26 มกราคม 2547 13:26 น.
มัทนา
...เราทุกคน ต่างเกิดมา ต้องมีฝัน
แม้คืนวัน ที่เหน็บหนาว เคล้าสั่นไหว
หวังเพียงอยู่ ในอ้อมรัก ที่พักใจ
หนาวเพียงไร ก็อุ่นใจ มิคลายคลา
ฝันของฉัน เป็นเพียงฝัน ของชีวิต
ที่เพิ่งคิด เติบโต เพียงยอดหญ้า
ย้อนคำนึง ถึงชีวิต ที่ผ่านมา
อยากขอฟ้า ให้ผองชน พ้นอบาย
แต่ความฝัน คงเป็นฝัน ก็เท่านี้
ถ้าไม่มี ใครช่วย ก็อาจสาย
เพียงความฝัน ฝืนทนอยู่ มิรู้คลาย
ใจสลาย เพราะแค่ฝัน วันจาง จาง....
26 มกราคม 2547 13:15 น.
มัทนา
...ในชีวิตเกิดมาเพียงครั้งหนึ่ง
ไม่ลึกซึ้งสัจธรรมอันล้ำเหลือ
ได้เพียงแค่มองฟ้า..น้ำตาเจือ
ฉันอยู่เพื่อ..ส่วนหนึ่ง ของโลกา
เมื่อพบใครได้รู้จัก..ก็ทักเข้า
คิดว่าเราคงพบกันเพื่อจากหนา
แต่เหตุใดมนุษย์เรา หลงมายา
เพียงเงินตรา เหรียญกล้า ก็สิ้นดี
คุณธรรมเลิศล้ำ อยู่หนไหน
อีกหัวใจตระหนักมั่น..ในวิถี
ยึดหลักธรรม นำใจ..ใจยอมพลี
ด้วยความดีจะสนองมิตรอมทน
ฉันเป็นเพียงหยดน้ำค้างเบาบางเม็ด
ต้องระเห็ดระเหินเผชิญฝน
อีกไม่นานแดดจ้าก็พาจน
คงร่วงหลน ลงดิน แล้วสิ้นไป
อยากฝากฝันฝากฟ้าฝากความคิด
ที่วิจิตร เพียงหยดน้ำ มิยิ่งใหญ่
หวังเพียงผอง ชนคนดี กล้าเดินไป
แม้มิได้ รับเกียรติ..ที่เยินยอ
22 มกราคม 2547 13:39 น.
มัทนา
_วันตรุษจีน ปีนี้ มีความสุข
ขอความทุกข์ อย่าได้ มากรายกล้ำ
ทั้งลูกหลาน เหลนโหลน ได้จดจำ
ทุกถ้อยคำ ผู้ใหญ่สอน วอนประวิง
รับแต๊ะเอีย อั่งเปา กันถี่ถ้วน
เด็กเด็กล้วน ยิ้มระรื่น เกินทุกสิ่ง
ปีใหม่จีน คนไทย ไม่ท้วงติง
ความเป็นจริง พี่น้องกัน ทั้งจีนไทย
โปรดรักษา ประเพณี กันไว้เถิด
ให้ก่อเกิด ความสัมพันธ์ อันผ่องใส
ทุกเชื้อชาติ ศาสนา เชื่อมหัวใจ
ผ่องอำไพ พี่น้อง ผองเพื่อนกัน..
21 มกราคม 2547 17:13 น.
มัทนา
_ยินเสียงลมพร่ำบอกก้องในจิต
ฤๅจะคิด ไหวหวั่นเกินคำขาน
พัดแผ่วเบา ยะเยือกเร้า เคล้าลำธาร
ชอุ่มหวาน วอนใจ ให้โอนเอน
ใจมันอ่อน ยิ่งกว่าหิน ถูกน้ำเซาะ
มิใช่เปราะ แต่ด้วยใจที่เราเห็น
ความจริงใจ ในรักเรา คือประเด็น
สิ่งที่เป็น คือความรัก ปักหัวใจ
สายน้ำหลาก อาจพราก ตะกอนพัด
ลมสะบัด อาจโบกใบ ปลิวไสว
แต่ความรัก แม้ถูกปัด กระหวัดไกล
นานเพียงใด ความใกล้ชิด มิริดรอน
ต่อให้ห่าง ทางไกล จะไม่หวั่น
จะไม่พรั่น พรึงใจ จำคำสอน
กระซิบรัก กระซบทรวง ในบ่วงวอน
ดั่งไม้ขอน แกร่งค่า ว่ามั่นคง
20 มกราคม 2547 16:29 น.
มัทนา
_โลกใบนี้ ที่เป็นอยู่ มีจริงหรือ
สิ่งเล่าลือ เรื่องราว ที่กล่าวขาน
เห็นด้วยตา แต่ก็ต้อง ถูกระราน
แลว่าหวาน แต่ไฉน ปนขมเจือ
คนร้องไห้ ใช่ว่าใจ เขาโศกเศร้า
อาจเพราะเขา สุขใจ เกินใครเชื่อ
ผู้หัวเราะ ก็ใช่ว่า สุขระเรือ
คนอาทร โอบเอื้อ ฤๅจริงใจ
มองชีวิต คิดให้หนัก ตระหนักแน่น
ทั่วถิ่นแคว้น นครเมือง อย่าหวั่นไหว
ภาพลวงตา พาซื่อ หรือเล่ห์ใคร
เห็นจริงได้ เพียงเพราะตน พ้นบ่วงมาร..
หน้าส่วนตัว
940
