อย่าลืมบอกตัว

มนต์อักษรา

กาลลอยเลื่อนเคลื่อนคล้อยล่องลอยเรื่อย
เหมือนข้าเนือยเมื่อยล้าพาห่างเหิน
ฤาระทมตรมทุกข์รุกพาเพลิน
หน้าที่เดินรุมเร้าเคล้าวุ่นวาย

ต้องห่างไปไกลบ้านที่พักจิต
ลืมสะกิดปิดพรางมัวสลาย
หมอกมืดมิดติดแน่นทั้งใจกาย
ดั่งแม้นหมายฉุดนิ่งให้เลือนลาง

มีเวลาดั่งไร้แม้เสี้ยววิ
ที่ตรองตริพักเรื่องอันมัวหมาง
ลืมเอ่ยปากบอกข้าจงปล่อยวาง
ใจสรรสร้างทางพักเพื่อเดินไกล

เรื่องส่วนตนส่วนงานทางที่ผ่าน
เรื่องพบพานฉุดรั้งยั้งสดใส
เรื่องมากมายปล่อยจากห้วงดวงใจ
พักแล้วให้หัวใจดูแลตัว

ตัวข้าเอ๋ยมัวแบกใจคนอื่น
จนลืมตื่นดื่มเมาเคล้าเวียนหัว
รักเขามากลืมใจข้าหวาดกลัว
เต้นระรัวไร้สงบให้แผ่วบาง

ลืมแม้บ้านที่พักให้ใจชื่น
ลืมแม้ตื่นจากฝันมั่นสะสาง
กลับห่อเหี่ยวเฝ้ารอวาจาวาง
กลับหลงทางกลางใจไร้ทางเดิน

ดั่งไร้ตนคนเดิมที่คงมั่น
ไม่หวาดหวั่นทุกย่างดำเนินเหิน
ตื่นเสียทีบอกข้าตื่นจากเพลิน
ร้าวเหลือเกินหทัยไหวระทม

ยากบอกกล่าวราวเรื่องเนื่องชีวิต
ใจดั่งติดบ่วงวนระคนขม
บอกตนทีไฉนเลยคอยตรอมตรม
ไยเพาะบ่มข่มเศร้าที่เร้าทรวง

หาเวลารักตัวเองบรรเลงพัก
จงประจักษ์ใจนี้ที่ห่วงหวง
เป็นของข้าใจข้าเต็มหนึ่งดวง
ใยจึ่งพ่วงเอาเขามาทิ่มแทง

แม้นหากรักจักวางข้างเคียงใส
อย่านำไปเป็นหนึ่งดึงกลืนแสง
ให้ปวดร้าวไม่เหลือแม้เรี่ยวแรง
จงเหลือแบ่งเวลาให้ตัวเอง