18 กันยายน 2548 21:55 น.
มารแมงมุม
@ เริ่มสัญจรในพนาป่าอักษร
ร่ายบทกลอนวาดไว้ให้เพื่อนอ่าน
ส่งไปลงหนังสือฝึกปรืองาน
อหังการเติบกล้าทุกนาที
@ เป็นน้องใหม่หน้าแปลกคนแปลกหน้า
เดินทางมาร่ายกลอนอักษรศรี
ส่งไปออกรายการซ่านฤดี
สุขทวียินเสียงอ่านผลงานตัว
@ ลองเขียนกลอนปีกว่าเริ่มล้าถอย
งานมีน้อยไม่ได้ส่งไปทั่ว
เริ่มมองหาหนทางใหม่ให้กับตัว
เดินเลาะรั้วเลียบไปในเส้นทาง
@ ระหว่างทางเพียรอ่านทำการบ้าน
ศึกษางานและจำแนกความแตกต่าง
เดินดุ่มลึกดงอักขระคะนึงพลาง
เราจะสร้างแสวงหามรรคาตน
@ ทระนงบอกตัวเองสมองหนึ่ง
สองมือซึ่งเทียมเท่าเขาทุกหน
กับสองเท้าก็เท่ากันกับทุกคน
เขาก็คน..เราก็คน..มิจนใจ
@ กระโดดลงสู่สนามนามอักษร
ออกสัญจรดุ่มเดินเกินฝันใฝ่
มิรู้ทางข้างหน้าเป็นอย่างไร
เห็นแสงไฟไกลลิบกระพริบเตือน
@ เหมือนตอกย้ำว่าข้างหน้าในป่านี้
ยังพอมีจุดหมายปลายทางเถื่อน
จงก้าวไปข้างหน้าอย่าแชเชือน
ถึงไร้เพื่อนไร้พี่เลี้ยงก็เสี่ยงตาย
@ เรียนรู้เอาถูกผิดคิดเองหมด
ถูกกำหนดบทบาทเกินคาดหมาย
เป็นเด็กใหม่ต้องอ่อนพร้อมค้อมกาย
รอสบายปลายมือ ชื่อเสียงรอ
@ เหมือนใบไม้ใบอ่อนคอนน้ำหนัก
แทบจะพักหลายหนย่นระย่อ
หลายสิ่งได้ผ่านมาล้าและท้อ
อยากหัวร่อบอกฟ้าฟ้าชะตาทราม
@ ใครกำหนดให้เจ้าเข้ามาเล่า
ใครเขาเอาเชือกลากอยากจะถาม
ใครบังคับเจ้าหรือไรให้ทำตาม
ใครเขาห้ามเจ้าไม่ฟังยับยั้งใจ
@ พ่อเคยบอกลูกรักหักใจนิ่ง
แม่ประวิงให้ลูกหยุดฉุดไม่ไหว
พี่น้องเตือนเจ้าไม่เชื่อสิ้นเยื่อไย
เจ้าจึงได้เรียนรู้สู้ลำพัง
@ แสวงหาหนทางการสร้างฝัน
และเชื่อมั่นในสมองที่ร้องสั่ง
ฟังเสียงจากหัวใจให้พลัง
จุดมุ่งหวังปลายทางยังห่างนัก
@ ไร้พรมนุ่มรองเท้ายามก้าวย่าง
ดูอ้างว้างลางเลือนเหมือนไร้หลัก
ระหว่างทางไม่เห็นมีที่นั่งพัก
จำใจหักเดินหน้ากล้ากล้าไว้
@ สร้างพลังเสริมความข้นคนขายฝัน
จะพลิกผันหลีกลี้หนีไม่ได้
เร่งบอกตัวอดทนอย่าจนใจ
ฟ้าจะใสปลายทางอย่างที่คิด
@ ได้เริ่มต้นเขียนงานคนอ่านชอบ
เขาก็ตอบแทนมาให้ไมตรีจิต
เสนองานทุ่มพลังทั้งชีวิต
มอบมิ่งมิตรทุ่มตัวตนด้วยผลงาน
@ ได้รวมเล่มปลาบปลื้มลืมไม่ได้
ที่วาดไว้งดงามความอ่อนหวาน
ได้เดินทางต่อมาอีกช้านาน
ได้เขียนอ่านสรรสร้างทางชีวี
@ นับว่านานจากเดิมที่เริ่มต้น
เพราะอดทนจึงฟันฝ่ามาถึงนี่
ได้สมดังใฝ่ฝันพลันยินดี
มีวันนี้เพราะเราก้าวถูกทาง
@ เรียกตัวเองนักเขียนใฝ่เรียนรู้
ยังคงสู้ด้วยใจไม่ทิ้งขว้าง
ขายความฝันมากมายไม่รู้ร้าง
ไม่ขอห่างหรือท้อไม่ขอคลาย
@ ได้เรียนรู้ตัวตน..ได้ค้นพบ
ได้ประสบบรรลุฝันดังมั่นหมาย
ชีวิตนี้เรียกได้ไม่เสียดาย
ยังท้าทายเดินหน้าทุกคราเอย
15 กันยายน 2548 19:07 น.
