15 มกราคม 2545 19:40 น.

คำบ่น...ชีวิตคนกรุง

เงียบหาย...ไปพร้อม...ลมหนาว
จากไปพร้อมเรื่องราว...เหนื่อยหนัก
ชีวิต...ไม่เคย...ผ่อนพัก
จมปลัก...ในวงจร...ของคนกรุง
เช้าตรู่...
แหกขึ้ตาตื่น...จนขวัญหาย
กิจวัตรมากมาย...เรื่องยุ่งยุ่ง
บนรถเมล์...มากคนมุง
เหม็นกลิ่นคลุ้ง...เขม่าควัน
เช้า...
ถึงที่ทำงาน...ขวัญผวา
จวนเจียน...8 นาฬิกา...แทบขาสั่น
บ้านใกล้...เหมือนอยู่ไกล...อะไรจะปานนั้น ?
การจราจร...โอ้!...จาบัลย์...ทำฟั่นเฟือน
สาย...
รับศึกหนัก...สายตัวแทบขาด
งานหนักขนาด...ไส้แทบเคลื่อน
เป็นอย่างนี้...อีกกี่เดือน
ชีวิตเหมือน...เชือกรัดตัว
บ่าย...
สาหัส...เพราะงานยังแสนโหด
หมื่นโกฏิ...แสนล้าน...งานปั่นหัว
ชีวิต...เคยสุข...กลับหมองมัว
โศกแทรกทั่วหัวใจ...ไม่สร่างซา
เย็น...
ิเลิกงาน...ยังกลับไม่ได้
เพราะมีประชุมใหญ่...อยู่คอยท่า
กลับดึก...อีกแล้วหนอ...ชีวา
ช่วงเวลา...ส่วนตัว...ถูกกินกลืน
ดึก...
ดึกเท่าไหร่...รถไม่เคยว่าง
ยังติดค้าง...แน่นถนน...จนสะอื้น
แน่นในอก...ความชอกช้ำ...แห่งค่ำคืน
ความขมขื่น...ครอบงำ...ความเป็นไป
หลงเหลือ...ความอ่อนล้า...กลับมาบ้าน
ยังครุ่นคิด...ถึงงาน...ของวันใหม่
ชีวิต...พรุ่งนี้...จะเป็นเช่นใด?
ก็คงไม่...ต่างกันกับวันนี้