15 พฤษภาคม 2552 09:08 น.
ภันเต
โลกทั้งโลกคงยิ้มให้ความรัก
ฝั่งสลักรักมั่นไม่เสื่อมหาย
แต่โลกฉันนับน้ำตาที่ละลาย
หล่นลงหายปลายแก้มสู่พื้นดิน
นับคืนเหงาเงาดาวบนท้องฟ้า
กับใจล้าโรยแรงหมดแรงสิ้น
ปล่อยหัวใจล่องลอยออกโบยบิน
ตามแต่จินตนาการโลกส่วนตัว
28 กุมภาพันธ์ 2552 11:58 น.
ภันเต
ห่างหายนานเงียบไปใครจะรู้
ตายหรืออยู่ถามข่าวคราวบ้างไหม
ทิ้งไปแล้วลืมเลยหรือเรื่องของใจ
เจอคนใหม่ลืมง่ายหรือไงกัน
ปล่อยความคิดหลอกความฝันให้ร้องไห้
ปล่อยหัวใจให้เหงาเศร้าโศกศัลย์
คิดถึงกันหรือป่าวแต่ละวัน
หรึอตัวฉันไม่มีค่าให้แด่เธอ
15 ธันวาคม 2551 22:35 น.
ภันเต
สงสารชาติแผ่นดินบรรพชน
ต้องหมองหม่นด้วยคนภายในชาติ
เลือดหลั่งรินสิ้นชีพมิได้ชาด
หยุดวิวาทแบ่งข้างแบ่งฝ่ายกัน
เขาก็ไทยเราก็ไทยมิได้ต่าง
อาจมีบางบ้างอย่างอย่าฆ่าฟัน
หันปองดองเพื่อบ้านเมืองกันและกัน
มาสร้างสรรค์สามัคคีพี่น้องไทย
15 ธันวาคม 2551 10:45 น.
ภันเต
ผมได้รับมอบหมายให้แต่งกลอน แสดงความยินดีกับอธีการบดีมหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม ได้รับโปรดเกล้าฯ เป็นอธิการฯ เป็นครั้งที่ 2
ผมคิดไม่ออก ขอรบกวนสมาชิกฯ ช่วยแต่งให้ด้วยครับ ขอบคุณครับ
29 ตุลาคม 2551 10:15 น.
ภันเต
กาลครั้งหนึ่งนานที่รู้จัก
ที่รู้รักทักทายทุกทุกครั้ง
เห็นหน้าตาความรักจนกระทั่ง
ไม่ภวังค์ถล่ำใจจมทั้งตัว
ถอดไม่ขึ้นดึงไม่ออกบอกไม่ถูก
ความพันผูกเป็นภาพหลอนตามไปทั่ว
กาลครั้งหนึ่งเดียวทำหวาดกลัว
ขอเอาตัวห่างอย่าซ้ำรอย
หน้าส่วนตัว
1759
