25 กันยายน 2547 22:27 น.
มัทนา
เพียงก้อนหิน ใต้ผืนทราย ในความหม่น
เปรียบดั่งคน ทนทุกข์ใจ ไร้ที่พึ่ง
หวังแสงฉาน ผ่านเม็ดทราย ในคำนึง
เพื่อตราตรึง ไว้เสี้ยวหนึ่ง ของหัวใจ
หากก้อนหิน ก้อนนั้น เป็นฉันเล่า
จะจมดิ่ง กับความเศร้า นานแค่ไหน
ยิ่งถูกกลบ ทบความจริง ภินท์พังไป
นานเพียงใด ที่ไร้แล้ง แสงตะวัน
คงรอเพียง สายลม ที่เอื่อยอ่อน
พัดทรายร้อนให้ ปลิวไป เหมือนในฝัน
พร้อมเผชิญ ร้อนหนาว คราวเดียวกัน
ลบคืนวัน หวั่นไหว ให้เป็นจริง
แม้จะถูก ความทุกข์ใจ กลบไว้อยู่
ลุกขึ้นสู้ ด้วยมีหวัง กับทุกสิ่ง
เปลี่ยนความฝัน ด้วยหัวใจ ให้เป็นจริง
เปลี่ยนก้อนหิน ที่อยู่นิ่ง ให้มีคุณ
หน้าส่วนตัว
970
