4 มกราคม 2552 13:25 น.
มาเรียณัฐ
ลืมแล้วหรือไร
ว่าเคยห่วงใยโทรหา
ลืมแล้วหรือว่ามีคนไกลห่วงหาทุกวันวี่
ลืมแล้วลืมไปให้สิ้นนะคนดี
ต่อแต่นี้จะไม่มีใจให้ลืมเลือน
ลืมให้หมดสิ้น
อย่าได้ถวิลหา
ลืมเลือนแม้เป็นเพื่อนไม่นำพา
ลืมแล้วและลืมลา...จากไป
จะลืมว่าเคยห่วงหวง
จะลืมว่าเคยควงเดินเล่น
จะลืมเธอเพราะเท่าที่เห็น
เธอเองเป็นฝ่ายทำให้จำลืม
3 มกราคม 2552 21:52 น.
มาเรียณัฐ
คิดแล้วคิดอีก
ถูกหรือผิดที่คิดมากขนาดนี้
คิดไตร่ตรองสนองใจให้รักดี
คิดแล้วมีความรู้ต่อสู้ไป
คิดแล้วคิดอีก
จะหลีกหนีหรือหายไปไหน
จะดีจะด้อยอย่างไร
จะคิดใหม่ให้ใจใคร่ครวญ
วันเวลาก็ผ่านมามากแล้ว
คงไม่แคล้วไตร่ตรองนึกหวน
คิดทีไรให้ใจรัญจวน
ว่าเราควรเป็นไปอย่างไรกัน
รอเวลาพาให้ใจสันต์สุข
รอเวลาผาสุกให้สร้างสรรค์
รอเวลาที่จะมีราตรีสัมพันธ์
รอเวลาแห่งนั้นฝันรื่นชื่นใจ
บางทีสับสนจนใจหาย
และสุดท้ายก็คิดแล้วคิดใหม่
ความสับสนวนเวียนวาย
เอายังไงมาบอกใจให้สั่งที
25 ธันวาคม 2551 19:18 น.
มาเรียณัฐ
คริสต์มาสปีนี้ที่ฉลองสร้างสรรค์
กับเพื่อนกัน พี่น้องกัน ได้ร่วม
งานสำเร็จวันนี้แล้วมีสุข
เพราะทุกข์ ร่วมสุขกันมา
ความปลาบปลื้มใจในงานที่สำเร็จ
ไม่มีเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า
มาร่วมฉลองกันพร้อมหน้า
ปีใหม่จะมาแล้วเพื่อนเรา
ทำงานให้ลุล่วงเถิดจะเกิดผล
ค่าของคนร่วมกันสร้างอย่างไม่เหงา
เพียงเพราะร่วมใจใฝ่งานหนักและเบา
แล้วพงกเราสำเร็จได้...อย่างยินดี
วันนี้ปลื้มใจที่สุด
ผลที่เกิดผุดผ่องส่องศรี
ทั้งคุณงามและความดี
ยกนิ้วนี้....ให้พวกเรากันทุกคน...
24 ธันวาคม 2551 13:32 น.
มาเรียณัฐ
ตื่นแต่เช้าเดียวดายอยู่ตรงนี้
รีบเร่งรี่เดินเล่นเห็นธรรมชาติ
เสียงนกร้องจิ๊บจิ๊บไม่เคยขาด
ทำให้วาดความฝันที่ผ่านมา
เคยมีคนของใจไว้ตรงนี้
ตื่นเช้ามีคนเคียงข้างสุดหรรษา
ชมดอกไม้พรรณงามนานา
นกร้องว่าเราสองครองรักกัน
เธอห่างไกลด้วยหน้าที่
ฉันคนนี้จึงเงียบเหงาหวาดหวั่น
ตื่นมาชมนกชมไม้สารพัน
แต่เงียบงันเหงานักรักห่างไกล
รอเวลาไม่นานนี้
เธอจะมีเวลามาหาไหม
อย่าทิ้งร้างห่างไป
เพราะหัวใจฉันเหงาคิดถึงเธอ
รอตรงนี้ใต้ต้นรัก
รอด้วยใจภักดีนี้เสมอ
คงไม่เก้อเพราะรอรักสัครมั่น
เหลือเพียงอีกสองสามวัน...รักดวงนั้นจะกลับมา..
24 ธันวาคม 2551 00:15 น.
มาเรียณัฐ
แว่วหวานสำเนียงเสียงเรียกรัก
สายลมพักพัดแผ่วมาหวานหวาน
เพลงเพราะพลิ้วลิ่มลมชมชื่นบาน
เสียงประสานสายลมนั้นกลมเกลียว
เงี่ยหูฟังดังไพเราะเพราะพริ้ง
เสียงสรรพสิ่งมิ่งขวัญนั้นเฉลียว
เพียรพร่ำฝากรำพันสรรค์จริงเชียว
เพื่อดวงเดียวดั่งใจที่ให้เธอ
รักเรียกเพรียกหามาถึง
ดินแดนซึ่งแสนไกลใจเสมอ
เพียงแต่รักร้องร่ำจำให้ได้เจอ
รักหลงเพ้อคิดถึงหนึ่งไม่คลาย
เมื่อเราเข้าใจในรักมั่น
คู่เคียงกันยังฝันใฝ่ไม่ห่างหาย
ต่อให้สิ้นฟ้าสิ้นดินไม่สิ้นคลาย
รักมากมายมีให้ไว้เพียงเธอ
หน้าส่วนตัว
777
