2 ธันวาคม 2546 10:23 น.
มาธวี
เจ็บจนเหลือจะเอื้อนเอ่ย
กับความเฉยเมยยามเมินผ่าน
ไม่รู้จะอีกกี่นาน
ความร้าวรานจะหมดไป
เพราะเฝ้าฝันอยู่เสมอ
วันหนึ่งจะมีเธออยู่เคียงใกล้
แต่เมื่อไม่อาจจะเป็นไป
ความเสียใจก็มากเกิน
ไม่อยากได้คำว่ารักมาก
แต่อยากได้ความรู้สึกอันเก่าก่อน
ความห่วงหาความอาทร
ความไหวอ่อนในดวงตา...
1 ธันวาคม 2546 16:21 น.
มาธวี
ไม่ห่วงกันแล้วใช่ไหม
ถึงจากไปง่ายได้อย่างนั้น
หมดแล้วหรือความผูกพัน
ไม่รักกันแล้วหรืออย่างไร
เพราะฉันเป็นคนธรรมดา
ไม่สูงค่าไม่ยิ่งใหญ่
เธอจึงได้มองผ่านไป
ไม่รู้สึกอะไรไม่เคยเลย
คนอื่นที่ไม่เคยมาบอกรัก
ยังรู้จักการให้สักเล็กน้อย
ไม่เคยต้องให้มานั่งคอย
ไม่มีแม้สักน้อยให้ช้ำใจ...
1 ธันวาคม 2546 16:01 น.
มาธวี
อยากเลิกรักใครสักคน
อยากไปให้พ้นก็ไม่ได้
ไม่ว่าหนีไกลเพียงใด
ก็ไม่เคยหนีใจได้สักที
รักฉันน้อยลงก็ได้
แต่อย่าทำร้ายกันอย่างนี้
อย่าทำเหมือนเคยรู้สึกดี
อย่าทำเหมือนว่ามีใจให้จริงๆ
ตั้งใจทำทุกอย่าง
ให้เธอบ้างก็เท่านั้น
เธอเคยบอกว่าเรารักกัน
แท้จริงคือฉันเท่านั้นที่รักเธอ
หน้าส่วนตัว
548
