30 มกราคม 2553 13:47 น.
มณีจันทร์
แสงตะวันโผล่พ้นบนขอบฟ้า
มีเวลามากมายให้ใฝ่ฝัน
พาชีวิตก้าวผ่านอยู่นานวัน
จุดหมายนั้นห่างไกลใช่ไกลตา
มองดูฟ้านกกาเที่ยวหากิน
ไปยังถิ่นแดนไกลที่ใฝ่หา
เหมือนย้ำเตือนชีวิตโชคชะตา
ให้เกิดมาต่อสู้และดิ้นรน
ชีวิตนี้มากมายทั้งหลายหลาก
มีเหนื่อยยากเกิดแก่และสับสน
แค่สิ่งหนึ่งไม่เหมือนในมวลชน
คือใจค้นหาฝันนั้นในมือ
คนทุกคนปะปนชนชั่วดี
มีศักดิ์ศรีร่ำรวยให้ยึดถือ
มีความรักสวยใสใครเลื่องลือ
เรื่องผิดหวังนั้นหรือธรรมดา
ฟ้าเบื้องบนแผ่นน้ำดินขวางกั้น
ก้าวสู่ฝันข้ามไปเพื่อไขว่หา
ในชีวิตสักครั้งยังเกิดมา
อย่าเพียงว่าปล่อยมันนั้นผ่านไป
มีเดียวดายข้างคืนอันมืดมิด
ยังมีสิทธิคิดฝันอันเฉิดฉาย
เปรียบแสงเทียนนำทางสว่างไกล
ดั่งหิงห้อยพร่างพรายในค่ำคืน
หากเดียวดายความกลัวมัวหลอกหลอน
ยังบั่นทอนเรื่อยไปเกินใจฝืน
ไม่ลงมือกระทำย้ำจุดยืน
ถูกไฟฟืนความกลัวเผาตัวเอง
แผ่นฟ้ากว้างขุนเขาเราเคยข้าม
ฝันงดงามเคยไหมในสักหน
ก้าวฝ่าไปใจตั้งยังอดทน
คงไม่พ้นมือเราเข้าสักวัน
ลองสักครั้งหมู่ชนคนล่าฝัน
คือรางวัลฝันใฝ่ให้ใฝ่ฝัน
เกิดมาแค่เพียงครั้งเดียวเท่านั้น
อย่าปล่อยมันซักกะตายไปวัน วัน
1 มกราคม 2553 09:10 น.
มณีจันทร์
สิ่งต่าง ต่างผ่านไปกับเวลา
แค่ผ่านมาผ่านไปหรือไงหนอ
สิ่งที่ทำกันได้นั้นลงคอ
ไม่เคยขออะไรกับใจเธอ
คิดหรือว่ามีแค่เธอเจ็บปวด
คนร้าวรวดอีกคนอยากเสนอ
เรื่องของเราที่ผ่านได้เจอะเจอ
ใครนะเออทำฉันนั้นอกตรม
เพราะตะวันใช่ไหมทำร้ายเพื่อน
หรือลืมเลือนเรื่องราวคราวขื่นขม
คิดว่าใครทำร้ายให้ระทม
ใครซานซนกันเล่าเฝ้านึกดู
ตอบได้ไหมทำไมใจเธอคิด
มันก็ติดแค่นี้ที่อดสู
ตอบได้ไหมใช้ใจเธอคิดดู
ยังรออยู่คำตอบมอบให้กัน
ฉันนั้นเกลียดตะวันนั้นเหลือแสน
ทั้งเจ็บแค้นแทนเธอที่ไหวหวั่น
แต่สุดท้ายฉันได้อะไรกัน
เหลือเพียงวันคืนเศร้าเหงาลำพัง
เรื่องมันเริ่มจากไหนใช้ใจคิด
แล้วมันติดที่ไหนในหนหลัง
กลับอดีตผ่านไปได้ผุพัง
คนที่นั้งร้องไห้ใช่แค่เธอ
สิ่งต่าง ต่างที่ให้ในความจริง
มันคือสิ่งผูกพันนั้นเสมอ
แม้ว่าเราห่างกันฉันกับเธอ
ห่วงนะเออจำไว้ไม่แกล้งทำ
เมื่อครั้งนึงจำได้เธอก็เคย
ถูกกล่าวเอ่ยเหมือนกันมันก็ช้ำ
ใช้ให้ฉันแก้ต่างทางกระทำ
ศักดิ์ศรีค้ำเพื่อนทำกันได้ไง
แล้ววันนี้ฉันเล่าใครเศร้าเหมือน
เธอแช่เชือนหรือลืมไปใช่ไหม
เรื่องเดิม เดิมเคยทำเธอช้ำใจ
ฉันก็ใช่เหมือนกันมันทุกข์ตรม
เพราะตะวันดวงเดียวทำเหี่ยวเฉา
ทำให้เราห่างไกลใจขื่นขม
เกลียดตะวันเพราะทำช้ำระทม
มันทิ้งปมปวดเศร้าไม่เข้าใจ
หากสิ่งให้รกใจอย่าได้เก็บ
มันปวดเจ็บเกินใจจะขานไข
คนเจ็บปวดคนนี้ควรทำใจ
ไม่อาจสู้ตะวันฉายนั้นได้เลย......
