสดใสไปได้สวย
งานจะช่วยเป็นกำลังแรงกล้า
จากที่ต้องร่ำเรียนมา
ตอบแทนค่าความรู้อย่าอู้งาน
เงินคืองานบรรดาลสุข
เคยท้อทุกข์เบื่องานบ้าง
แต่เจือจางสนุกทุกวันวี่
อาจมีบ้างที่ต้องทำย้ำทุกที
เพราะงานนี้คือเงินตราอนาคต
จักได้สบายกายยามแก่เฒ่า
ตอนนี้เราเร่งทำยามสดใส
แก่กว่านี้มิมีที่จะไป
งานนั้นไซร้คือสร้างตัวอย่ากลัวเลย
12 ธันวาคม 2551 11:58 น.
มาเรียณัฐ
นิ่งได้เท่าที่จะนิ่งได้
การนิ่งไม่ได้แปลว่ายอมรับเสมอไป
หากแต่แน่นิ่งเพื่อใช้สมอง
คิดคำนึงไตร่ตรอง
โอ้ว่าเราที่เข้าใจในตัวเธอ
ไม่มีคำตอบจากสารส่ง
คงเงียบงันงงอย่างสงสัย
คงต้องจากกันแล้วคนแสนไกล
ความหมายจึงไม่มีเลย
อาจเกิดมาเพื่อพบสบตาหวาน
แท้จริงทรมานปานขื่นขม
ต้องทนทุกข์ร้าวรานระทม
อย่างหวานอมขมก็กลืน
คนเคยบอกห่วงใยไปไหนหนา
ไม่มีมาสั่งใจให้เห็น
คงจากกันแล้วแคล้วกันไป
จึงมิอาจมาใหม่ให้เห็นเลย
นิ่งหนอนิ่งใจให้นึก
นิ่งลึกลึกแล้วตรองไตร่
จากไปแล้วนิ่งแนใจ
ต่อแต่นี้คงไม่ได้พบเจอ...
12 ธันวาคม 2551 07:53 น.
มาเรียณัฐ
ก้าวเดินต่อไป
เดินทางไปไม่สิ้นสุด
ระหว่าทางเร่งรุดให้ถึงที่หมาย
อาจพบเจออุปสรรคมากมาย
อย่าหวั่นชายตาเมียงมองแล้วผ่านเลย
ล้มแล้วลุกขึ้นยืนด้วยลำแข้ง
เจ็บก็ทนทนแล้วเมินเฉย
อย่าใส่ใจสองข้างทางที่ลมเปรย
เพราะเพียงลมปากเป่าไป
ประสบการณ์การก้าวเดิน
ต้องเผชิญหลากหลายสิ่ง
แม้เจอเธอก็ไม่อยากหยุดนิ่ง
เพราะเธอสิ่งที่จริงใจ
ลมปากลมลวง
คงแค่ควงล้อเล่น
อาจหยุดต่อล้อเพราะเงียบเหงา
แต่ไม่ได้โง่เฃลาเบาปัญญา
การก้าวเดินทางต่อ
คงได้พ้อพบพานสิ่งใหม่
หวังวันหนึ่งหาคนพึ่งใจ
แล้วหยุดทางเดินไว้พิจารณา
11 ธันวาคม 2551 20:45 น.
มาเรียณัฐ
ความเปลี่ยนแปลง
แรกรู้จักช่างเอาใจใส่
วันวันโทรถามไถ่ทุกข์สุข
นานวันกลับละเลยไม่มีมุข
หรือกำลังรุกเร่งจีบใคร
กาลเวลาพาเธอเปลี่ยนแปลงไป
อาจมิใช่เพียงเวลาที่เคยห่วงหา
อาจเพราะเธอถนัดนัดครำครา
เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาจนชาชิน
จะหลอกทำไมเมื่อใจไม่ใช่
แสร้งหวงห่วงใยทำไมหนอ
หลอกลวงตนเองยังไม่พอ
แกล้งสอพลอ...หลอกคารมลมลวง...
หน้าส่วนตัว
675
