24 ธันวาคม 2549 20:08 น.
มาร์ท
มีสลึงพึงบรรจบให้ครบบาท
อย่าให้ขาดหายไปสักสลึง
มีน้อยไปเป็นกรรมควรคำนึง
สามสลึงต้องอยู่ที่ศรีธัญญา
เมื่อคืนฝันสยองตีสองกว่า
ฝันไปว่านอนซบกับศพผี
นอนขึ้นอืดค้างตายมาหลายปี
เหมือนปิศาจอเวจีที่น่ากลัว
เหม็นซากศพ อบอวลไปทั่วห้อง
ไม่กล้ามองต้องคู้คด นอนหดหัว
ตกใจตื่นขนลุกซู่ ดูรอบตัว
เห็นชัวร์ ๆ เมียนอนตด สลดใจ
ผู้หญิงไม่ว่าจะสวยปานนางฟ้า
ก็ไม่วายแก้ผ้าให้ชายfun
เขาจากไปแล้วนะเรา
จะมัวนั่งเศร้าอยู่ทำไม
เขาคงชอบลีลาใหม่
ที่ไม่ใช่หนุมาน ขย่มตอ
หัวใจถามหัวใจหลายตลบ
ว่าไปพบเขาคืนนี้จะดีไหม
ถ้าไม่ไปพบเขา เราเสียใจ
แต่ถ้าไปพบเขา เราเสียตัว
คนไม่ถึงคราวตาย วายชีวาตม์
ใครพิฆาต เข่นฆ่า ไม่อาสัญ
คนจะถึงคราวตาย วายชีวัน
ไม้จิ้มฟัน แทงเหงือก ยังเสือกตาย
24 ธันวาคม 2549 20:02 น.
มาร์ท
มันก็เรื่องของเธอที่ชอบแมนยู
แต่ฉันน่ะชอบลิเวอร์พูลจะบอกให้
เรานั้นเป็นอริกันฉันเข้าใจ
ไม่ต้องมาสาธยายพูดแดกดัน
ของอย่างนี้มันห้ามกันไม่ได้
ฉันก็มีสิทธิ์มีความใฝ่ฝัน
อย่ามาเอาแบคแฮมเป็นเดิมพัน
เพราะโอเว่นหล่อเหมือนกันคงเข้าใจ
เธออย่าคิดว่าผีนั้นดีกว่า
เธอยิ่งว่าตัวเองเข้าใจไหม
ผีจะดีกว่าหงส์ได้อย่างไร
เธออาจต้องทำใจ
และมองว่าแบคแฮมเป็นอะไรกับวิคตอเรีย
ไปกินนมก่อนน้อง
แล้วไอ้เรื่องที่พี่จะมองไม่มองน่ะที่หลัง
น้องอ่อนกว่าตั้งปี พี่ว่ามันห่างกันจัง
น้องอย่าเพิ่ง ตั้งความหวังอะไร
พี่เรียนเกินน้องมา 1 ชั้น
น้องก็ว่าไม่สำคัญ รักกันได้
โถอย่าดื้อซิจ๊ะคนดี พี่กำลังตัดสินใจ
ว่าจะไปรักผู้ใหญ่ หรือจะตกลงใจ
..คอยชงนม...
ม.เมียนั้นหายาก
ต้องลำบากไปจีบมา
ฝ่าตะพดของพ่อตา
อีกคำด่าของแม่ยาย
สินสอดและทองหมั้น
เงินทั้งนั้นที่เสียไป
ห้าทุ่มรีบดับไฟ
คืนกำไรให้ตัวเอง
23 ธันวาคม 2549 10:28 น.
มาร์ท
สุดเส้นสายปลายทางแห่งความเหงา
ยังว่างเปล่าโดดเดี่ยวและสับสน
ไม่เหลือใครร่วมทางแม้สักคน
สู้บนหนทางเปลี่ยวอย่างเดียวดาย
ยามท้อแท้เหนื่อยใจ หมดสิ้นหวัง
หมดกำลังต่อสู้หมดทุกสิ่ง
หมดเรี่ยวแรงหัวใจที่พักพิง
ก็มีเธอหนึ่งสิ่งพิงพักใจ
ฉันเหนื่อยเหลือเกิน
บนทางเดินที่ไม่มีใครห่วงหา
ฉันล้มลงจนไม่อยากจะลุกขึ้นมา
หนทางความฝัน ข้างหน้า ช่างห่างไกล
ฉันเหนื่อยเหลือเกิน
ฉันยิ่งเดินยิ่งพยายาม มากเท่าไหร่
ก็เหมือนหลงอยู่บนหนทาง ที่เดินไป
ฉันไม่มีเรี่ยวแรงความหวังใด ๆ จะก้าวเดิน
ฟ้าหลังฝนในวันหน้า.....
