25 ตุลาคม 2547 12:50 น.
ภากร
...อรุณรุ่งอุ่นไอแดดแสงยามเช้า
แสงทอดยาวสาดส่องฟ้าสดใส
ฟากฝั่งฟ้าเวิ้งว้างช่างยาวไกล
เพ่งพิศไปสุดสายตาขอบฟ้าปลาย
...หมอกเบาบางลมพัดแผ่วอบอุ่นจิต
คนึงคิดเคว้งคว้างฝันลอยหาย
มวลนกร้องบินว่อนดูผ่อนคลาย
เหนื่อยกายหายแต่จิตกลับอ่อนลง
...ขอพรหมท่านบันดาลพลังชีวิต
โปรดประสิทธิ์พรมงคลสมประสงค์
ให้ชีวิตพานพบความมั่นคง
พรพระคงคุ้มครองให้ปลอดภัย
...ให้มีสติตั้งมั่นซึ่งเหตุผล
ดำรงตนตามเส้นทางไม่อ่อนไหว
น้อมในจิตคงมั่นพระรัตนตรัย
รักษาไว้นำพระธรรมค้ำชีวี
16 ตุลาคม 2547 14:22 น.
ภากร
...จิตฟั่นเฟือนเลื่อนลอยใจเคว้งคว้าง
ความร้าวรานน้ำตาตกอกกลัดหนอง
สุดช้ำทรวงคร่ำครวญไม่สมปอง
วอนขอร้องน้ำใจจากนงคราญ
...คำสัญญาบอกกล่าวกันเมื่อวันก่อน
ความอาวรณ์ห่วงหาความสงสาร
ความขมขื่นกลับรุมรักร้าวราน
อกสะท้านพรั่นพรึงขมขื่นใจ
...จุดมุ่งหมายไม่เข้าใจซึ่งเหตุผล
วอนสายลมอย่าดึงดื้อฝากบอกไว้
ใยใจร้ายให้เดียวดายคงสาใจ
อยากถอนใจกลับคืนขอสาบาน
16 ตุลาคม 2547 14:13 น.
ภากร
...กายอยู่ห่างคนละฝั่งฟากฟ้า
ท้องนภาไกลสุดจะคาดหวัง
เมฆลอยคว้างบริสุทธิ์ดุจกลุ่มควัน
อาทิตย์พลันโดดเด่นสว่างไกล
...หากฝนพรำแดดออกเกิดสีรุ้ง
ธรรมชาติปรุงแต่งความสดใส
แมลงปอบินผีเสื้อโบยกลางพงไพร
ยอดหญ้าไหวลู่ลมดูงดงาม
...เมื่อความมืดมาเยือนตะวันลับ
จันทรากลับโดดเด่นแสงสีขาว
ดาวระยับเพิ่มเติมความแวววาว
ความเงียบเหงาครอบคลุมว้าวุ่นใจ
...มองดูรอบข้างตัวเรากลับว่างเปล่า
มีเพียงเงาสะท้อนกลับลำน้ำใส
สิ่งที่ผ่านย้อนคิดไม่เข้าใจ
ว่าทำไมคิดถึงเธอไม่ยอมลืม
...ถึงอยู่ห่างต่างกันสุดปลายฟ้า
ท้องนภามิอาจกั้นให้เป็นอื่น
อยากรู้จังเธอทำอะไรยามค่ำคืน
ช่วยส่งใจพี่กลับคืนกับจันทรา
16 ตุลาคม 2547 13:33 น.
ภากร
...ถึงลำบากเหนื่อยยากสักเท่าไหร่
แม้เหงื่อไหลกายทรุดจิตจะท้อ
แม้ปัญหาหนักอึ้งยังเฝ้ารอ
จะเดินต่อ ต่อสู้ไม่หวาดกลัว
...จะตั้งใจยึดมั่นยืนหยัดสู้
จะมุ่งสู่ปลายทาง ทางที่หวัง
จะบุกฝ่าถากถางทางรุงรัง
หากพลาดพลั้งจำจดเป็นบทเรียน
...ค่อย ค่อยก้าวเดินย่ำอย่างสุขุม
หากกลัดกลุ้มครุ่นคิดจิตไม่เปลี่ยน
เดินต่อไปแม้มีแค่แสงเทียน
แสงจวนเจียนมืดดับไม่คิดกลัว
...เพราะปลายทางข้างหน้าจุดมุ่งหวัง
เราเท่านั้นกำหนดว่าดีชั่ว
จะหนักหนาสาหัสอย่านึกตัว
ที่รู้ตัวคือมีเธอยังเฝ้ารอ
...จะขอทำทุกอย่างสุดสามารถ
ดุจนักปราชญ์รอบรู้ไม่ย่อท้อ
แค่มีเธออยู่ใกล้เฝ้าพนอ
คอยเคล้าคลอหยอกเล่นให่อุ่นใจ
11 ตุลาคม 2547 13:01 น.
ภากร
...หนาวราวคมแห่งมีดมากรีดเนื้อ
เนื้อยังเหลือรอลมกรีดคมให้
และทุกครั้งดั่งมีดมากรีดใจ
จะทนไว้ให้กรีดสักกี่คม
...เรณูฤดูหนาวปวดร้าวนัก
ปลิวไปในความรักที่ขื่นขม
ผิวจักขาดบาดผิวด้วยริ้วลม
เกินจะห่มบาดแผลด้วยแพรพรรณ
หน้าส่วนตัว
3250
