23 สิงหาคม 2547 00:13 น.
มะปรางหวาน5
เมื่อผิดหวังนั่งท้อใจทำไมเล่า
แล้วความเศร้าจะหายไปอย่างไรหนอ
มัวร้องไห้เสียน้ำตาไร้ค่าพอ
หยุดเถิดหนอพอเถิดหนาอย่าเสียใจ
ก็เพียงแค่คนหนึ่งคนบนทางผ่าน
เจ็บมานานคงเพียงพอสู้ต่อไหว
ทิ้งความทุกข์ไว้ข้างหลังเดินห่างไป
ด้วยแรงใจที่ล้นเอ่อเธออย่ากลัว
รักผิดหวังใช่หวังผิดคิดไปเถอะ
หวังจะเจอะและเดินห่างทางสลัว
หวังจะพบคนจริงใจมาใกล้ตัว
อย่าหวั่นกลัวที่จะหวังนั่งท้อใจ
เมื่อชีวิตนั้นเดินห่างเส้นทางเก่า
เข้มแข็งเข้าอย่าอ่อนแอแม้อ่อนไหว
สู้เถิดนะด้วยความหวังกำลังใจ
สู้เพื่อใครคนหนึ่งซึ่งรักเธอ
23 สิงหาคม 2547 00:09 น.
มะปรางหวาน5
ด้วยสองเราห่างเหินเกินจะกล่าว
ถึงเรื่องราวความเป็นอยู่ให้รู้เห็น
เธออาจคิดอยู่ในใจไม่จำเป็น
ที่จะเห็นเราเป็นไงในสายตา
แต่อย่างไรอยากเขียนออกบอกให้รู้
ไม่ว่าอยู่ตรงไหนใจห่วงหา
แม้โดนเธอไล่ออกนอกสายตา
จะห่วงหาตลอดไปไม่คลอนแคลน
รักที่ให้มอบจากใจที่แน่นหนัก
มีสิทธิ์รักแต่ไร้สิทธิ์คิดหวงแหน
ไม่เคยคิดหาคนใหม่มาทดแทน
รักฝังแน่นตราตรึงอยู่คู่กับเธอ
17 สิงหาคม 2547 16:17 น.
มะปรางหวาน5
นับจากวันที่เธอลาจากฉัน
ภาพวันนั้นยังฝังใจไม่รู้หาย
วันที่ฉันมีเธออยู่ข้างกาย
แต่วันนี้กลับเดียวดายอยู่ลำพัง
อยากให้เธอได้ยินคำที่ฉันกล่าว
เธอจะรู้หรือเปล่าฉันเฝ้าหวัง
แต่วันนี้ฉันต้องยู่เพียงลำพัง
ใจแอบหวังจะมีใครเข้าใจเรา
ขอได้ไหมใครสักคนที่รักแท้
ช่วยรักษาแผลใจให้หายเศร้า
อนิจจาเวลานี้ชีวิตเรา
สุดโศกเศร้าเฝ้าหวนครวญลำพัง
17 สิงหาคม 2547 16:10 น.
มะปรางหวาน5
คิดขึ้นมายามใดพาใจเศร้า
เพราะตัวเราไม่มีใครให้คิดถึง
มีเพียงแม่ที่เราเฝ้าคำนึง
จะพูดถึงคนรักนั้นก็ไม่มี
โอ้ตัวเราวันนี้เหงายิ่งนัก
ขาดคนรักแม้แต่เพื่อนก็หน่ายหนี
เพราะขี้เหงาคนเขาเมินจนสิ้นดี
จะหามีใครเห็นใจคนอย่างเรา
อยากมีเพื่อนเป็นคู่คิดที่ปรึกษา
ช่วยเยียวยารักษาโรคที่ซึมเศร้า
ในความเหงาคงจางไปได้บรรเทา
ถ้าเพื่อนเอาความจริงใจช่วยเยียวยา
17 สิงหาคม 2547 16:05 น.
มะปรางหวาน5
ฉันอยู่ที่แสงสดใสไม่อาจถึง
เป็นซึ่งทุกคืนวันนั้นสับสน
ได้พบเห็นได้มองถึงซึ่งใจคน
ทั้งยากดีมีจนปนกันไป
ทุกย่างก้าวเจ็บปวดและเหน็บหนาว
แสนปวดร้าวทุกข์จนจะทนไหว
ทั้งร้าวรานอ้างว้างกลางหัวใจ
ไม่มีใครเหลียวมองหมองอุรา
คนบางคนถือดีที่ล้ำเลิศ
ที่ได้เกิดดีกว่าใครในใต้หล้า
ถูกดูหมิ่นเหยียดหยามด้วยสายตา
ต่างเชิดหน้าหยิ่งผยองลำพองตน
ฉันเหมือนคนอยู่ไกลสุดปลายฟ้า
โชคชะตาอาภัพและสับสน
ยามตกอับจำกล่ำกลืนฝืนใจทน
ช้ำกมลแสนขมขื่นทุกคืนวัน
แหงนหน้ามองเห็นนกบินทั่วถิ่นฟ้า
นกเริงร่าบินเคียงคู่ดูสุขสันต์
มองตัวเราปวดฤดีโอ้ชีวัน
ทำไมฉันนั้นอาภัพอับทางไป
อยากวิงวอนมิตรใจดีที่ใฝ่หา
โปรดเมตตาฉันสักนิดจะผิดไหม
อยากได้รับอีเมล์พอหล่อเลี้ยงใจ
ช่วยหยิบยื่นให้กับคนอับทาง
หน้าส่วนตัว
650
