12 กุมภาพันธ์ 2552 14:12 น.
มณีจันทร์
ราชสีห์ ร่างใหญ่ ณไพรกว้าง
เที่ยวเดินกร่างขวางตนยกข่มเขา
อวดศักดาป่านี้นี่ของเรา
มิมีใครไหนเล่าใหญ่เท่าตน
เอ่ยถามเสือออกไปว่าใครใหญ่
เสือตอบไปท่านไงในไพรสณฑ์
ทั้งเก่งกาจหาญกล้ากว่าหมู่ชน
คงไม่พ้นท่านแน่แท้จริงเชียว
ราชสีห์เดินไปเจอลาน้อย
เจ้าตัวจ้อยมองไปใจหวาดเสียว
เมื่อถูกถามใครไหนใหญ่ผู้เดียว
เร่งตอบเชียวราชสีห์ที่เทียมทาน
มาเจอช้างร่างใหญ่กินใบไม้
จึงถามไปใครใหญ่ไหนบอกขาน
ช้างมองเหล่หางตาครารำคาญ
เตะประจานราชสีห์นี้กระเด็น
ราชสีห์ โอดครางพลางพูดพร่ำ
แหมแค่นี้ก็ทำตอบยากเข็น
เมื่อไม่รู้คำตอบน่าใจเย็น
มาทำเป็นโมโหโกรธาใย
9 กุมภาพันธ์ 2552 19:53 น.
มณีจันทร์
เกิดอะไรกับคำที่ย้ำรัก
เคยซึ้งนักทำไมไร้ความหมาย
ซ้ำเจ็บปวดรวดร้าวทั้งใจกาย
ถูกทำลายย่อยยับไปกับเธอ
ชั่วฟ้าดินสลายไม่กลายเปลี่ยน
เธอเคยเพียรพูดพร่ำย้ำเสมอ
ไม่ลวงหลอกให้ช้ำทำละเมอ
ไหงเป็นเธอที่ทำฉันช้ำตรม
สุดท้ายรักจากไปพร้อมใจเจ็บ
ยังกลืนเก็บร้าวรวดปวดใจขม
มีน้ำตาทุกครั้งยังระทม
มันฝังปมลึกนักสุดหักใจ
หากฟ้าสิ้นดินหล่นจนหนทาง
ถึงอ้างว้างตั้งมั่นไม่หวั่นไหว
ต่อไปนี้ไม่มีคิดรักใคร
ปล่อยหัวใจให้ตายไปลำพัง...
30 มกราคม 2552 21:18 น.
มณีจันทร์
วันที่สองเรานั้นพลันจากลา
มีน้ำตาร่วงหล่นจนเป็นสาย
ยืนร้องไห้ตัวสั่นพรั่นพรึงกาย
ใจสลายแหลกสิ้นมิชิ้นดี
ในวันนั้นฝนพรำจำได้ใหม
จะขาดใจเธอนั้นพลันหันหนี
แทบจะล้มดาวดิ้นสิ้นชีวี
คิดทุกทีทุกครั้งยังเสียใจ
กว่าจะชีวิตแต่ละวันจะผ่านพ้น
ยากเข็ญจนท้อแท้แย่แค่ไหน
เธอจะรู้หรือเปล่าว่าหัวใจ
มันตายไปไม่เหลือเมื่อเธอลา
เมื่อฝนพรำดำครึ้มเธอซึมไหม
จะขาดใจเลยฉันนั้นแหละหนา
ภาพวันจากลากันมันติดตา
เมื่อฝนมาฟ้าร้องต้องคร่ำครวญ
กว่าชีวิตแต่ละวันจะพ้นผ่าน
มันช่างนานจริงหนอพอคิดหวน
ภาพวันจากลากันฉันทบทวน
มันยิ่งชวนคิดถึง คิดถึงเธอ...
29 มกราคม 2552 21:56 น.
มณีจันทร์
กระจ่างแสงแห่งจันทร์นั้นส่องหล้า
แม่กานดาครานี้ที่คิดถึง
แสงจันทร์นวลชวนใจให้คะนึง
แว่วรำพึงเรไรไพรระงม
กลางเมืองเถื่อนเดือนดาวที่พราวฟ้า
แหงนมองหาดาราพาขื่นขม
ทั้งหนาวเหน็บน้ำค้างที่พร่างพรม
กับสายลมน้ำตาที่พร่าเลือน
เพราะแสงจันทร์อ่อนหวานพาลอ่อนไหว
บาดหัวใจยิ่งกว่าถูกผ่าเฉือน
คิดถึงเธอทุกครั้งนั่งมองเดือน
เธอจะเหมือนฉันไหมใจรำพึง
ฝากความฝันเราไว้ที่ปลายฟ้า
กาลเวลาศรัทธาความคิดถึง
มิลืมเลือนเดือนดาวคราวคะนึง
ยังตราตรึงทุกครั้งนั่งมองจันทร์
รออรุณรุ่งรางสว่างฟ้า
กับเวลาผ่านไปไม่เหหัน
ฝากหัวใจดาวเดือนย้ำเตือนกัน
ยามหลับฝันนิทราจงมาเยือน
28 มกราคม 2552 21:53 น.
มณีจันทร์
ตั้งใจไว้ว่าไม่คิดมีรัก
ไม่รู้จักคำนี้ดีตรงไหน
พอเจอะเธอเจอกันพลันจิตใจ
กลับหวั่นไหวเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม
แค่สบตาใจสั่นหวั่นไม่หาย
เลือดในการวายวุ่นลุ้นฮึกเหิม
หักใจลืมยิ่งคิดจิตเพิ่มเติม
เราคงเริ่มรักเขาเข้าแล้วซี
แม้หลับตาคราใดใจยังฝัน
ถึงเธอนั้นมากล้นจนอยากหนี
แต่หัวใจไม่เคยเลยภักดี
คิดทุกทีถึงเธอจนเพ้อครวญ
ใจนะใจง่ายนักคิดรักเธอ
จึงเฝ้าเพ้อนั้งจมข่มคิดหวน
เธอมีใครบ้างใหมใฝ่รัญจวน
คิดใคร่ครวญหดหู่ดูซิใจ
เจอะเจอเธอทีไรใจหวาดหวั่น
รอคำรักรำพันนั้นรู้ใหม
คำคำนี้ฉันรอขอจากใจ
จะได้ไม๊คำรักจากปากเธอ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟมณีจันทร์
หน้าส่วนตัว
1826