รู้ไหมว่างดงามแค่ไหน
ยอมช้ำวันนี้แล้ววันหน้าคงภูมิใจ
เมื่อหันหลับมามองใหม่
พบเพียงเศษความหวั่นไหวของวันวาน
ทุกนาทีที่ยังหายใจ
มีคนคอยห่วงหาอาลัยอยู่ข้างๆ
เป็นตะเกียงให้เมื่อเธอหลงทาง
ยามอ้างว้างคอยอยู่เคียงข้างใจ
23 ธันวาคม 2549 10:04 น.
มาร์ท
จากบ้านนอก คอกนา มาเมืองหลวง
เด็กท้องทุ่ง หน้าใสก่วงมีความหวัง
สู้ชีวิต ไปพลาง ๆ ตามลำพัง
พรุ่งนี้มั๊ง ตัวข้า...จะคว้าดาว
เหนื่อยบ้างไหมที่เดินมาถึงวันนี้
อาจอ่อนล้าเบื่อบ้างเป็นบางที
อย่าท้อเลยคนดีขอให้ทน
อนาคตสดใสในภายหน้า
กำลังมาตามเวลา อย่าสับสน
แม้อาจเคยผิดหวังกับบางคน
จะผ่านพ้นไปได้ในสักวัน
อนาคตเป็นอย่างไร ใครจะรู้
แต่ให้สู้เพื่อไปสู่สิ่งที่ฝัน
แม้เวลาอาจพาใจให้ลืมกัน
สำหรับฉันไม่มีวันจะเปลี่ยนไป
หากเธอหาแห่งใดเป็นที่พึ่ง
ยามเมื่อถึงจุดหนึ่งซึ่งหวั่นไหว
ยังมีฉันคนนี้นะคนไกล
คนที่เป็นคนใกล้ทีไกลเธอ
ถึงเวลาแล้วคนดี
ที่ต่างคนต่างมีทางต้องไกล
อย่าเสียดายเวลารักษาจิตใจ
ให้เข้มแข็งกับสิ่งใหม่ที่ต้องเผชิญ
เมื่อเราสอบก็ต้องอ่านหนังสือ
เพราะมันคือหนทางที่สดใส
ยิ่งอ่านมากเข้าใจมากคงไม่ไกล
ที่จะได้เกรดที่ฝันใฝ่มาครอบครอง
23 ธันวาคม 2549 09:56 น.
มาร์ท
ทางข้างหน้าลางเลือนเหมือนว่างเปล่า
แดดจะเผาผิวผ่อง เธอหมองไหม้
ที่ตรงนั้นมีหุบเหว มีเปลวไฟ
ถ้าอ่อนแอจะฝ่าไป อย่างไรกัน
วันทีเหนื่อยหน่ายอ่อนล้า
ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครคนไหน
ลองนึกย้อนถึงความอาทรห่วงใย
กับความสนุกสดใสที่ผ่านมา
ขอชีวิตงดงามตามที่ฝัน
ขอทุกวันเป็นวันอันสดใส
ขอทุกก้าวคือก้าวที่มั่นใจ
ขอวันใหม่ก้าวไกลไปกว่าเดิม
ถ้าล้มจงลุกอย่าทุกท้อ
จงสานต่อความฝันอันยิ่งใหญ่
แม้วันนี้ไม่มีสิทธ์พิชิตชัย
ก็ยังมีวันใหม่ให้ท้าทาย
อนาคตยังอีกไกล
ฝันไว้อย่างไรขอให้ไปให้ถึง
ในยามท้อยังมีเราอีกคนหนึ่ง
เราคนนี้ซึ่งคอยให้กำลังใจ
แต่ละคนต่างก็มีฝัน
จะต่างกันก็ตรงที่จุดหมาย
สิ่งที่ฝันใช่ว่าจะไปถึงได้ง่ายดาย
ยังต้องการกำลังใจจากหลายคน
หน้าส่วนตัว
867
