30 ตุลาคม 2550 18:55 น.
มณีจันทร์
ผมสะบัด พัดปลิว พลิ้วข้างแก้ม
หน้าแฉล้ม ยืนมั่น มิหวั่นไหว
ให้ลมแรง พัดโบก โยกตัวไกว
มิทำให้ ใจท้อ ต่อแรงลม
ด้วยตั้งมั่น ฉันนี้ ที่แน่แน่ว
ถ้าพลาดแล้ว แคล้วแย่ แน่ขื่นขม
จำต้องยืน หยัดอยู่ สู้ตรอมตรม
ถึงระทม ซมบ้าง ช่างปะไร
ก็เมื่อมา ทีหลัง ดังฟ้าแกล้ง
โดนเค้าแซง หน้าไป ให้หวั่นไหว
จำกลืนกล้ำ ย้ำคิด จิตข้างใน
ต้องสู้ไว้ วันใหม่ ใคร่ยืนยัน
ปฏิญาน เลยว่า ข้าจะสู้
หน้าประตู พรุ่งนี้ ไม่มีฉัน
จะต้องยืน ข้างใน ได้ฉับพลัน
เพราะทุกวัน ขึ้นไป ได้ครึ่งตัว
(ที่เหลืออยู่นอกรถค่ะ คนกรุงเทพ โหนกันประจำ)
27 ตุลาคม 2550 20:02 น.
มณีจันทร์
จิตรำพันขาหลุดฉุดไม่ไหว
คุยทีไรหายประจำเหมือนทำหนี
ต้องคอยลากคอยถูอยู่ทุกที
เน็ตอัปรีย์ไม่อำนวยช่วยยังไง (ศรรกราเผาจิตรำพัน)
จันทร์จอมผวนชวนฮาเรื่องลามก
ชอบหยิบยกพกคำให้ใจไหว
ส่งรูปแปลกแทรกเมลล์อยู่บ่อยไ ป
รู้เอาไว้เราเก็บเหน็บไว้ดู (จิตรำพันเผามณีจันทร์)
ยาแก้ปวด อวดเปรื่อง เรื่องกิ นเหล้า
ถ้าเรื่องเมา อย่างเธอ ไม่อดสู
แถมหนุ่มน้อย หนุ่มใหญ่ มาอีกกรู
มารอดู สาวเมา เฝ้าติดตาม (มณีจันทร์เผายาแก้ปวด)
อาราเล่ตาค้างนั่งตาลอย
ถ่างตาคอยอาหารตอนตีสาม
ทั้งหวานเย็นเน้นไปสี่ห้าชาม
ไม่มูมมามแต่กินจุเหลือประมาณ (ยาแก้ปวดเผาอาราเล่)
ศรรกรา บ้าเด็ก ขาวเล็กตี๋
จ้องตาที แทบกลืน ฝืนสังขาน
ปากยังแดง ด้วยเคี้ยวหมาก อยากมานาน
จึงขอวาน เด็กหนุ่ม รุมเป็นแฟน (อาราเล่เผาศรรกรา)
แม้นินทากันอย่างไรไม่ เคืองขุ่น
ยังอบอุ่นทั้งปวงและหวงแหน
มีความรักสามัคคีนี้เป็นแกน
ไม่ใช่แฟนกอดแทนได้ไม่อายกัน
24 ตุลาคม 2550 22:46 น.
มณีจันทร์
รุ่งอรุณ สุริยา ฟ้าเปล่งแสง
ส่องตะแคง แยงตา หน้าของฉัน
เป็นสัญญาณ เร่งรีบ บีบทุกวัน
แข่งกับมัน ทุกครา ชั่วนาปี
ต้องรีบรุด ชุดตัว กลัวไม่ตื่น
ลุกขึ้นยืน ตั้งสติ มิหน่ายหนี
ทำประจำ ไม่คุ้น ลุ้นทุกที
สายแบบนี้ โดนแน่ แย่เลยเรา
กว่าจะถึง ที่ทำงาน ก็นานโข
หลายกิโล บ้านของฉัน นั้นหลังเขา
นั่งเรือมา กว่าจะถึง ก็แทบเมา
ต้องมาเข้า แถวเพื่อรอ รถมอร์ไซด์
วอนท่านผู้ ใจบุญ หนุนนำส่ง
น้องโฉมยงค์ กวนใจ จะได้ใหม
ทุกวันนี้ ไม่อยาก นั่งเรือไป
ขอวอลโว คันใหญ่ ให้สองคัน
(แบบว่าโลภ)
20 ตุลาคม 2550 23:19 น.
มณีจันทร์
แสงจันทร์ลอยเด่นฟ้า ชวนฝัน
สาดส่องเหลืองอำพัน ทั่วหล้า
ลมโชยกลิ่นปาหนัน ระเรื่อย
กิ่งไผ่ไหวเฉื่อยช้า ผ่อนร้อน รุ่มใจ
ใบไม้ลอยล่องน้ำ สั่นไหว
จักจั่นและเรไ ร ร่ำร้อง
สำเนียงแห่งเพลงไพร ชมชื่น
สดับนิ่งเสียงกู่ก้อง เหว่ว้า ดวงแด
น้ำค้างแผ่ แผ่นฟ้า พสุธา
แสงส่องผ่านงามตา ยั่วเย้า
ดูโดดเด่นดารา ดาษดื่น
คืนค่ำเดือนดูเศร้า ดั่งร้าว ใจหนา
ตัวข้านี้เมื่อยล้า การงาน
แสนเหนื่อยทรมาน ท่วมหน้า
ธรรมชาติที่ชื่นบาน ปลดปล่อย
หายเหนื่อยและอ่อนล้า อยู่ด้วย พงไพร
11 ตุลาคม 2550 21:06 น.
มณีจันทร์
เขมรน้อย กลอยใจ ของพี่จันทร์
ห้าเดือนนั้น ผ่านไว ใจหวั่นไหว
เริ่มสมัคร รักน้อง คล้องดวงใจ
ต้องจากไป ไกลแล้ว น้องแก้วตา
มาฝึกงาน บ้านพี่ ที่กรุงเทพ
เจ้าจงเก็บ สิ่งดี ที่นี่หนา
ความน่ารัก แสนซื่อ ที่ติดมา
เก็บรักษา ดีแท้ แม่กานดา
อยากบอกว่า น้องนี้ นะที่หนึ่ง
ใฝ่รู้ซึ่ง สิ่งไซร้ ให้ศึกษา
ทั้งขยัน หมั่นเพียร เรียนวิชา
ทั้งวาจา พาที ที่งดงาม
พี่นี้ขอ อวยชัย ให้คนสวย
ให้ร่ำรวย ยิ่งใหญ่ น่าเกรงขาม
ให้พบกับ ความสุข ทุกโมงยาม
น้องคนงาม ของพี่ มณีจันทร์
***มาช่วยอวยชัย ให้เขมรน้อย หน่อยค่ะ***
มาฝึกงานที่กรุงเทพ พรุ่งนี้ก็วันสุดท้ายแล้วค่ะ
****ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกหรือเปล่าค่ะ*****
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟมณีจันทร์
หน้าส่วนตัว
1223
