24 พฤษภาคม 2547 23:20 น.
มารแมงมุม
ไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้าน
เขาจะรานจะริดลง
เข้ารูปให้เข้าทรง
เฝ้าจดจำระวังตัว
ไม้ใหญ่แต่พอควร
กิ่งใบล้วนพอถ้วนทั่ว
เติบโตไม่มืดมัว
ก็อยู่งามอีกนานปี
ไม้เล็กเพิ่งเกิดก่อ
แทงแตกหน่ออวดศักดิ์ศรี
โอหังในท่าที
ให้เมตตาอย่าทำลาย
ยังอ่อนพอสอนได้
ต้องทำใจยังไม่สาย
สอนสั่งด้วยอุบาย
ไม้ยังอ่อนยังมีทาง
ยกเว้นไม้แก่กร้าน
อยู่มานานจนกระด้าง
ลงดาบฆ่าความกร่าง
ฆ่าตัดตอนด้วยเมตตา
รักษาป่าอักษร
ร้อยกรองกลอนด้วยศรัทธา
นอกรีตนอกรอยมา
อยู่ร่วมกันได้อย่างไร
ไม้ใหญ่มีกาฝาก
นกก็มากมาอาศัย
ไม้เล็กแอบอิงไว้
ดูตัวอย่างการเติบโต
กู...เองคือไม้ใหญ่
แต่ว่าไร้ความยโส
กิ่งก้านใช่ทนโท่
ไม่เคยทิ่มเคยแทงใคร
หยั่งรากแก้วแข็งแรง
ลำต้นแกร่งอวดกิ่งใบ
เส้นทางยังก้าวไกล
ด้วยสมองร้องสั่งการ
ศรัทธายังฉายชัด
ความซื่อสัตย์จะสื่อสาร
โชติช่วงในดวงมาลย์
ทางยังท้ายังกล้าเดิน
14 พฤษภาคม 2547 01:18 น.
มารแมงมุม
เป็นตัวเป็นตนค้นพบ
จุดจบของเรื่องเฟื่องฝัน
มายา..ใช่จริงนิ่งงัน
จบกันวันนี้ดีพอ
ทบทวนถามใจใช่หรือ
เขาคือผู้ใดไหนหนอ
แล้วเราคือใครไปรอ
จะขอสิ้นสุดหยุดลง
เคารพตัวเองเก่งกล้า
ใยมาปักใจไหลหลง
เคยแกร่งเคยกล้ามั่นคง
ฝุ่นผงเข้าตาพร่าพราย
ปัดฝุ่นออกไปให้หมด
กำหนดท่าทีมีความหมาย
ศรัทธากอบกู้มิรู้คลาย
ดีร้ายรู้เช่นเห็นกัน
แค่เพียงอ่อนไหว..ไปนิด
พลั้งผิดเกือบลับดับขวัญ
เตือนตนค้นพบจบพลัน
ตัวฉันยังเป็นเช่นนี้
@เป็นผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเย่อหยิ่ง
และไม่ทิ้งลวดลายคลายศักดิ์ศรี
ความนับถือตัวเองก็มากมี
ต่อไปนี้กลับเป็นเช่นคนเดิม@
11 พฤษภาคม 2547 23:41 น.
มารแมงมุม
คำว่า เรา เก่าก่อนตอนแรกรุ่น
เลยว้าวุ่นสับสนจนหวั่นไหว
คำสัญญาสาบานว่าต่อหน้าไฟ
ใครเล่าใครสิ้นคิดผิดสัญญา
มีมี เรา อีกแล้วต้องแคล้วคลาด
รักเคยวาดสรรสร้างอย่างแน่นหนา
เป็นรักร้างห่างไกลไม่กลับมา
ดินกลบหน้าอย่าหมายง้อขอเจอกัน
จากมาแล้วแม้รอยเท้าเฝ้ากลบเกลื่อน
รักที่เลือนแค่ริ้วรอยคอยจำมั่น
ชายอ่อนไหวน่ากลัว...ชั่วชีวัน
วิมานฝันล่มสลายวอดวายลง
เป็นดอกไม้ในเมืองอันเรืองโรจน์
ชีพช่วงโชติไม่ถึง ยูงไม่สูงส่ง
ก้าวจะกล้าข้ามวันอย่างมั่นคง
ทระนงในนิยามนามสตรี
มายินคำครวญหาผ่านฟ้ากว้าง
น้ำใจนางใช่เลือนเหมือนหน่ายหนี
แต่จบฝันวันเก่าไม่เข้าที
ฝันใหม่นี้สรรสร้างอยู่ห่างเธอ
ยังไม่ตายแต่ไม่กลับจงรับรู้
ทำใจอยู่กับความหลังที่พลั้งเผลอ
ที่เคยเจ็บยังจำจดรสที่เจอ
หากรอเก้อไม่ขอโทษโปรดเข้าใจ