26 ธันวาคม 2554 13:45 น.
ภัคพล
26/12/2004 คลื่นนทีโหมซัดกระหน่ำร่าง
มหันตภัยใต้ทะเลคลื่นครวญคราง
หอบตัว..ก่อกว้างซัดกระเด็น
บ้างล้มลุกคุกคานรอนรานจิต
บ้างคร่ำคิดชีวิตนี้คงทุกข์เข็ญ
บ้างพรากรักพรากพ่อแม่ตายทั้งเป็น
บ้างตัวเย็นตายกระด้างร่างซีดเซียว
หกปีแล้ว ความสูญเสียอุทาหรณ์
ยังเฝ้าเตือนเฝ้าสอนยังข้องเกี่ยว
ภาวนาให้เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว
ให้ทะเลไหลเชี่ยวอย่างสวยงาม
อำนาจบุญคุณความดีให้หนุนส่ง
ให้วิญญาณที่พลัดหลงล่วงพ้นข้าม
สู่สวรรค์ ให้มีสุขทุกวันยาม
ให้สยามปลอดภัยนิรันด์กาล.
8 ธันวาคม 2554 08:24 น.
ภัคพล
เพื่อนแท้..เพื่อนดีนั้นหายาก
เพื่อนมาก..มากเรื่องมีถมเถ
เพื่อนน้อย..แต่จริงใจไม่โลเล
ยากคะเน..วัดได้ในค่าคน
... ในโลกนี้..มีเรื่องราวที่มากเรื่อง
ที่ฟูเฟื่องให้ครุ่นคิดจิตสับสน
เมืองมายาธานีที่วกวน
กลุ่มบางชนใจช่างต่ำกว่าพระสุธา
จะอยู่ได้ในสังคมมีสองจิต
จิตหนึ่งคิดความดีมีคุณค่า
จิตหนึ่งแกล้งแสร้งทำโง่อวิชชา
จงใฝ่หาสองจิตนี้อย่ารีรอ
ตฤณชาติงอกขึ้นบนเเผ่นหล้า
ยังเติบโตมากค่าที่เกิดก่อ
เป็นโภชะหล่อเลี้ยงอย่างเพียงพอ
ใครยกยอประโยชน์บ้างช่างน่าอาย
ดวงหทัยที่เต้นอยู่รอวันดับ
แต่ยังกลับทำว่าดวงใจหาย
ยากเข้าถึงซึ่งกมลคนมากมาย
ดูเพียงกายยากตัดสินว่าใจดี
1 ธันวาคม 2554 13:37 น.
ภัคพล
ยอกร..อภิวาท มหาราชสยาม
ทั่วเขตคามเทิดองค์พระทรงศรี
เอกองค์..ภูมิพลวงศ์จักรรี
บารมีพระแผ่ไปให้ปวงชน
ทั่วทุกถิ่นพระเสด็จยาตรพระบาท
เพื่อชนชาตินิราศทุกข์สุขสถาผล
เป็นจอมทัพจอมธรรมนำกมล
เป็นปราชญ์ฝน น้ำ ป่า ห่มหล้าไทย
เศรษฐกิจพอเพียงเลี้ยงชีวิต
พระค้นคิดสรรค์สร้างชี้ทางให้
ชนทั้งผอง พอมี พอกินใช้
ภูวนัย ทรงเป็นห่วงปวงประชา
พระเสโทไหลหลั่งดั่งหยาดฝน
ชโลมหล้า ชโลมชน สุดล้ำค่า
เหนือ – ใต้ อีสาน – กลาง ทรงยาตรา
พระมหา-กรุณาธิคุณ บุญอนันต์
ลุวาระห้าธันวาฯ มหาสมัย
หกสิบล้านชาวไทยร้อยใจมั่น
ถวายพระพรเทิดพระเกียรติจอมราชันย์
ขอพระองค์เป็นมิ่งขวัญนิรันด์กาล.
ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ
29 พฤศจิกายน 2554 20:59 น.