18 พฤศจิกายน 2552 16:10 น.
มณีจันทร์
ฐานะคนสนิทเคยชิดใกล้
ยามเห็นเธอร้องไห้ใจหม่นหมอง
ไม่อยากถามใครทำน้ำตานอง
ได้แต่มองห่วงใยในสายตา
เธออยากให้ฉันนั้นอยู่ด้วยไหม
ยามหัวใจท้อแท้และอ่อนล้า
ต้องการคนปลอบใจบางเวลา
โปรดบอกมาฉันยอมพร้อมดูแล
ให้เหมือนกับก่อนนี้ที่รักกัน
เธอไหวหวั่นมีฉันนั้นแยแส
ทั้งปลอบโยนห่วงใยไม่เปลี่ยนแปร
ยังแสนแคร์แสนห่วงทั้งดวงใจ
เธอหวั่นไหวหรือเปล่าเล่ายามนี้
อยากจะมีซักคนปลอบโยนไหม
หมดเวลาฉันพร้อมจะจากไป
แค่เพื่อนใจคลายเหงาเท่านั้นพอ......
16 พฤศจิกายน 2552 11:07 น.
มณีจันทร์
งานเลี้ยงเลิกอำลาจำลาร้าง
ไปตามทางของตนบนวิถี
เมื่อต่างคนต่างฝันพันธะมี
เงื่อนไขนี้ผูกพันมันจำเป็น
สุขชั่วคราวพบกันนั้นน้อยนิด
ใคร่ครวญคิดอยากเจอเพ้อมองเห็น
การรอคอยทุกครั้งช่างยากเย็น
แสนลำเค็ญทุกครั้งยังเอ่ยลา
ห้วงคำนึงนึกถึงซึ้งอบอุ่น
ยิ้มละมุนตรึงใจเกินใฝ่หา
การจำยอมลาล้างห่างไกลตา
เพียงเพราะว่าหวังไว้อาจได้เจอ
กำลังใจอบอุ่นที่คุ้นเคย
มิลืมเลยฝังติดคิดเสมอ
ความห่วงใยส่งผ่านฉันและเธอ
รู้นะเออเรานี้มีให้กัน
ในคืนเหงาหมู่ดาวคราวห่างหาย
อยู่เดียวดายลำพังดั่งความฝัน
ความหลากหลายสับสนวนหากัน
เจ็บทุกวันเมื่อแพ้แก่หนทาง
ไกลแสนไกลเหนื่อยล้าหาจุดหมาย
มิมีใครไหนอยู่คู่เคียงข้าง
ภาพอดีตรำลึกนึกเลือนราง
แม้อ้างว้างก็ช่างยังสุขใจ .......
12 พฤศจิกายน 2552 11:15 น.
มณีจันทร์
ฉันใช่อยากเอ่ยคำว่าอำลา
ไม่ใช่มาโอดครวญชวนหลงใหล
มิใช่ลมผ่านพลิ้วลิ่วล่องไป
เหมือนน้ำไหลหลากหลั่งยังชุ่มเย็น
เราพบกันมีเรื่องราวมาเล่าสู่
เหมือนภาพอยู่ในฝันนั้นมองเห็น
บรรยากาศที่ดียังเคยเป็น
เสมือนเช่นจริงใจที่ให้กัน
แม้ไม่มีพยานฤาสัญญา
ห้วงเวลาล่วงนานกาลเปลี่ยนผัน
แม้เหน็บหนาวผกผินบินสู้มัน
ใช่ว่าเราจากกันนิรันดร์ไป
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟมณีจันทร์
หน้าส่วนตัว
2503
