31 กรกฎาคม 2546 23:47 น.
มารแมงมุม
เจ้าพระยาไหลล่องท่องจากเหนือ
แม่ปิงเจือกระแสธารผ่านมาถึง
พร้อมน้ำเสียงจ๊อยซอสะล้อซึง
ความคำนึงย้อนหลังยังวันวาน
ความเป็นเพื่อนคือประเดิมจุดเริ่มต้น
ขยายผลด้วยนิยามความอ่อนหวาน
วันที่รักถักทอไม่รอนาน
คำ แต่งงาน ก็ตามมาในอารมณ์
แต่เรามีข้อแตกต่างที่ห่างนัก
เหมือนมาหักล้างสัญญาพาขื่นขม
คิดทบทวนไร้สุขทุกข์ระทม
ชีวิตตรมจำลาไกลใจอาวรณ์
ทิ้งแม่ปิงลงใต้ใจวับหวิว
รักก็ปลิวเจ็บที่ใจใครจะถอน
จากทั้งรักดีกว่าชังยังอาทร
ยอมร้าวรอนแต่วันนี้..ยังมีทาง
แต่อยากถามรอยแค้นใดในใจพี่
มาอยู่นี่ ..ใช่รวนเรคิดเหห่าง
รักยังอยู่ประดับใจไม่จืดจาง
ใจนุชนางยังเหมือนเดิมที่เริ่มมา
อันความรักยังหนักแน่นแม้นขุนเขา
ใจยังเฝ้าถามทวงความห่วงหา
ฝากความรักย้อนสายธารผ่านเวลา
เจ้าพระยาคืนย้อนอ้อนแม่ปิง
รู้ทั้งรู้กระแสน้ำไม่คืนกลับ
ล่องแล้วลับกลับไม่ได้ไม่หยุดนิ่ง
คนจากมาก็ยังไร้ใครพักพิง
เพราะใจ ทิ้ง ให้พี่ยา.มาแต่ตัว!
29 กรกฎาคม 2546 10:07 น.
มารแมงมุม
ฉันเคยเป็นเด็กสาวยุคก้าวหน้า
แสวงหาหนทางสร้างความหมาย
เดือนตุลา..แห่งศรัทธาที่ท้าทาย
ยังมากมายในนิยามความทรงจำ
ก้าวเดินทางมาเรื่อยเรื่อยมีเหนื่อยบ้าง
สร้างหนทางไม่หวั่นไหวไม่ถลำ
มีปัญญามีสติ..คอยชี้นำ
เช้ายันค่ำ วันและคืน..หลับตื่นไป
เหมือนตายแล้วเกิดใหม่ได้หลายหน
บ่มรส คนให้คมเข้มเต็มสมัย
มาถึงวันเป็นหญิงแก่แต่มีไฟ
มองข้างในเห็นผู้คนสับสนกัน
ไม่เข้าใจความเหงาที่เศร้าสร้อย
เจ้าเด็กน้อยปรารถนาไขว่คว้าฝัน
สังคมเมืองเรืองโรจน์โชติอนันต์
วัตถุพลันเดินหน้าท้าถือครอง
เพราะผีป่ามาสู่เมืองเรื่องจึงยุ่ง
เพราะเฟื่องฟุ้งเกินกำลังพลั้งบกพร่อง
เพราะบูชาเงินเป็นเจ้าเข้าจับจอง
เพราะเนื้อทองไม่แท้..ง่ายแปรปรวน
ฉันเคยตอบเด็กหนุ่มสาวคราวเงียบเหงา
ให้อยู่เหย้าเนาเคหาอย่ากำสรวล
หลับแก้เหงาอย่าให้มารพาลเชิญชวน
โลกจะครวญท้าทายอย่าอายมัน
อย่าโคจรในสถานอันเปล่าเปลี่ยว
จงเฉลียวยั้งคิดจิตตั้งมั่น
ใครจะว่า ตกสมัยไม่สำคัญ
ให้รางวัลชีวิตบ้างสร้างความดี
.
ทุกวันนี้สาวแก่ได้แต่กลุ้ม
มองสาวหนุ่มหลงทางหว่างวิถี
พอสุดท้ายใส่กระทงลงนที
เป็นซากพลี..สังเวยเหล่าเต่าปูปลา
21 กรกฎาคม 2546 18:12 น.
