18 ธันวาคม 2546 23:39 น.
มัทนา
...เวลาเปลี่ยน ใจคน หรือไม่เปลี่ยน
วันหมุนเวียน วกวน ใจวนหนอ
ระยะทาง อาจห่างไกล เกินใจรอ
เธอคงท้อ กับการรอ ให้ฉันมา
จะยอมรับ กับทุกอย่าง ที่เกิดก่อ
ฉันจะขอ เพียงเคียงใจ ได้ไหมหนา
แม้ว่าเธอ จะเปลี่ยนไป ตามเวลา
อย่าลืมว่า มีอีกคน ห่วงใยเธอ
แม้เธอมี ใครอื่น ยามเธอเหงา
ขอเป็นเงา ข้างใจ ให้เสมอ
จะไม่ไป พบหน้า หรือเจอะเจอ
จะไม่เพ้อ ให้เธอ ได้รำคาญ
หากเธออยู่ เคียงข้างใคร ใครคนนั้น
ขอเป็นฉัน อยู่ข้างเธอ ในวันหวาน
กำลังใจ จากคนไกล แม้เนิ่นนาน
วันที่ผ่าน ก็มีค่า ถ้ารักเธอ...
17 ธันวาคม 2546 23:07 น.
มัทนา
...จวบวันนั้น ถึงวันนี้ เธอมีฉัน
เมื่อดวงจันทร์ มีกระต่าย ให้ปองหมาย
น้ำทะเล มีคลื่น และเม็ดทราย
ใจละลาย ดุจน้ำแข็ง แล้งไอเย็น
แล้ววันนี้ ฉันนั้น มีใครบ้าง
คอยดูแล ยามเหินห่าง ผ่านมาเห็น
โลกวันนี้ ไม่สดใส อย่างเคยเป็น
หลากประเด็น ให้ขุ่นข้อง หมองฤทัย
ด้วยดวงจิต ของเธอ คิดตีจาก
ทิ้งความรัก ฝังราก แล้วจางหาย
ไม่มีเธอ อยู่ตรงนี้ คู่เคียงกาย
ด้วยกลับกลาย จากความสุข เป็นทุกข์พา
เมื่อพบหน้า อุตส่าห์ เดินไปทัก
คนรู้จัก แค่พูดคุย สื่อภาษา
แผลใจนี้ คงยากเกิน จะเยียวยา
ยากจะให้ เธอมา รักษาใจ
17 ธันวาคม 2546 22:56 น.
มัทนา
...เพียงเศษหิน บนดิน ดูแข็งกร้าว
แม้นเหน็บหนาว แดดแผดเผา พอทนไหว
ยังแข็งแกร่ง มั่นคง มิหวั่นไป
ก็เป็นได้ แค่ภายนอก ที่เย็นชา
ภายในหิน เศษดิน อาจผุ กร่อน
บ้างก็ร่อน ตามกาล ที่ขานหา
จำต้องจาก ร้างรัก หักอุรา
มิเกินกว่า ความแข็งแกร่ง ก็ร้าวไป
ต้องสลาย ความยืนยง ที่คงอยู่
ก็เพราะรู้ ว่าทนเฉย อยู่ฤๅไหว
มีหวั่นบ้าง สะท้านบ้าง อยู่ร่ำไร
จึ่งยอมให้ ความอ่อนโยน ก้าวเข้ามา
เปรียบความรัก ในใจ ใจของฉัน
ภายนอกนั้น อาจดูเป็น ไม่เห็นค่า
แต่ข้างใน อ่อนไหว เกินพรรณนา
เพราะรู้ว่า ทั้งใจ...อ่อนให้เธอ
17 ธันวาคม 2546 12:39 น.
มัทนา
...คนทำผิดมากมายหลายหลากนัก
บ้างตวงตักไว้ด้วยความเสน่หา
ทำแผ่นดินแปดเปื้อน เปื้อนระอา
บทลงโทษ สมค่า ฤๅเคยเป็น
...คนทำผิด ที่หลบหลีก ลี้กฎหมาย
ตัวไม่ตาย เพราะอาญา มิรู้เห็น
ทำร้ายคน ผ่อนส่ง อย่างเลือดเย็น
ความโลภสาด กระเซ็น ดั่งเม็ดทราย
...รู้ตัวไว้ด้วยเถิด คนผิดบาป
กฎหมายอาจไม่ทราบ เลยจางหาย
แต่ สังคม เขารับรู้ คู่วันตาย
กับสิ่งที่ ได้มลาย เปลี่ยนแปรไป
...ผู้คนนั้น เขาจดจำ วันเคยท้อ
สังคมขอ รับอาสา ลงโทษให้
จะประจาน ให้คนนั้น อัปราชัย
เผยความนัย หวังสังคม ช่วงลงทัณฑ์
16 ธันวาคม 2546 23:54 น.
มัทนา
สักวาวิถีไทยในครั้งก่อน
เป็นอาภรณ์ประดับแดนแผ่นดินสยาม
เศรษฐกิจพอเพียงทั่วเขตคาม
เลี้ยงชีพตามแต่ตนพึงพอดี
คิดประดิษฐ์ของใช้ในเรือนบ้าน
ทั้งจักสาน เบญจรงค์ สร้างสรรค์ศรี
ภูมิปัญญาชาวบ้าน บังเกิดมี
วอนน้องพี่รักษาไว้คู่ไทยเอย
หน้าส่วนตัว
2281
