14 มิถุนายน 2551 21:34 น.
มณีจันทร์
ณ.สถานบ้านทรายทองของผู้ดี
สว่างวงศ์ดำรงศรีเพื่อนพี่น้อง
พจมานพินิตนันทน์นั้นใฝ่ปอง
เป็นเจ้าของเรือนใหญ่และชายกลาง
เดินเปียปลิวผมไกวไหวสองแก้ม
หน้าแฉล้มมุ่งหน้าหาใดขวาง
ฮัมเพลงไปเรื่อยเรื่อยตามรายทาง
เห็นเลือนราง เริ่มชัด สมบัติเรา (มณีจันทร์-พจมาน)
พี่หญิงใหญ่หน้าไฉไลใกล้ประตู
ดูดู๊ดูแม่นั่นลากกระเป๋า
กระโปรงเปิดเชิดหน้าซ่าส์ไม่เบา
คงจะต้องขัดเกลาเน่าสาบโคลน
ให้หญิงเล็กคิดแผนแล่นไปรับ
เอาให้หล่อนไข้จับจนหัวโกร๋น
พจก็พจหรือจะมาสู้ทะโมน
หญิงเล็กโหนไต่ราวสาวลงไป (อาราเล่-หญิงใหญ่)
พจมานมารใจให้ร้อนรุ่ม
หญิงเล็กทุ่มหมดหัวทางผลักไส
จะคอยยุกุร้ายให้สาใจ
ให้มันไหม้อยู่นานวิมานเรา
พี่หญิงใหญ่แกล้งช่วยขัดโคลนถู
ให้ดูหรูหูตาไร้เห็บเหา
สักวันเถอะเจอะเจอแผนนงเยาว์
ต้องหอบเอาเสื้อผ้ากลับบ้านไป(จิตรำพัน-หญิงเล็ก)
เราชายกลางคาบไป๊ป์ใส่แว่นดำ
แอบเหล่พจพึมพำทำตาใส
แกล้งเดินโฉบโอบกอดตอดกลอยใจ
ทำหน้าซื่อมือจับใหญ่ใช่ซุกซน
ทั้งพี่ใหญ่น้องหญิงก็นิ่งเฉย
ชายก็เลยแกล้งลูบจูบกลางถนน
พจมานหวานใจในกมล
เสร็จแน่คนดีตายของชายกลาง(ยาแก้ปวด-ชายกลาง)
โปรดติดตาม บ้านทรายทอง
ได้ทุกวัน ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ 20:30น.
รายการต่อไป ชมรายการthaipoemคนเพลินเดินเซ
11 มิถุนายน 2551 22:16 น.
มณีจันทร์
โดย อาราเล่
เธอกลับมา เพื่อ
จู่จู่เธอหายไปคล้ายโดนหลอก
ให้ช้ำชอกกลืนเก็บเหน็บความหลัง
เธอไม่เคยห่วงใยไม่จริงจัง
ทำหัวใจฉันพังลงกับมือ
ความเชื่อมั่นไว้ใจให้ด้วยรัก
บอกให้ฉันแน่นหนักและเชื่อถือ
และสิ่งที่สำคัญนั่นก็คือ
ฉันถูกยื้อหลอกใช้ไปวันวัน
นั่งทบทวนหวนเวลาคราเธอจาก
ฉันโง่มากหรือไรให้น่าขัน
เธอหลอกแล้วหลอกเล่าเล้าโลมกัน
หลงเชื่อมั่นว่าสักวันเธอจะดี
แต่ที่สุดก็จากพรากกันไป
ทั้งหัวใจปวดแปลบแทบหลีกหนี
ต่อหน้าคนมากมายเหมือนไม่มี
เรื่องร้าวรานแบบนี้เก็บในใจ
กว่าลืมเธอยากแค้นแสนลำบาก
ต้องเข้มแข็งให้มากกว่าครั้งไหน
หยาดน้ำตาคราครั่งหลั่งภายใน
ให้เวลาผ่านไปได้เยียวยา
จู่จู่เธอกลับมาหาฉันใหม่
ฉันนั้นแสนดีใจเป็นหนักหนา
ลืมเรื่องราวต่างต่างที่ผ่านมา
ลืมไปว่าเคยเจ็บเหน็บอย่างไร
ให้อภัยทุกเรื่องไม่เคืองเธอ
อาจเพราะเผลออ่อนล้าพาหวั่นไหว
อาจเพ้อติดคิดมากลำบากใจ
อาจเพราะเธอเหนื่อยไปบางเวลา
ฉันจะลืมทุกสิ่งที่เธอทำ
จะไม่จำใส่ใจไว้หรอกหนา
แค่ได้เห็นคนดีนี้กลับมา
ก็ดีใจเกินกว่าคำพูดใด
ฉันจะไม่พร่ำเพ้อให้เธอโกรธ
ฉันจะไม่ถือโทษและสงสัย
ฉันจะไมทวงถามความเป็นไป
แค่มีเธอเคียงใกล้ เท่านั้นพอ...