มารแมงมุม
แม้จะพรมลมร้อนผ่านนานแค่ไหน
รอยจารที่หัวใจยังไห้หา
(เขา)ทิ้งรอยไหม้ใจแทนคำเอ่ยอำลา
เพลงน้ำตายังเจิ่งนองทุกห้องทรวง
ยังอยู่กับความร้อนและอ่อนไหว
ยังอยู่ในไฟรักอันหนักหน่วง
อยู่ในความแห้งแล้งแห่งความลวง
อยากประท้วงแต่ไฉน..ไม่ได้ทำ
ฝนยังหายแม้ปลายฟ้ามาไม่ถึง
แล้งนี้จึงแล้งหนักจักครวญคร่ำ
ร้อนและแล้งเจ็บไม่น้อยด้วยถ้อยคำ
จะเจ็บจำไปอีกนานผ่านอีกร้อน
รอแต่ฝนมาเยือนให้เลือนร้าว
รอการก้าวนับหนึ่งใหม่..ใจถอดถอน
ไม่หวังให้กลับคืนมาห่วงอาทร
จะสัญจรไปไหนไม่สำคัญ
ลมยังพรมบ่มร้อนให้อ่อนไหว
เสียงหัวใจแผ่วแผ่วเต้น..เน้นโศกศัลย์
ร้อนกายารวมร้อนใจไปด้วยกัน
ทุกคืนวันผ่านมาได้ยังไม่ตาย
แค่อยากบอกข่าวคราวให้รับรู้
ว่ายังอยู่ยังยิ้มได้ไม่ลับหาย
อันน้ำคำหวานหูของผู้ชาย
ลมร้อนร้ายยังไม่เท่าเจ้าจงจำ
18 กรกฎาคม 2546 22:40 น.
มารแมงมุม
บนถนนสายเปลี่ยวเดียวดายนัก
คนไร้รักไร้รากจะฝากฝัน
ชายแก่แก่หญิงชรา..ยังฝ่าฟัน
หัวใจหวั่นเหมือนคืนแรมแกมกังวล
เกียรติยศแต่เมื่อวานไม่ขานรับ
ไม่สดับรับรู้อยู่ทุกหน
มีบทเพลงแห่งนิยามความมืดมน
ความเป็นคนค่าน้อยด้อยราคา
ช่วงสุดท้ายแห่งชีวีที่ยังเหลือ
เหมือนเศษเนื้อข้างตลาดปราศจากค่า
มีเพียงโลกเย็นเฉียบเงียบทุกครา
ให้บ่นบ้าไปเพียงวันฝันไม่มี
พวกเขาเป็นคนแรมทางข้างถนน
ต้องทุกข์ทนกายใจไม่อาจหนี
เมื่อวานวานอาจงดงามตามที่มี
แต่วันนี้เขาคือซากกากสังคม
ให้ฟ้าเป็นหลังคามาโอบอ้อม
เดือนดาวล้อมปรารถนาต่างผ้าห่ม
รินน้ำจิตเป็นน้ำใจให้กันลม
เจ้าจงข่มใจอีกวัน..นะ..ขวัญเอย
15 กรกฎาคม 2546 22:04 น.
มารแมงมุม
เช้าวันนั้นหมอกฝ้าเต็มฟ้าขาว
เจ้าน้องสาวเข้าเมืองอันเรืองรุ่ง
หมายจะเป็นดอกไม้ในเมืองกรุง
หวังเฟื่องฟุ้งเปี่ยมฝันวันงดงาม
ไม่เคยพบแดดเช้าคืนเศร้าหม่น
ความรักปนความร้ายทายทักถาม
เจ้าหนุ่มหล่อใช้เล่ห์มนต์พร้อมกลกาม
เจ้านงรามก็แหลกยับลงกับดิน
เป็นดอกไม้มีราคาเขาค้าขาย
พวกผู้ชายหวังอิ่มเอมเปรมถวิล
ชายมากหน้าประทับตราสร้างราคิน
น้ำตารินในความมืดอันยืดยาว
ไร้ทางเลือกเพราะตระหนักว่ารักแท้
ก่อนจะแปรเป็นรักลวงทรวงเหน็บหนาว
ดอกไม้ป่าเดินหลงในดงดาว
เปื้อนกลิ่นคาวดาวกลางคืนขมขื่นใจ
คิดถึงบ้านถึงแม่พ่อที่รอข่าว
แต่เปื้อนคาวเสียแล้วแก้วหวั่นไหว
จะซมซานแหลกยับกลับไปไย
บ้านอยู่ไกล..ไห้หา โอ้อาดูร
เช้าวันนี้หมอกฝ้าเต็มฟ้าขาว
ดับดวงดาวบ้านป่าพาสิ้นสูญ
เจ้าน้องสาวผู้ยากไร้ใครเกื้อกูล
ใต้ร่มคูนให้เจ้าพัก..จำหลักนาน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟมารแมงมุม
หน้าส่วนตัว
1380
