23 เมษายน 2551 16:10 น.
ภันเต
แดดแรงแรงทุกวันมีแต่เพิ่ม
อากาศเสริมมีแต่ร้อนกับร้อนใหญ่
โลกทุกวันมีแต่มหัตภัย
ยังกับไปไหม้โลกขึ้นทุกวัน
น้ำท่วมฟ้าปลากินดาวอย่างเขาว่า
ในไม่ช้าได้เห็นไม่เกินฝัน
น้ำแข็งโลกละลายลงทุกทุกวัน
เตรียมทันกาลฝึกว่ายก่อนน้ำมา
อากาศร้อนไม่ผ่อนคลายความร้อน
จะหลับนอนห้องหับร้อนหนักหนา
แอร์ไม่มีร้อนรุมกลุ้มชีวา
จนเงินตรายังเขาจึงไม่มี
พึ่งพัดลมจนจนอย่างนี้แหละ
เหงื่อเปียกแฉะเต็มตัวเหมือนไฟจี่
อาบน้ำบ่อยทาแป้งเย็นไม่กี่ที
เดี๋ยวก็มีเหงื่อไหลย้อยออกมา
ถอดเสื้อผ้ามานอนให้ผ่อนคลาย
นอนสบายกายเปล่าเป็นคนบ้า
ก็เพราะร้อนนอนไม่หลับกลับซ้ายขวา
หลายเวลาผ่านมาหลายชั่วโมง
ข่มตานอนร้อนไปก็ต้องหลับ
นอนกระสับกระสายไม่ประสงค์
ร้อนอากาศจิตใจไม่มั่นคง
ร้อนให้ปลงใจเย็นแต่ยากจัง
22 เมษายน 2551 11:14 น.
ภันเต
ฉันได้พบพูดคุยกับเขาแล้ว
คงไม่แคล้วคลาดเธอไปจากฉัน
เขาคนนั้นดีกว่าเหมาะสมกัน
อยู่กับฉันคงแย่แน่เกินไป
ฉันจะไม่ฉุดรั้งให้เธออยู่
เพราะฉันรู้ให้เธอตัดสินใจ
จะไม่พูดร้องขอหวังอะไร
เธอคิดได้เชื่อเธอว่าคิดดี
ฝากบอกเขาความรักช่วยสานต่อ
ฝากฝันรอต่อเติ่มให้เต็มที่
หน้าที่รักของฉันหมดตรงนี้
จงโชคดีมีรักที่มั่งคง
ฉันเป็นตายร้ายดีไม่ต้องห่วง
เป็นแค่ช่วงเวลาอย่าผะวง
ฉันอยู่ได้เธอไปใจยังคง
ขอเธอจงลืมฉันนะที่รัก
22 เมษายน 2551 10:50 น.
ภันเต
วาดรักเรางดงามสวยอย่างวาด จากกระดาษสีขาวแต่งแต้มสี
ฉันและเธอเต็มสุขทุกนาที ดีใจที่มีเราสองปองร่วมทาง
ออกแบบฉากแตกแต่งให้สวยสุด สวมใสชุดบริสุทธิ์ขาวสะร่าง
ดอกกุหลาบกลีบบานโรยเต็มทาง สองเราสร้างทางรักบนทางใจ
แต่งโลกนี้ด้วยสีชมพูสด เต็มไปหมดทั้งฟ้าและป่าไพร
ท้องทะเลเล่นเพลงกล่อมดวงใจ ลมพริ้วไหวใบหญ้าเริงระบำ
นกร้องร้องแซวความรักไม่ขาดเสียง ด้วยเพราะเคียงคู่เราช่างหวานฉ่ำ
ธรรมชาติเป็นใจให้เราจำ รักวาดคำเป็นได้คงสุขใจ
21 เมษายน 2551 21:51 น.
ภันเต
มดหลงทางหิวกระหายใกล้วายชีพ
หมดแรงถีบเท้าขาข้างหน้า
หวังบ่อน้ำอาหารต่อเวลา
ร่มพักรักษาเยี่ยวยาให้มีแรง
มองไกลไกลริบริบเห็นก้อนขาว
เกร็ดแพรวพราววาววับสะท้อนแสง
ดีใจจังดังฝันให้มีแรง
ให้ต่อแรงแข็งขันก้าวต่อไป
หิวกระหายคราวนี้คงได้สม
สุขอารมณ์ได้อิ่มหายกระหาย
กัดเต็มแรงรสแปลกมันเปลี่ยนไป
มันไม่ใช่น้ำตาลที่เคยกิน
นี่คือเกลือเบือใจให้เจ็บปวด
เอามาอวดล่อลองหมดสูญสิ้น
มดตัวนี้คงตายวายชีวิน
เพราะกินเกลือใช่น้ำตาลที่ต้องการ
เหมือนกับรักที่ผ่านแสนเจ็บปวด
ใจร้าวรวดปวดใจกับคำหวาน
หลงชื่นชมขมทีหลังเหมือนทรมาน
โดนประหารใจเจ็บเก็บให้จำ
คงไม่รอดจอดใจเจ็บเก็บเลิกฝัน
อยู่วันวันกันฉันกับความช้ำ
เหมือนกับมดอดมาโดนเกลือทำ
ตรอมตรมช้ำด้วยคำคนหลอกลวง
21 เมษายน 2551 10:38 น.
ภันเต
มองความรักที่ให้ไปไร้ความหมาย
มันกลืนหายลงทะเลเหมือนโยนหิน
ทำอะไรให้ไปอย่างหมดสิ้น
ถูกกลืนกินเงียบหายลงทะเล
มีเพียงคลื่นบางบางสะท้อนกลับ
เอื้อมมือจับว่างเปล่าให้หว้าเหว่
ไม่ได้คืนอะไรกลับจากทะเล
ใจไขว่เขว่เหหักรักลอยลม
จะหวังอะไรกับรักในแบบนี้
ทำหน้าที่ในนามให้เหมาะสม
เป็นตุ๊กตาจอมปลอมให้เชยชม
หลงอารมณ์ชมชื่นคิดว่าจริง
อยู่อย่างอยู่นี้ไปรอวันจบ
คงไม่คบรักที่ให้แล้วทอดทิ้ง
เก็บหัวใจไว้กับตัวอยู่นิ่งนิ่ง
ไว้พักพิงหัวใจให้ตัวเอง
หน้าส่วนตัว
750
