10 กันยายน 2547 13:09 น.
ภากร
....เมฆก้อนใหญ่ดำทะมึนคลอบคลุมหนา
แสงอาทิตย์สาดกลับมืดน่าใจหาย
ลมแปรปรวนคลื่นแรงหวั่นมากราย
มองดูปลายขอบฟ้าช่างน่ากลัว
....ความเงียบเหงาคลอบคลุมรุมในจิต
ฤดีคิดอกหวั่นร้าวไปทั่ว
เสียงฟ้าร้องคำรามก้องเริ่มหวาดกลัว
เหลือเพียงตัวคนเดียวช่างเหงาจริง
....อยากจะมีใครสักคนอยู่เป็นเพื่อน
มิลางเลือนอยู่ใกล้ให้ทุกสิ่ง
เป็นทั้งเพื่อนคนรักซบแอบอิง
เป็นที่พักพึ่งพิงยามต้องการ
....หากยามเหงาปลอบใจมิให้ขาด
หากเราจากไปไกลก็ห่วงหา
หากเงียบไปคิดถึงทุกเวลา
หากเราเสียน้ำตาคอยปลอบใจ
....เป็นกำลังใจให้เรายามสับสน
คอยปลอบโยนฉุดดึงลุกขึ้นไหว
หากเราล้มเติมเพิ่มกำลังใจ
จับมือมั่นก้าวไปไม่ทิ้งกัน
8 กันยายน 2547 12:45 น.
ภากร
....หัวใจคนยากนักจะค้นหา
เหมือนครั้งหนึ่งผ่านมาเธอและฉัน
ต่างค้นคว้าต่างปรับเข้าหากัน
แต่มันก็แค่นั้นฝันเลือนไกล
....เราคงไปไม่ถึงฝันกันจริงๆ
เมื่อทั้งก้าวทั้งวิ่งก็ไม่ดีขึ้นมาได้
สุดท้ายต้องแยกทางกันเดินไป
ไปตามหาหัวใจของตนเอง
....แล้ววันนี้หัวใจฉันเริ่มอ่อนล้า
เมื่อก้าวไปค้นหาอย่างอวดเก่ง
จึงทั้งเคว้งทั้งหวั่นทั้งวังเวง
เจ็บที่ใจตัวเองอยากดิ้นรน
....และความจริงใครๆก็ไม่ใช่
เธอหรือใครแตกต่างด้วยเหตุผล
เธออยู่ไหนอยากให้มีซึ่งตัวตน
หัวใจจะได้หยุดดิ้นรนค้นคลำทาง
8 กันยายน 2547 12:37 น.
ภากร
...ปลายเส้นทางของชีวิตจุดมุ่งหมาย
ประตูชัยของทุกคนที่ใฝ่ถึง
วิมานรักสรวงสวรรค์ชั้นดาวดึงษ์
ประตูซึ่งทุกคนหวังและตั้งใจ
...แต่จะมีสักกี่คนได้พานพบ
เส้นทางฝันบรรจบทุกคนได้
ต่างคนต่างวาระต่างก้าวไป
สิ่งหวังไว้แต่ละคนแตกต่างกัน
...พรหมลิขิตขีดเขียนท่านกำหนด
ทางเลี้ยวลดขรุขระก้าวหาฝัน
ต่างมุ่งหน้าแก่งแย่งช่วงชิงกัน
ต่างลืมปันน้ำใจเพื่อนร่วมทาง
...แต่จะมีสักกี่คนที่คิดได้
ว่าสุดท้ายปลายทางที่กีดขวาง
ไม่มีใครหลุดพ้นควรปล่อยวาง
สุดท้ายร่างเหลือเพียงแค่ผงธุลี
7 กันยายน 2547 14:43 น.
ภากร
อยากเจอหน้า...อยากคุย...อยากโทรทัก
อยากพบพักตร์พบปะร่วมสังสรรค์
อยากร่วมโต๊ะกินเหล้าชนแก้วกัน
เหมือนก่อนนั้นแต่วันนี้ไม่เหมือนเดิม
ในวันนี้นั่งเดี่ยวดื่มความฝัน
เหล้าแก้วนั้นรินเติมหมดสั่งเพิ่ม
กับแกล้มหมดดูเมนูสั่งเพิ่มเติม
ความห่างเหินมาครอบงำให้คลางใจ
เพราะวันนี้เวลาที่เธอเคยมีให้
เขาแบ่งไปดูเธอเริ่มหวั่นไหว
อยู่ในช่วงศึกษาและดูใจ
เราเข้าใจจึงนั่งดื่มไร้เงาเธอ
7 กันยายน 2547 14:36 น.
ภากร
คนบางคนเดินทางผ่านเข้ามา
มันก็แค่ภาพลวงตาพาเคลิ้มไหว
ให้เจอรักกลิ้งกลอกรักหลอกใจ
ให้เจอความหมองไหม้ทุกคืนวัน
แต่ผิดกับคนบางคนที่มุ่งหมาย
แม้ทุรนทุรายเฝ้าใฝ่ฝัน
กลับไม่เจออย่างที่ได้วาดหวังมัน
คว้าเพียงควันบางเบาเงียบเหงาใจ
คนบางคนเดินทางผ่านเข้ามา
ก็ยังคงหวังไว้ว่าจะใช่
คนร้อยคนต้องมีหนึ่งซึ่งตรงใจ
หนึ่งนั้นไซร้ต้องไม่ใช่ภาพลวงตา
หน้าส่วนตัว
942
