26 กันยายน 2545 12:08 น.
มนต์
คิดถึงเธอวัน ฝนพร่ำ
อยากเอ่ย คำห่วงใย
แค่ให้เธอได้อุ่นใจ
หน้าฝนนี้ ยังมีใครยังคิดถึงเธอ
เพราะรักใครไม่ได้ง่ายง่าย
จึงไม่มีคนมากมายให้ห่วงหา
มีเพียงคนเดียว เท่านั้นในสายตา
เธอจะรู้ไหมว่า ฉันรักเธอ
19 กันยายน 2545 23:26 น.
มนต์
เผอิญนะ ปากฉันมันก็แข็ง
ไอ้แรงที่จะฉุดเธอไว้
ไม่ให้เธอไปก็ไม่มีก็ได้แต่มองฟ้า
คิดถึงเธออยู่อย่างนี้วันนี้ที่เธอไม่อยู่ อยู่ในวันที่ฉันมีน้ำตา
รักฉันบ้างไม่ได้หรือคนดี
กรุณาช่วยมีชื่อฉันอยู่ในใจ สักนาที ได้ไหม
อย่างน้อยก็ช่วยที่หมดหวัง มีเรื่องดีใจ
ไม่ว่าจะแลกด้วยอะไร ฉันก็จะยอม
หากวันพรุ่งนี้มีเธอยู่เคียงข้าง
ความอ้างว้างที่มีในวันนี้ คงหายไป
แววตา เลือนลอย คงกลับมาสดใจ
ถ้าเป็นอย่างนั้นจะสัญญา จะไม่หวั่นไหวรักใครอีกเลย
แต่ทุกอย่างก็แค่ฝันลืมตาอีกวัน
เธอกับฉันก็เป็นเหมือนเคย
ยิ่งฉันรักเธอมากเท่าไร เธอยิ่งชาเฉย
ปล่อยใจฉันให้เลย ออกไปทุกที
ก็รู้นะว่า ฉันรักเธอน้อยลง
ก็คงเพราะเราห่างไกลเกินไปละมั้ง
ปีๆ หนึ่งเราจะเจอกันอยู่กี่ครั้ง
ถ้ารักเราพังไปก็คงเพราะ ฉันไปมีใครใหม่
ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเราจะเลิกกัน
ก็แค่ฝันกลางวันของคนต่างมีใจ
อีกหน่อย เธอก็คงทนฉันไม่ไหวถ้าอยากไปคนละทาง ก็บอกมา
แปลกใจจัง ที่ฉันนั่งคิดถึงเธออยู่อย่างนี้
ทั้งที คนดี ไม่เคยมีฉันในใจสักนาที
นับวันนับคืน ความถึงคิดถึงนับมากขึ้นทวี
ผิดกับเธอ ที่ไม่เคยเห็นฉันคนนี้ในสายตา
หลับตา น้ำตาเอ่อ นับคืน
ลืมตาฟื้น กลืนน้ำตา นับวัน
เสมือนรักข้างเดียว ที่มีแต่ฉันจะมีสักวันสักคืนไหม
ที่เธอจะกลับมาสนใจ ให้รักกัน
มาทำดีกับฉันตอนนี้ ช้าไปหรือเปล่า
ทั้งๆ ที่เธอมีเขา อยู่แทบเต็มหัวใจ
และ ฉันเองก็เป็นฝ่ายจากไป
ขออุทิศส่วนกุศลให้ รักกันอย่างมีความสุข นานเท่านาน
รูปเรา ที่มีแค่ ฉันและเธอ
ยังอยู่ดี อยู่เสมอ ในกรอบไม้ข้างมือฉัน
เหมือนด้ายบางที่ยังพอทำให้รู้ ยังมีกันและกัน
รอสักวันด้ายขาด รักเราจบกันไป
อยากจะไปไม่ใช่หรือไง
ก็รีบไปจะมั่วอาลัย คนเคยรักเธออยู่ทำไม
ถ้าอยากปลอบฉัน ก็พูดแค่ เราเสียใจ
แล้วรีบไปไกลๆ ก่อนฉันมีน้ำตา
จบสิ้นเสียที นิยายรักสามเศร้า
ขอเป็นเรา ที่ยอมหลีกทางเอง
สิ้นสุดกันที บทละครแสนแพง
จะแก่งแย่งไปทำไม กับคน คนเดียว
บังเอิญสบตาเธอในวันนั้น
ก็รู้ทันทีคนนี้หละที่ฝันมานาน
ขอแอบอ้าง ขอยู่ใกล้ จนเธออาจนึกรำคาน
ทำไมถึงชอบวุ่นวายกับเธอจัง
ก็ขอบอกตรงนี้เลยว่า
เธอคือคนที่ฝันมานาน เห็นเธอแล้วแรกรัก
และยิ่งรักรัก มากขึ้น พอได้รู้จัก
สุขนัก แค่ได้ทักเธอ ก็สุขในใจ
รับรู้แล้วจะเอาไปขว้างทิ้งก็ได้
