ไม่มีใคร

มารแมงมุม

มิกล้าคิดกล้าหวังกลัวพลั้งผิด  
มีชีวิตผ่านไปในวันหนึ่ง 
มีเรื่องงานรับผิดชอบกรอบคำนึง 
มิหวังพึ่งพาใครใจแข็งแรง

เหนื่อยก็นอนผ่อนพักสักหนึ่งตื่น 
เพื่อยิ้มชื่นจากฝันอันปรุงแต่ง 
มีหัวเราะมีน้ำตาราคาแพง 
คุณค่าแห่งศักดิ์ศรีที่มีพอ

กับคำพูด ไม่มีใคร  ใครสักคน 
ทอดเงาตนบนทางเท้าโศกเศร้าต่อ 
ยิ้มเหงาเหงาเดียวดายไร้วันรอ 
ไม่ร้องขอให้เขาหยามประณามใจ

รับผิดชอบตัวเองเก่งไว้นะ  
สู้เพื่อจะเติมฝันวันยิ่งใหญ่ 
กับภาระหน้าที่ยังมีใจ  
แต่กับ ใคร  ใจละลายหายมืดมน

เพราะเคยคิดเคยหวังแล้วพังครืน  
ทั้งที่ตื่นมิได้หลับจึงสับสน 
ยกสองแขนมาสอดกอดอกตน 
แม้บางคนไม่กอดยังรอดตาย

มิใช่อยู่ไปวันวันฉันยังอยู่ 
ยังต้องสู้ห้ามแพ้แม้เบื่อหน่าย 
บนเส้นทางสายเปลี่ยวและเดียวดาย 
เก็บน้ำลายปาดน้ำตากล้านะเธอ

กับก้าวที่อ่อนล้าแม้กล้าหาญ 
จะทะยานไปข้างหน้ากล้าเสมอ 
แม้จะไม่มีใครให้พบเจอ  
แม้จะเพ้อก็รู้อยู่ใน จริง