14 สิงหาคม 2551 19:34 น.
มัทนา
ใจเอ๋ยใจของข้านี้มีขวากหนาม
ทิ่มแทงอยู่ทุกยามทำให้หวั่น
เรื่องห่าเหวเลวร้ายรายรอบพลัน
จนใจนั้นสั่นรัวทั่วทั้งใจ
โอ..เส้นทางสายนี้มีขวากหนาม
ข้าจักข้ามทุกก้าวย่างอย่างไรไหว
บาดแผลลึกจารึกนามหนามฝังใน
เจ็บเจียนตายจะไปต่อหรือขอลา
เท้าทั้งสองของข้าเหยียบหนามแหลม
รอยเลือดแต้มแต่งเติมทางอย่างหาญกล้า
ฝากไว้แด่นักเดินทางคนต่อมา
เป็นปุจฉาเป็นข้อคิดเป็นตัวตน
รอยเท้าเก่าเล่าเรื่องราวในคราวก่อน
ข้าใจร้อนเพราะผยองจึ่งพองขน
ข้าไม่ยอมถอยหลังชั่งใจตน
ข้าอับจนหนทาง..ช่างเขลานัก
เท้าทั้งสองของเจ้าจักเดินต่อ
หรือจะรอเพราะข้าทำเจ้าตระหนัก
ตรองดูเถิด ใจเอ๋ยใจ อย่าไวนัก
จงถอยหลังเพื่อตั้งหลักพักใจตน
หน้าส่วนตัว
2851