โดย มณีจันทร์
เมื่อฉันกลับมาเพื่อ....
ที่จู่จู่หายไป ฉันไม่บอก
คงช้ำชอก เหลือทน จนความหวัง
ที่จากไป จริงแล้ว แสนชิงชัง
แถมเธอยัง ฟูมฟาย คล้ายละเมอ
จงรู้ไว้ ใช่คำว่าเชื่อมัน
จะมัดฉันกับเธอได้นะเหรอ
คงจะยากเป็นแน่แค่ปรนเปรอ
เพียงหลอกเธอรับใช้ไปวันวัน
ถามว่าโง่หรือไม่ตอบไม่ยาก
อยากได้ยินจากปากแสนขบขัน
โง่หรือไม่ก็คิดเองละกัน
ในทุกวันเธอได้อะไรไป
ตอนตีจาก โล่งใจหาใดเหมือน
ทำหน้าเจื่อนบอกลาว่าไม่ไหว
เธอนั้นดีเหลือทนพ้นดวงใจ
คนเลวไปแล้วหนอขอบอกลา
น้ำตาเธอ ไหลลงตรงแก้มใส
ทรุดลงไปอ่อนแรงทั้งแข้งขา
ทำอ้อนวอนพูดพร่ำจำนรรจา
รำคาญตามากล้นต้องทนดู
ที่จู่ จู่กลับมาหาเธอนั้น
อย่าสำคัญตัวผิดคิดเลิศหรู
นึกว่าฉันกลับมาพาเชิดชู
คงอยากรู้สินะ มาทำไม
ถึงแสนดีให้อภัยในทุกเรื่อง
ไม่โกรธเคืองฉันเลยเคยรู้ใหม
แค่แกล้งทำขอบคุณเหมือนจริงใจ
แล้วร่ำไห้ บ่นท้อ ต่อชะตา
ที่กลับมาคราวนี้ฉันมีแผน
ยังขาดแคลนบางสิ่งจึงวิ่งหา
พบทางออกคือเธอช่วยนำพา
จึงกลับมาหลอกใช้หัวใจเธอ...
4 มิถุนายน 2551 22:47 น.
มณีจันทร์
เลงเตงเต่งเต้ง....
ข้าไกรทอง คะนอง ประลองยุทธ์
อย่ามัวมุด หนีหน้า ข้าไปไหน
จงมาสู้ ซึ่งหน้า โดยเร็วไว
หลบลี้ไป ไหนเล่า เจ้าชาละวัน
เผชิญหน้า ข้าไม่ มีหวั่นหวาด
มิเขลาขลาด กลัวใคร ทั่วเขตขันต์
จะเดินหน้าเข้าลุย โดยเร็วพลัน
แล้วฟาดฟัน กันยับ ดับชีวี
ประจันหน้า ชาละวัน มิพรั่นพรึง
ทั้งฉุดดึง ไล่ทึ้ง ซึ่งไม่หนี
จึงต้อนหน้า ต้อนหลัง ชวนท้าตี
ชาละวัน หางรี่ วิ่งลี้ไป(มณีจันทร์)
ตะเลงเตงเต่งเต้ง....
