28 มกราคม 2552 21:58 น.
มัทนา
เฝ้าแอบส่งดอกไม้ฝากไปถึง
พร้อมคำหนึ่งแอบส่งไปให้เสมอ
ฝากทุกห้วงความห่วงใยมอบให้เธอ
ไม่อาจเจอเพื่อพบหรือสบตา
สิ่งที่ฉันนั้นเป็นหรือ? คือทุกอย่าง
เป็นเส้นทางแห่งฝันอันสูงค่า
เป็นกรวดหินดินทรายไร้ราคา
เป็นผืนฟ้ากว้างใหญ่ได้ทอดยาว
เป็นสายฝนผ่อนปรนให้พ้นร้อน
เป็นเปลวไฟโอนอ่อนเพื่อผ่อนหนาว
เป็นดนตรีผ่อนเหงาเล่าเรื่องราว
เป็นแสงดาวคราวเธอชะเง้อมอง
ขอเพียงเธอรับดอกไม้ด้วยใจรัก
โปรดฟูมฟักรักษาไว้อย่าให้หมอง
หนึ่งข้อความ หนึ่งคำ ย้ำให้ตรอง
ฉันเป็นเพียงทำนองของสายลม...
27 มกราคม 2552 15:19 น.
มัทนา
(ม) มีกล่องความทรงจำอันล้ำค่า
(w) ผ่านเวลาฤดูกาลอันสับสน
(น) ตกตะกอนข้างในใจมืดมน
(ม) เก็บความรักร้อนรนล้นดวงใจ
(w) อยากย้อนสู่วันวานอันหวานชื่น
(น) ผ่านวันคืนร่วมฝันอันสดใส
(ม) ภาพความหลังยังเป็นเช่นแสงไฟ
(w) ที่คงยังสว่างไสวในใจเรา
(น) ณ ส่วนลึกที่ใจได้รู้สึก
(ม) คือน้ำค้างกลางดึกในคืนเหงา
(w) เป็นหยดเล็กหยดน้อยค่อยบรรเทา
(น) ในกล่องเก่าแห่งนิยามความทรงจำ
ขอขอบคุณ
(น) นครา
(w) Wish
26 มกราคม 2552 18:43 น.
มัทนา
เพียงแค่มองอยู่ห่างห่างอย่างห่วงห่วง
มิอาจล่วงล้ำเดนเส้นขนาน
ส่งใจจากฟากฝันอันเนิ่นนาน
สู่ขอบฟ้าอีกด้านผ่านแววตา
มิอาจเอื้อมเงื้อมมือเพราะถือศักดิ์
มิอาจรักท่วมท้นทนห่วงหา
มิอาจลวงด้วยกลมนต์มารยา
มิอาจฝืนชะตาแห่งฟ้าดิน
ความผูกพันคั่นนิยามความผูกมัด
มิอาจตัดสัมพันธ์ใจให้ใครหมิ่น
ทนระทมข่มน้ำตาอย่างชาชิน
จะได้ยินคำนั้นบ้างไหมเธอ
จากฟากฝันฝั่งนี้...มีความรัก
คอยทอถักความห่วงใยไปเสนอ
ส่งถ้อยคำรำพันฝันละเมอ
เฝ้าพร่ำเพ้อเพราะฝั่งนั้น...ฝันไม่มี
22 มกราคม 2552 18:57 น.
มัทนา
เมื่อพิธีสาบานตนได้พ้นผ่าน
เกิดตำนานวีรชนของคนกล้า
สร้างความหวังกำลังใจในศรัทธา
“โอบามา”นั้นนับเป็นกัปตัน
คุมทิศทางหางเสือเรือลำใหญ่
ล่องทะเลกว้างไกลสู่ฝั่งฝัน
เมื่อพายุพัดมาจงฝ่าฟัน
ร่วมมือกันแก้ไขใช้ปัญญา
คราวซัพไพรม์ลุกลามข้ามซีกโลก
วิปโยคมรสุมรุมปัญหา
ก่อการร้ายข้ามชาติกวาดชีวา
อีกราคาน้ำมันพาลหวั่นใจ
ท่านกล่าวคำย้ำชัดว่าสัตย์ซื่อ
โปรดยึดถือถ้อยคำนำปราศรัย
จะวันนี้ พรุ่งนี้ หรือวันใด
อย่าลืมว่าเคยเป็นใครในวันวาน
ใช่โกงกินสินบนของคนอื่น
ใครหยิบยื่นน้ำใจใคร่ปล่อยผ่าน
กี่ปัญหาจงฝ่าฟันให้ทันกาล
อย่าซ้ำรอยตำนานประจานตน
อย่าได้ล้มก่อนรุกทุกปัญหา
ใช้ปัญญาแก้ไขใช้เหตุผล
หลอมสีผิวรวมเป็นหนึ่งตรึงใจชน
ส่งผู้คนถึงฝั่งดังตั้งใจ
18 มกราคม 2552 15:29 น.
มัทนา
รำลึกวันจารอักษรเขียนกลอนสด
เกียรติยศใดใดไม่ยึดถือ
มีปากกาพาใจไปพร้อมมือ
เท่านี้คือความสุขจริงเหนือสิ่งใด
ทุกพจน์ถ้อยร้อยเราเข้าเป็นหนึ่ง
เพียงคิดถึง"ส่วนรวม" "ร่วมสมัย"
มิเคยวัดอัตตาห่าอะไร
มีเพียงใจจารจดรสกวี
รางวัลหรือคือของขวัญวันสนุก
ปันความสุขสดใสในหน้าที่
หวังเพียงสืบสานกลอนสอนชีวี
ใช่ว่ามีอัตตาเน้นเด่นกว่าใคร
ปรับความคิดสักนิดเถิดประเสริฐนัก
เขียนด้วยรักด้วยหลงรสบทกลอนใหม่
มาเถิดมาร่วมมือสื่อหัวใจ
คือหน้าที่ยิ่งใหญ่ในอัตตา
...............................................
เขียนเพื่ออุทิศให้แก่คนผู้นั้น
*** หมายเหตุสักเล็กน้อย : ที่ใช้คำว่าหน้าที่ เป็นเพราะว่าวันนั้นมีคนไปร่วมงานน้อย จึงจำเป็นต้องไปช่วยเพิ่มจำนวนคนเขียนกลอนสดน่ะ
แต่ความจริงแล้วการเขียนกลอนไม่ใช่หน้าที่เน้อ เรียกว่า เป็น ความรัก จะดีกว่า อิอิ
หน้าส่วนตัว
1997
