17 สิงหาคม 2547 16:05 น.
มะปรางหวาน5
ฉันอยู่ที่แสงสดใสไม่อาจถึง
เป็นซึ่งทุกคืนวันนั้นสับสน
ได้พบเห็นได้มองถึงซึ่งใจคน
ทั้งยากดีมีจนปนกันไป
ทุกย่างก้าวเจ็บปวดและเหน็บหนาว
แสนปวดร้าวทุกข์จนจะทนไหว
ทั้งร้าวรานอ้างว้างกลางหัวใจ
ไม่มีใครเหลียวมองหมองอุรา
คนบางคนถือดีที่ล้ำเลิศ
ที่ได้เกิดดีกว่าใครในใต้หล้า
ถูกดูหมิ่นเหยียดหยามด้วยสายตา
ต่างเชิดหน้าหยิ่งผยองลำพองตน
ฉันเหมือนคนอยู่ไกลสุดปลายฟ้า
โชคชะตาอาภัพและสับสน
ยามตกอับจำกล่ำกลืนฝืนใจทน
ช้ำกมลแสนขมขื่นทุกคืนวัน
แหงนหน้ามองเห็นนกบินทั่วถิ่นฟ้า
นกเริงร่าบินเคียงคู่ดูสุขสันต์
มองตัวเราปวดฤดีโอ้ชีวัน
ทำไมฉันนั้นอาภัพอับทางไป
อยากวิงวอนมิตรใจดีที่ใฝ่หา
โปรดเมตตาฉันสักนิดจะผิดไหม
อยากได้รับอีเมล์พอหล่อเลี้ยงใจ
ช่วยหยิบยื่นให้กับคนอับทาง
15 สิงหาคม 2547 21:54 น.
มะปรางหวาน5
โอ้เจ้าเอ๋ย..กัลยาณี..ที่พี่รัก
มาเนิ่นนานมากนักขนาดไหน
เจ้าจอมจิตก็รู้แจ้งอยู่แก่ใจ
ว่าพี่ปรารถนาเพียงใดฤทัยเธอ
รู้ทั้งรูว่าพี่รักจนหนักอก
น้ำตาตกด้วยจริงจังใช่พลั้งเผลอ
จะจากจรหรือประสบได้พบเจอ
ก็แม่นมั่นอยู่แต่เธอเสมอมา
ทั้งที่พี่ก็รู้ว่าคงยาก
แสนลำบากมากนักเป็นหนักหนา
จะได้ดอมออมกลิ่นสุคนธา
จากแก้วขวัญกัลยามาแนบทรวง
แต่รักเอ๋ยรักเอยใครเคยรัก
คิดห้ามหักคงเกินไปแสนใหญ่หลวง
พี่แอบดอมหอมกลิ่นสุดาดวง
ก็ขอบคุณพุ่มพวงด้วยดวงแด
คงเป็นบุญหนุนนำแต่กรรมซัด
ให้ขุ่นขัดอกละเหี่ยเสียแท้แน่
อยากจำนรรจ์ไหวหวั่นจนเชือนแช
จึงได้แต่แอบแลแพ้ทางเธอ
โอ้น้องจ๋า..กัลยาณี..ที่พี่รัก
สุดห้ามหักโศกระกำจนพร่ำเพ้อ
ในชาติก่อนคงสร้างกรรมทำกับเธอ
ชาตินี้พี่จึงเก้อหนอเธอเอย
15 สิงหาคม 2547 21:41 น.
มะปรางหวาน5
อยากจะขอบคุณเธอสักหมื่นแสน
เพื่อตอบแทนรักที่เธอมีให้
อยากจะบอกว่ารักเธอจนหมดใจ
ให้สมกับที่เธอให้ใจฉันมา
ขอบคุณมากสำหรับใจมีไมตรี
ขอบใจนะคนดีที่ห่วงหา
ขอบใจมากในวันวานที่ผ่านมา
ที่เธอเห็นฉันมีค่ากว่าสิ่งใด
ในวันนี้ถึงสองเราต้องไกลห่าง
ไปตามทางเพื่อสร้างฝันวันสดใส
แต่สิ่งหนึ่งที่คงมั่นอยู่ในใจ
จะรักเธอตลอดไปให้สัญญา
15 สิงหาคม 2547 21:34 น.
มะปรางหวาน5
คิดถึงใครคนหนึ่งคิดถึงมาก
คิดถึงอยากอยู่ใกล้อยากไปหา
คิดถึงแววอาลัยในสายตา
คนนั้นหนาที่ว่านั้นคือเธอไง
คิดถึงเธอทุกวันเฝ้าคอยหา
คิดถึงเธอตลอดมาจะรู้ไหม
คิดถึงเธอเพราะเธอคือแรงใจ
คิดถึงเธอห่วงใยทุก ๆ วัน
คิดถึงเธอเกินคำว่าที่สุด
คิดถึงเธอไม่หยุดสุดความฝัน
คิดถึงเธอทุกคืนและทุกวัน
คิดถึงเธอแม้ตัวฉันต้องห่างไกล
14 สิงหาคม 2547 21:56 น.
มะปรางหวาน5
หยิบปากกามาเขียนเป็นอักษร
ออกเป็นกลอนส่งมาในเวฟนี้
คลายความเหงาความเศร้าที่ฉันมี
จึงฝากมาในที่นี้คลายเศร้าใจ
และขอเพื่อน thaipoem ช่วยปลอบจิต
เป็นเพื่อนคิดของฉันหน่อยจะได้ไหม
อีเมล์มาฉันก็ตอบและขอบใจ
สัญญาได้ว่าฉันจะไม่ลืม
หยิบปากกามาเขียนเป็นอักษร
เป็นบทกลอนวอนมาด้วยใจปลื้ม
จากสาวน้อยขี้เหงาถูกเขาลืม
จะเป็นปลื้มกับทุกคนที่เมล์มา
หน้าส่วนตัว
652