มารแมงมุม
แม่รำพึงอยู่ลำพัง ณ ฝั่งฝัน
เพลงวสันต์มาเยือนเดือนพรรษา
ฝนพร่างพรูเย็นฉ่ำอาบน้ำตา
วันนี้มาเตือนใจ ใคร..คะนึง
มองคลื่นสาดซัดฝั่งยังสะอื้น
ผ่านวันคืนเหนื่อยยากอยากไปถึง
แม่กระซิบกระเส่า...เหงา..รำพึง
ตื่นตะลึงความเปลี่ยนแปลงเหมือนแกล้งเป็น
ลมทะเลเปลี่ยนทางเคยสร้างสาน
คลื่นแตกซ่านทรายเปลี่ยนสีเท่าที่เห็น
โลกที่เคยเอื้ออาทร...ร้อนลำเค็ญ
หรือจะเน้นบอกรำพึงถึงเวลา
ความโสโครกในดวงตาธรรมชาติ
จึงพิฆาตวาดเสียใหม่ให้คุณค่า
เพลงทะเลเห่กล่อมอ้อมมารยา
ก้าวที่กล้าจึงจะรอดและปลอดภัย
แม่รำพึงในสายฝนยังบ่นเพ้อ
จะรอเธอมาแอบอิงพิงอาศัย
แม้บางครั้งหนาวน้ำตาเหลืออาลัย
แต่วันวัยสร้างกำแพงให้แกร่งพอ
แม่รำพึงอยู่ลำพังคนยังเข้ม
ลูกน้ำเค็มกับนิยามความรักหนอ
แนบฟองคลื่นเสียงทะเลเห่ลมทอ
ยังคงรอคนที่เริ่มเติมรักเรา
22 กรกฎาคม 2548 22:10 น.
มารแมงมุม
แววตา
มากคุณค่ากำลังใจที่ให้ฉัน
สบตาเธอรับรู้อยู่นานวัน
บ่มความฝันถากถางทางของเรา
มืออุ่น
เกื้อหนุนเติมไฟให้คลายเหงา
สัมผัสมือสื่อใจไปนานเนา
เหมือนปัดเป่าความอ่อนล้าให้กล้าพอ
อ้อมกอด
ยามเอ่ยพรอดคำรักถักสานก่อ
หวงและห่วงแต่ไม่หึงจึงเฝ้ารอ
ไม่เคยท้อในอ้อมแขนแน่นตรึงตรา
หัวใจ
สี่ห้อง...ใช่ ...ของเธอเสนอค่า
ใจแลกใจของเธอเสมอมา
วันที่กล้าก้าวที่แกร่งมากแรงใจ
สัมผัส
กอดกระหวัดอบอุ่นคุ้นเคยใฝ่
ฝันให้ไกลไปให้ถึงจึง..อุ่นไอ
เติมแรงไฟเขียนคำรักจักจดจำ
.............................
ฝันฉันไกลไปไม่ถึงจึงช้ำใน
ฝันเธอใกล้คำรัก...จักจืดจาง
18 กรกฎาคม 2548 12:38 น.
มารแมงมุม
น้ำตายะลาอาลัย
เดือนเดือดเป็นไฟ
เข่นฆ่าห่าลงผงคลี
เลือดไทยสีแดงแรงพลี
กี่ไทยกี่ที
สังเวยหมู่มารบีฑา
สาปแช่งลงนรกตกตรา
เลิกเข่นเลิกฆ่า
ดับไฟดับเดือดเลือดนอง
แผ่นดินถิ่นไทยขวานทอง
ลุกเถิดพี่น้อง
ต่อสู้เพื่อป้องปฐพี
อย่าให้ใครหมิ่นศักดิ์ศรี
หากโดนย่ำยี
มีดปืนฉกฉวยสู้มัน
ตอบโต้ต่อตาต่อฟัน
เทิดเหนือชีวัน
เพื่อบ้านเพื่อเมืองเฟื่องฟู
ไทยทั่วเขตคามช่วยสู้
มิแค่มองดู
เราจะร่วมก้าวร่วมเดิน
แม้จะแตกดับยับเยิน
หากกล้าเผชิญ
หมู่มารย่อยยับอัปรา
ขอแต่พี่น้องต้องกล้า
ร่วมใจร่วมท้า
อย่าย้ำซ้ำเติมเพื่อนไทย
ยะลาจงมารวมใจ
ช่วยกันดับไฟ
กู้เมืองเฟื่องฟุ้งรุ่งเรือง
เขียนถึงความโหดร้ายที่เพื่อนไทยเผชิญ
และขอให้ไทยจงรวมไทย...เพื่อช่วยกันดับไฟที่เผาพี่น้องไทยด้วยกัน
17 มิถุนายน 2548 11:20 น.
มารแมงมุม
สายฝนโปรยโชยฉ่ำน้ำฟ้าริน
ล้างใจสิ้นเย็นฉ่ำน้ำตาใส
เหงาและเงียบเฉียบเย็นไม่เห็นใคร
อ้างว้างใจไร้จุดหมายในปลายทาง
ทอดทิ้งตัวลงนิ่งไม่ติงไหว
ถอดวางใจที่โศกเกินถูกเมินห่าง
เพราะอ่อนแอเปราะกรอบและบอบบาง
ถูกทิ้งขว้างผลักไสสิ้นไยดี
ฟ้ายังหมองหม่นมัวสลัวเศร้า
ฟ้าบอกเราว่าน้อง (ร้อง)ให้พอที่
ฟ้าร้องบอกว่าเข้มแข็งนะคนดี
ร้องวันนี้ร้องให้พอต่อเวลา(ให้ร้อง)..
รอเมื่อฟ้าสว่างใสให้ลุกขึ้น
ให้หยัดยืนเข้มแข็งแกร่งและกล้า
ให้ก้าวไปท้าโลกโชคชะตา
ไปค้นหาสิ่งใหม่ให้ตัวเอง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟมารแมงมุม
หน้าส่วนตัว
1649