ไม่เห็นเป็นไร แค่เธอไม่รัก
แต่ถ้ารู้แล้ว อยากเป็นมากกว่าคนรู้จักกัน
และต้องการ ใครสักคนที่รักเธอสักคน
ไม่ว่าฉันไปอยู่ตรงไหน จะไกลแสนไกลเพียงใด
ก็จะผ่าฝันไปสุดแรงไกล แค่ให้ใจเราได้ผูกผันกัน
ทั้ง ที่แม่สอนมาแต่เด็ก
เมื่อเจ็บ แล้วต้องหยุด ต้องจำ
แต่วันนี้ เรากลับ ยอมเจ็บอยู่ซ้ำ ซ้ำ
ไม่เคยจะจดจะจำได้ สักหนเดียว
ฟ้าเคยกว้างไปสำหรับฉัน
แต่หลังจากวันนี้ไป คงไม่ใช่
ทันที ที่เห็นเธออยู่กับคนใหม่
โลกนี้แคบไป ถนัดตา
ชีวิตฉัน ไม่เคยมีบทกลอนหวาน
ไม่เคยมีวันวาน ที่สมบูรณ์
แต่ฉันมีแต่ ความรัก และ ความหวังดีที่เพิ่มพูน
ทวีคูณ ทุกวินาที ได้ทุกวัน จาก เธอ
ก็คงเพราะทั้งชีวิต ฉันต้องการแค่คนหนึ่ง
คนที่ฉันรักและคิดถึง ตลอดเวลา
เติมความรู้สึกให้วันเวลามีค่า
คนที่จะไม่ยอมให้ฉันเสียน้ำตา แม้หยดเดียว
เคยไหมมองหากระดาษเปล่า
เขียนรักของเราเป็นตัวอักษร
เพียงประโยคเดียว โลกนี้ไม่มีความแน่นอน
ประโยคง่ายๆ แต่ซับซ้อน ในความเป็นจริง
เธอรักเขา และเขาก็รักเธอ
คำพร่ำเพ้อที่ฉันไม่อยากได้ยิน
อยากเหลือเกิน อยากทำใจให้ชาชิน
ทำให้ฉันหมดสิ้น รักเธอเสียที
หยิบกระดาษเปล่า มาจดคำซ้ำซ้ำ
เขาไม่รัก ทำใจเสียเถอะ ลืมเขาเสียทีแต่เขียน ยังไง
ก็ลืมเธอไม่ได้อยู่ดีทั้งที่รู้ดี
ว่าทุกวินาที เธอไม่เคยมีฉันในหัวใจ
ทั้งๆ ที่รักรักเธอได้ง่ายๆ
แต่กลับรู้สึกดีมากมาย เกินถอนใจได้
ทั้งๆรู้ดีว่าเธอมีใครอยู่ในหัวใจ
แต่ทนไม่ไหว ไม่ให้ใจรักเธอ เวลาเธอยิ้มมา
ยินดี นะ ฉันยินดีขอมีเธอในใจ
แม้เธอไม่คิดเห็นค่า
จะไม่เสียดายเลย กับน้ำตา
แค่รู้ว่าในใจนั้นเธอนั้น เธอรักฉันมากกว่าใคร
วันที่เธอบอกฉัน ว่าจะไป
รู้ไหม ว่าฉันเสียใจมากแค่ไหน
ต้องทนใส่หน้ากากบอกไม่เป็นไร
อย่าลืมใครคนนี้ ที่พร้อมอยู่ข้างเธอ
จนเธอไปไกลลับสุดสายตานั่งมองฟ้า
น้ำตาท่วมเอ่ออยากกลับไปย้อนเวลา ถามเธอ
เมื่อเธอไปเมื่อไร ถึงจะได้เจอเธออีกหนกัน
ทุกวันนี้ ฉันทำได้ แค่อฐิษธานให้เธอรีบกลับมา
มาอยู่กับอยู่กับฉันทุกๆวัน
ถึงแม้อย่างนั้น ฉันก็ยังรู้สึกว่ามันยังสั้น
อยากให้เธออยู่ด้วยกันตลอดไป เท่าที่ลมหายใจสุดท้ายจะมี
บอกใครต่อใครว่ารักใครอยากเก็บไว้
ให้บอกไปว่ารักเค้าคนนั้นมากแค่ไหน
จนวันนี้เจอกับตัวเองจึงได้เข้าใจ
ต่อให้รักแค่ไหนแต่ เค้าไม่มีใจมันก็ไม่ประโยชน์อะไร
ที่จะพูดออกไป รักเธอหมดใจที่ฉันมี
ยังดีนะที่รักของเราไม่เท่ากับศูนย์
บวกลบคูณหาร แล้วยังเหลือนิดหน่อย
ก็ได้แอบหวังในใจ มันคงเพิ่มทีละน้อย
อีกไม่นานเกินคอย เธอคงมาสนใจให้รักกัน
เธอถามว่าทำไมต้องโทรหาเธอทุกวัน
แกล้งทำเสียงเสียงซื่อบอกฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน
