18 พฤศจิกายน 2551 13:06 น.
มณีจันทร์
.ปากฉันบอกออกไปว่าไม่แคร์
หัวใจสิอ่อนแอแย่จริงหนอ
แม้พูดซ้ำย้ำเตือนเหมือนไม่พอ
ใจบ้าบอดวงนี้มิมีฟัง
แม้พูดพร่ำย้ำใจไม่ให้ง้อ
แต่ยังรอขอคืนฟื้นความหลัง
ทั้งทุกข์ท้อพ้อใจไร้กำลัง
แรงจะยังชีพได้แทบไม่มี
ปากอาจแข็งแกร่งนักสุดหักได้
แต่หัวใจอ่อนไหวไร้ศักศรี
เฝ้าแต่ยอมพร้อมใจให้ทุกที
เยื่อใยมีมากไปใจอ่อนแอ
เมื่ออยู่กันมันมีมากปัญหา
คิดจากลาเลิกไปไม่แยแส
ยังคงบอกตอกย้ำซ้ำไม่แคร์
แต่ยังแพ้หัวใจไม่รักดี
อยากจบเรื่องของเราแค่เท่านั้น
จะไม่หันกลับไปใช่อยากหนี
ใจเจ้ากรรมอภัยให้ทุกที
ทำไงดีหัวใจไม่เชื่อฟัง
1 พฤศจิกายน 2551 23:18 น.
มณีจันทร์
เมื่อครั้งหนึ่งเธอล้มซมซานมา
ทั้งยังมีน้ำตาความสิ้นหวัง
หัวใจปิ่มขาดวิ่นสิ้นกำลัง
ความรักพังช้ำนักรักหลอกลวง
เธอทนทุกข์นานเหลือเมื่อวันก่อน
ใจเหนื่อยอ่อนมากล้นจนใหญ่หลวง
เกิดแผลเป็นบาดเจ็บเหน็บในทรวง
แสนหนักหน่วงความช้ำทำซมซาน
มีเรื่องใดทุกข์ร้อนผ่อนเล่าสู่
ให้เพื่อนรู้โปรดเถิดจงขับขาน
จะรับฟังถึงแม้มันเนิ่นนาน
ไม่รำคาญหรอกหนาอย่าเกรงใจ
อย่าท้อถอยไปไหนให้ไกลห่าง
เรื่องบางอย่างบางทียากขานไข
ระบายเถิดเรื่องราวคราวเป็นไป
ความเสียใจแบ่งฉันนั้นรับฟัง
เพื่อนยังมีฉันนี้ที่เคียงข้าง
อย่าอ้างว้างไปใยให้ใจฝัง
แม้ห่างกายหัวใจเราก็ยัง
มีแต่เธอทุกครั้งดังดวงใจ