14 กุมภาพันธ์ 2549 13:45 น.
ภูเพลง เทพรัตติกาลกุล
ฉันเหนื่อยเหลือเกิน อยากจะพักผ่อน ฉันเดินทางมาแสนไกล มาตามกระแสใจของเจ้านาย
ตั้งแต่นายของฉันได้รู้จักกับความรัก นั่นแหละคือการเริ่มต้นการเดินทางของฉัน ก่อนนอนฉันต้องนำความรู้สึกดีๆไปมอบให้กับใครคนหนึ่งตามคำสั่งของนายฉันเสมอ ฉันยินดีทำนะ เพราะฉันมักรู้สึกดีที่ได้เห็นนายมีความสุข จนมาวันหนึ่งความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสของนาย มันทำให้ฉันรู้สึกเจ็บตามไปด้วยเมื่อนายต้องผิดหวังเพราะใจบางดวง การเดินทางอันยิ่งใหญ่เริ่มเข้ามา นายให้ฉันออกตามหาคำว่ารักแท้ แล้วเจ้าสิ่งนี้มันอยู่ไหนล่ะ ฉันเดินทางไปเรื่อยๆ ไม่มีจุดหมาย พบเจอแต่สิ่งแปลกปลอม สิ่งที่ใกล้เคียงกับที่ฉันตามหา แต่มันไม่ใช่ นายไม่ให้ฉันไปยุ่งกับมัน นายรู้ว่ามันไม่ดี จนมาวันหนึ่งวันที่ฉันอ่อนล้าเหลือเกินกับการเดินทาง นายบอกกับฉันว่า "เราพักกันเถอะนะ มันคงไม่เจอแล้วหล่ะ" ก่อนแสงสีทองจะจากฟ้า ทะเลยังบ้าครั่ง สายลมพัดกระหน่ำ พัดมาพร้อมกันหัวใจใครบางคนที่เดินทางมาแสนไกลเช่นกัน พบแล้วสิ่งที่ฉันและนายตามหามาแสนนาน หยุดสักทีการเดินทางของฉันต่อแต่นี้ขอแอบอิงพักพิงไว้กับผู้ร่วมฝัน เมื่อหายเหนื่อยเราจะร่วมเดินทางไปด้วยกัน.....ตลอดไป
บางสิ่งเราไม่จำเป็นที่จะต้องทุรนทุรายตามหามัน หากแต่พอถึงกาลมันก็จะมาหาเราเอง
3 กุมภาพันธ์ 2549 11:00 น.
ภูเพลง เทพรัตติกาลกุล
การเวลาได้นำพาความรักความสุขมาสู่เราได้ไม่นาน ความทุกข์ความระทมใจก็ได้มาจากการเวลาเช่นกัน การเวลาไม่ได้ช่วยให้เราลืมความเจ็บช้ำที่อยู่ในใจ บางครั้งกับตราตรึงเข้าไปลึกกว่าเดิม เราอาจโทษที่การเวลาไม่ช่วยผ่านพ้นไปโดยเร็ว แต่แท้จริงแล้ว การเวลาผ่านไปตลอดเวลา และได้ทิ้งของขวัญอันมีค่าไว้ให้กับเรา ของขวัญที่มีชื่อว่า ความเคยชิน
2 กุมภาพันธ์ 2549 09:08 น.
ภูเพลง เทพรัตติกาลกุล
เธอก็เป็นดั่งเช่นดอกทานตะวันที่เฝ้ามองตามพระอาทิตย์ แต่ไม่เคยได้ชิดใกล้
ฉันก็เป็นเพียงดินที่ได้แต่อยู่ใกล้ รู้ดีว่าไม่มีทางที่ทานตะวันจะโน้มกิ่งมา ได้เป็นเพียงดินที่ช่วยประครองเธอต่อไป
หน้าส่วนตัว
1136
