8 กรกฎาคม 2547 00:37 น.
มะปรางหวาน5
พร่ำเพ้อละเมอหา
หยาดน้ำตาก็รินไหล
รักเขาจนหมดใจ
แต่ก็ได้แค่น้ำตา
ผิดหรือที่รักเขา
ผิดหรือเราที่ห่วงหา
ใยได้เพียงน้ำตา
ตอบแทนค่าความรักจริง
8 กรกฎาคม 2547 00:29 น.
มะปรางหวาน5
หากผิดหวังในความรักอีกสักครั้ง
หากพลาดหวังในชีวตอีกสักหน
หากสิ้นหวังในตัวเขาอีกสักคน
ใจฉันคงทนได้เช่นก่อนเคย
ถ้ารักเขาเข้าแล้วเขาไม่รัก
ถ้าใจรักเขาแล้วเขาไม่เหลียว
ถ้าหัวใจต้องแอบรักอยู่ข้างเดียว
เขาไม่คิดแลเหลียวก็ทนไป
แล้วเราคงลืมเขาได้ในสักวัน
8 กรกฎาคม 2547 00:20 น.
มะปรางหวาน5
สุดท้ายหัวใจก้ได้รู้
เมื่อจู่ จู่ น้ำตามันก้ไหล
สำนึกได้ว่แท้จริงไม่มีใคร
ที่เฝ้าค่อยห่วงใย ผูกพัน
หลอกตัวเองอีกทำไม
เพราะทุกสิ่งเป็นไปได้แค่ฝัน
จะวิ่งหนีความจริงได้สักกี่วัน
คงถึงคราวกล่าวลาความฝันสักที
8 กรกฎาคม 2547 00:12 น.
มะปรางหวาน5
อยากเพจไปหาเธอ
แต่ไม่รู้ว่าจะฝากข้อความอะไร
แต่แล้วก็นึกขึ้นได้
ว่าข้อความที่ส่งไปจะเป็นอะไรดี
ก็เลยร่วมข้อความกับใจ
แล้วฝากไปในข้อความนี้
คิดถึงสุดหัวใจนะคนดี
ก็ขอให้เธอโชคดีตลอดไป
7 กรกฎาคม 2547 15:43 น.
มะปรางหวาน5
เพราะรักเธอมาก
จึงไม่อาจหักใจได้
เพราะว่ารักเธอมากไป
จึงไม่อยากเสียใจหากเธอลา
หน้าส่วนตัว
615
