๏ ต้ อ ง.. โ ท ษ ตั ว เ อ ง ๏..

มัสลิน

๏นั่งกอดกายวาบวูบลูบไล้ร่าง
หนาวน้ำค้างพร่างพรมลมแผ่วผิว
ร้าววิญญาณบีบบิดราวปลิดปลิว
เห็นรอยริ้วร่ำร้องทุกห้องใจ

          ไยอ่อนแอไหวหวั่นถึงปานนี้
          หลายคราที่ย่ำแย่มาแค่ไหน
          อาบความเศร้าร้าวรานมากปานใด
          ยังอยู่ได้ยืนยงไม่หลงทาง

เพียงความรักหักหาญผลาญใจสิ้น
ถึงกับดิ้นร้อนรนหมองหม่นหมาง
ไม่ซึมซับห่างหายทางสายกลาง
ทุกก้าวย่างลืมแลแพ้ชะตา

           มัวร้องร่ำพร่ำเพรียกเรียกใครเล่า
           ในเมื่อเราดึงดันใฝ่ฝันหา
           รู้ว่าอาจด่าวดิ้นสิ้นชีวา
           ยังรั้นฝ่าฟาดฟันนั่นคือกรรม

เมื่อใจโปรดโลดแล่นไยแสนเศร้า
หรือเปลี่ยวเหงาหวั่นไหวยังไม่หนำ
เก็บร่องรอยตักเตือนอย่าเลือนจำ
คราวชอกช้ำเกลียดโกรธจะโทษใคร?

            คิดพะวงลุ่มหลงปลงไม่ตก
            ร้าวรานอกร้อนรุ่มเกินคุมไหว
            ความผูกพันลางเลือนเพียงเพื่อนใจ
            ไม่โทษใครเกลียดโกรธโทษตัวเอง๏