ฮะเหย ฮะเหย ฮะเหย
นั่นใครเอ่ยส่งเสียงดังยังทนไหว
แต่ขย่มถล่มถ้ำมันหยามไป
ขอดูหน่อยว่าใครใคร่ก่อกวน
ประกาศชื่อเสียใหญ่ว่าไกรทอง
หมายจะพานวลน้องครองคืนหวน
ยังพิภพเบื้องบนจนเชิญชวน
ประลองทวนหอกดาบอาบวิชา
หาว่าข้า หางรี่ วิ่งลี้ไป
เจ้าเล่นอยู่กับใครรู้ไหมหนา
ข้าคือเจ้าแห่งบาดาลแต่นานมา
เหล่าปูปลาสัตว์น้ำทาสถ้ำเรา
สัตว์พิภพยังสยบจบเท้าข้า
แต่เจ้ากล้าบุกรังช่างโง่เขลา
นี่เมียข้ายังจะกล้ามาชิงเอา
ใช่เมียเจ้าเมื่อไหร่ใยเมามัว
มาหยามกันเยี่ยงนี้ถึงที่สุด
เปรียบประดุจขยี้ใจใครเล่นหัว
ให้โกรธาพาพิโรธโกรธสุดตัว
สะท้านทั่วแผ่นดินสิ้นสะเทือน
จึงร่ายเวทย์อาคมที่บ่มมา
ประลองเพลงเก่งกล้าว่าเสมือน
จักปลิดชีพไกรทองต้องติเตือน
หาใช่เพื่อนมันต้องหายมลายไป(อาราเล่)
ตะเลงเตงเต่งเต้ง....
ตะเภาทองมองสองชายหนุ่มล่ำ
ฟาดฟันคว่ำบาดาลสนั่นไหว
คนหนึ่งผัวข้ามคืนฝืนลืมไป
อีกคนไซร้ก็เท่ห์กิ๊บเก๋ดี
ระหว่างตีเร่งรีบเก็บข้าวของ
สมบัติกองพะเนินเพลินเก็บหนี
ทั้งเพชรพลอยทองคำทำจรลี
เตรียมจะลี้กับหนุ่มใหญ่พ่อไกรทอง(ยาแก้ปวด)
ถีบตะกุย ลุยดะ ฉะใบหน้า
ดึงหางมา ฟาดเปรี้ยง เดี้ยงหม่นหมอง
ยกจับทุ่ม ผ้าผ่อน ร่อนไปกอง
แล้วตะบอง โผล่มา อวดท้าลม
แล้วคว้านาง ตะเภาทอง ยอดหมองอิ่ม
ขึ้น ณ ริม ฝั่งน้ำ อย่างสุขสม
หลังจากซัด ชาละวัน นั้นระบม
คงซานซม แทบชัก กระอักตาย(มณีจันทร์)
ตะเลงเตงเต่งเต้ง .. ..
ตะเภาแก้วแวววุ่นสะดุ้งติด
ด้วยแรงฤทธิ์สะเทิ้นน้ำทำใจหาย
เสียงดังก้องร้องคำรามสะดุ้งกาย
แรงดั่งคล้ายหมายพลิกแผ่นดินเรา
หรือว่าใครใต้น้ำกระหน่ำสู้
อยากจะรู้วิ่งลู่ลืมกลัวเขลา
เอ๊ะ! ..หรือพี่ชาละวันมารับเอา
แก้วนงเยาว์เราอยู่คู่เป็นเมีย
ถึงริมฝั่งแลตาธาราเดือด
แพรสีเลือดลอยฟ่องเหมือนหลุดเสีย
ผ้าอะไรใครห่อห่มคลอเคลีย
ตะละเหี่ยอยากหาเจ้าของมา
อะ..เภาทองน้องเราผุดจากน้ำ
เอวมีลำท่อนแขนใครกันหนา
อ้อพี่ไกรคงช่วยกลับนครา
โอ้พี่ข้า. ..ท่อนล่างกลับหายไป (จิตรำพัน)
ตะเลงเตงเต่งเต้ง...ไฟไหม้หอยนางรม..
โปรดติดตามตอนต่อไป...
To be continues...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟมณีจันทร์
หน้าส่วนตัว
2380
