25 สิงหาคม 2552 18:42 น.
มายาอักษรา
ตอนนี้เธออยู่ไหนในฟ้ากว้าง
ตอนนี้เธออ้างว้างบ้างหรือเปล่า
ตอนนี้เธอลืมแล้วหรือเรื่องเรา
ตอนนี้เธอซึมเซาเฝ้าถึงใคร
หรือเธอนั่งเอาใจใครไม่ห่าง
คนนั่งข้างสาวงามบ้านแถวไหน
ถึงลืมสาวเวียงพิงค์ทิ้งคนไกล
ไม่ห่วงใยฉันเลย..คนเคยดี
ตอนนี้เธออยู่เหนืออีสานใต้
หรืออยู่หนแห่งใดใยหลีกลี้
อยู่ที่ไหนหายไปแต่ต้นปี
หรือว่ามีงานหนักรักเลยจาง
ย่างปลายฝนต้นหนาวข่าวเงียบหาย
ฝนประปรายร่ายเหงาคราวเหินห่าง
เธออยู่ไหนกันหนอรอสุดทาง
ด้วยใจนางภักดี..ที่เพียงดาว
หากตอนนี้ได้ยินเสียงเรียกหา
มองดาราสักนิดคิดถึงสาว
หวังเพียงหยดน้ำใจใช่ชั่วคราว
รอจนข้าวออกรวง...ห่วงแต่เธอ
24 สิงหาคม 2552 20:43 น.
มายาอักษรา
ฉันรักเธอด้วยใจใช่ฉาบฉวย
รักอาบด้วยห่วงหวงทรวงหวั่นไหว
กลัววันหนึ่งเธอจะทิ้งฉันไปไกล
แล้วก็ใช่ดั่งคาดคิดมิผิดเลย
เหลือเพียงรอยอาลัยใจหมองหม่น
เหนือเหตุผลอื่นใดใช่อยากเอ่ย
ยังเทิดทูนและรักเธอดั่งเคย
ใช่อยากเผยความใดให้ร้าวทรวง
ณ.วันนี้หากฉันบินเหมือนนก
จะโผผกบินไปหายลับล่วง
ไร้เรี่ยวแรงแห่งรักหนักทั้งดวง
เธอเคยห่วงบ้างไหมคนใจดำ
เธอมาติดปีกรักแล้วปล่อยทิ้ง
ง้างศรยิงกลางทรวงร่วงถลำ
เลือดน้ำตาไหลบ่ามาประดัง
ไร้แรงหวังอื่นใดในชีวี
ฆ่าฉันเสียให้ตายได้ไหมเล่า
อย่าปล่อยให้ฉันเศร้าอยู่ตรงนี้
ขอสิ้นลมตรงตักของคนดี
แสงริบหรี่ฟ้าดับ..กับใจเธอ
22 สิงหาคม 2552 16:43 น.
มายาอักษรา
เอื้อมมือคว้าหยาดเพชรเก็จแก้วใส
หวังเก็บไว้ยลแสงแห่งสีสัน
เหมือนเอื้อมดาวพราวพร่างท่ามกลางจันทร์
เผลอใฝ่ฝันแมนสรวงห้วง..ฟ้างาม
หยาดเพชรแก้วแววเงาราวมณี
ร่วงสู่ดวงฤดี.ที่ไหวหวาม
หยาดน้ำค้างไล้ลมพรมใจตาม
ใต้ฟ้าครามร่วงหล่น..จนแพรวพราว
เพชรที่งามน้ำหนึ่งน้ำผึ้งหวาน
ยังมิปานเก็จแก้วกลางห้วงหาว
ยามค่ำคืนส่องระยิบกระพริบดาว
อยู่บนราวผืนฟ้า...พาภิรมย์
หยดดาราหยาดมาอย่าช้ำโศก
ปล่อยให้คนทั้งโลกต้องขื่นขม
หยาดน้ำตารินไหลใจระทม
วานสายลมพัดแผ่วแล้วเลยไป
ขอเอื้อมรักจักคว้ามาครอบครอง
รักเรืองรองผ่องเพ็ญเด่นไสว
เก็จเพชรแก้วแวววับจับทรวงใน
หวังบางใครหยาดหยดรดใจเอย.
21 สิงหาคม 2552 22:08 น.
มายาอักษรา
หากคนดี..เหนื่อยหนักพักพิงไหล่
จะโอบไว้สองแขนแน่นไออุ่น
จะคอยปลอบมอบใจไว้เป็นทุน
ตราบที่โลกยังหมุน..ขออุ่นใจ
หากคนดี..สุดท้อขออย่าหน่าย
เรื่องใดร้ายเดียวก็ผ่านอย่าหวั่นไหว
ฝนจะตกฟ้าจะร้องก้องเพียงใด
พรุ่งนี้เช้าก็วันใหม่..ฟ้าใสแทน
หากคนดี..มองมาปลายฟ้างาม
ผืนฟ้าครามพร่างพราวดาวนับแสน
สุขภิรมย์สมฤทัยในเมืองแมน
สุดดินแดนแสนไกล..ใกล้ดวงตา
หากคนดี...ก้าวถนนคนทำงาน
ให้ก้าวผ่านอุปสรรคอันหนักหนา
ยอมอดทนต่อปัญหาถาโถมมา
มีน้ำตา.อย่ารินไหลให้ใครดู
หากคนดี..อ่อนไหวในความรัก
ขอจงหักใจลาอย่าอดสู
หันหน้าเข้าหากันกับโฉมตรู
ผิดเป็นครู..รู้เริ่มใหม่..ในรักเอย
9 กรกฎาคม 2552 12:31 น.
มายาอักษรา
ม่านมายาบังตาอักษรศิลป์
มันโบยบินถวิลหวานผ่านอักษร
อ่านจรดทุกถ้อยคล้อยทุกตอน
ใจอาวรณ์หวงแหนแม้นเคลือบแคลง
ดอกไม้หอมรวนรินถิ่นภาษา
เปรียบดาราวับวาวคราวส่องแสง
ประดับถ้อยร้อยงามงานแสดง
อยู่ทุกแหล่งในสยามมานานปี
อย่าเตลิดเพริศคำย้ำจริต
แค่นิมิตกานท์กลอนบวรศรี
มิเคลิอบแคลงหมางหม่นคนกวี
ตามวจีต่อถ้อยร้อยใจความ
โน่น!ศรัทธามหาชนคนชอบอ่าน
กลอนบันดาลจิตตนจนไหวหวาม
แอบซุกนอกออกในคล้ายลวนลาม
เบ่งเหยียดหยามนามข้า หาเกรงกลัว
ม่านมายาอักษราดำเนินเรื่อง
ใช่ฝันเฟื่องอันใดให้ปวดหัว
เรื่องรักจริงหรือหลอกอย่าพันพัว
มายากลั้ว..กลอนกานท์ ..งานเสรี
หน้าส่วนตัว
1267