ความจริงคือ แม้ไม่เห็นก็ขอให้ได้ยินเสียงทุกๆวัน
ไม่อย่างนั้น ฉันคงนอนไม่หลับ สมองไม่สั่งการไปหลายวัน
เราไม่ใช่ตัวแสบเหมือนที่เธอเห็น
เราเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ปากแข็งแต่อ่อนไหว
น้ำตานองหน้า ปากบอกไม่เป็นไร
จะใส่ใจไปทำไม กับน้ำตาที่ไหล เพราะไม่อยากให้เธอไป
เก็บความรักของเธอไว้เถอะ
เก็บให้คนเลอะเลือนคนต่อไปที่จะรักเธอ
คงจะมีคนบ้า ที่ยังให้อภัย เธออยู่เสมอ
จบสิ้นเสียที บทเรียนที่เธอ สอนให้ด้วยน้ำตา
เธอกอดฉันแน่น กระซิบ อย่าจากไปไหน
แต่ความจริงในใจ ได้โปรด ไปให้พ้น
อย่าโกหกเลยเธอ มันไปนานแล้วกับการอดทน
เข้าใจด้วยว่า คนอย่างฉันทนได้กับใจคนที่เปลี่ยนไป
อยากเก็บฟ้าวันนี้ ไปฝากเธอจัง
เมฆขาวลอย อาทิตย์แจ่มใส ผื่นฟ้ากว้าง
เก็บมันไว้ ในวันที่เธออ้างว้าง
อย่างน้อย เธอก้จะได้รู้ ว่าข้าง ๆยังมีคนคิดถึงเธออีกคน
บางทีฉันก็อยากมีเวทมนต์บ้างจะได้รู้ว่า
รักเราจืดจางไปบ้างหรือเปล่า
หรือตอนนี้เธอนั่งคิดถึงแต่เขา
ลืมเรา ที่ส่งความรักอยู่เช้าเย็น
อยากรู้ความความจริงใช่ไหม ก็โมโหนะ ที่เธอทำแบบนี้
แต่พอเห็นอยู่ดี มีความสุข อย่างสุดๆ
ขอยอม เปลี่ยนจากคนรัก เป็นคนเคยคุ้น
ก็เลยหมดสิ้นความกรุณา ที่คิดจะให้ให้อภัย
ใช่ ก่อนนี้ น้ำตาฉันเศร้า
เรื่องของเรา ที่ไม่ย่อมจบสิ้น
ไม่อยากหลับ ไม่อยากนอน ไม่อยากกิน
จนร่างกายชาชิน กับ ความเจ็บปวดที่ใจมี
แต่ตอนนี้ น้ำตาที่มีก็แค่ฝุ่นเข้าตา
น้ำตาไม่ไหลออกมา ฝุ่นจะหลุดได้ไง สมองก็มี
หรือเธอ เอาไว้ใช้แต่ หาข้อแก้ตัวดีๆ
เผื่อว่าบางที ฉันคงใจอ่อนให้รัก กลับคืน
สบายใจดีเหมือนกัน
หลังจากวันนั้น ที่แยกทางกันไป
สิ้นสุดอีกครั้ง การเดินทางของหัวใจ
หลับตา อฐิธานไว้ อย่าได้เจอกันอีกเลย
ถ้าหากว่าตอนจบของความรักไม่มีการจากลา
คุณค่าของน้ำตา คงด้อยค่าไม่ใช่น้อย
และคนเรา คงไม่รู้จักการรอคอย
เราคงไม่ต้องปล่อย ให้คนที่เรารัก ไปตามทาง
อรุณสวัสดิ์ อาทิตย์อุ่น
อรุณสวัสดิ์ เสียงนกคุ้นเคย ยามเช้า
อรุณสวัสดิ์ สายลมบางเบา
อรุณสวัสดิ์ รักเรา เช้านี้ อากาศดีไหม
หนาวนะ คืนนี้หนาวไหม
ความรู้สึกดี ที่เธอมอบให้ห่มผ้าไว้
หัวใจ จะได้อุ่นใจกอดกันไว้ดีๆ
จะได้ผ่านคืนนี้ไปด้วยกัน
เธอจะรู้ไหมว่า......
ยิ้มนิ่งๆของเธอ ทำใจฉันไหวหวั่น
ความฝันเพ้อเจ้อของเธอ ทำฉันหลงใหลไปหลายวัน
เวลานั่งคุยกับเธอทั้งวัน ทำฉันรู้สึก ว่าเวลาช่างแสนสั้น
ความหัวดื้อรั้นของเธอ ทำฉันงงไปหลายวัน
รักเธอเพราะคิดว่าแน่ใจว่าใช่
คนแหละ ที่จะไม่ทำใจฉันพัง
ถึงความจริงลึกๆ แล้วก็ไม่ค่อยเชื่อใจมากนัก
แต่ขอแลกรักของเธอ ด้วยใจที่ฉันมี จะได้ไหม
หน้าส่วนตัว
879