ภัคพล
ล้านนาเมื่อตะวายังม่วนอยู่
เดี๋ยวนี้..คนที่รู้เริ่มสูญสิ้น
หรือว่าปราชญ์ท่านหลบอยู่ใต้แผ่นดิน
คงไม่อยากยลยินกับความจริง
... ยิ่งคิดยิ่งโศกเศร้า...........หทัย
ยิ่งนึกยิ่งอาลัย...............หมดแล้ว
สืบสานสืบต่อไป............คงยาก แท้นา
ไทถิ่นที่เพริศแพร้ว.........ดับสิ้นสูญสลาย
รักถิ่นรักล้านนา ร่วมรักษาร่วมสืบสาย
ใครว่าอย่าได้อาย ใครขัดแย้งก็ช่างมัน
ขอให้ใจเรารักษ์ ได้ตระหนักอย่างตั้งมั่น
ถูกผิดไม่สำคัญ ขอสร้างสรรค์ให้ยืนยง
หอมดวงดอกไม้ ปาใจลุ่มหลง จิตเจตน์จำนง ยังคงตั้งหมั้น
ฮักฮีตฮอยเฮา เอาใจ๋สอดดั้น หื้อความสำคัญ กันไว้
ขอแค่สืบสาน ตำนานก๊อนไก๊ ก่เป๋นแข้ใต้ สว่างดี
มันตึงบ่ผิด อย่าคิดหน่ายหนี ผู้รู้ก่มี ปรึกษาท่านได้
...ภัคพล...
12 กรกฎาคม 2554 20:37 น.
ภัคพล
“เราเกิดมาใช่ว่าฟ้ากำหนด
ที่ปรากฏคือความฝันอันสูงสุด
อยู่ที่เราใช้คุณค่าความเป็นมนุษย์
เพื่อสร้างจุดแข็งแกร่งแห่งความดี“
ผู้เป็นพ่อย่อมรักลูกยอมทุกอย่าง
อยู่เคียงข้างคอยใส่ใจไม่หน่ายหนี
ถึงลำบากตรากตรำช้ำชีวี
ทุกนาทีคิดถึงลูกด้วยผูกพัน
กี่หยาดเหงื่อ..เรื่อไหลในตัวพ่อ
กี่ฤดู..พ่อทนรอต่อสานฝัน
กี่หยดหยาด..น้ำตาพ่อฝ่าฟัน
กี่ปี กี่เดือนวัน.. ทนทำงาน
รายได้พ่อกว่าจะได้ไม่กี่บาท
สันหลังชาติถูกนายจ้างคิดล้างผลาญ
พ่อถูกเขาโกงกินหนี้สินบาน
เงินกลับบ้านเลี้ยงเมีย-ลูกแสนทุกข์ใจ
ส่งลูกให้ร่ำเรียนเพียรศึกษา
ใช้วิชาทำงานการน้อยใหญ่
พัฒนาบ้านเมืองเลื่องลือไกล
พ่อตายไปไม่เสียชาติเกิดเป็นคน
ลูกโตมาอาชีพเด่นไม่เป็นสอง
ความเรืองรองแจ่มจรัสไม่ขัดสน
จากครอบครัวลำบากและยากจน
พ่อดิ้นรนถึงวันนี้แสนปรีเปรม
เงินทุกบาทลูกส่งมาถึงพ่อแม่
คอยดูแลเป็นน้ำแรงอันแข็งเข้ม
มีกี่บาทขาดกี่อย่างสร้างให้เต็ม
ความอิ่มเอมดั่งสวรรค์ครอบครัวเรา
จนวันหนึ่งถึงคราชะตาขาด
รั้วของชาติจับตัวลูกสุดโศกเศร้า
เกิดอะไรเหย้ายั่วลูกมัวเมา
ถึงให้เขาจับได้ใส่ตาราง
ความหวัง..พังแล้วแก้วตาพ่อ
รับรู้ต่อสายตาอาณากว้าง
อาชีพลูกมีเงินใช้ไม่จืดจาง
เพราะลูกคือนายจ้างคิดโกงกิน
ใช้อำนาจข่มขู่ผู้คนทั่ว
ลูกลืมตัวลืมพี่น้องลืมท้องถิ่น
เพียงเพื่อหวังเงินตรามายลยิน
แต่สูญสิ้นความดีที่ได้ทำ
ทำอะไรลูกไม่คิดถึงผู้อื่น
เขายากจนเขาขมขื่นสุดกลืนกล้ำ
เขาก็คนมีจิตใจให้จดจำ
อย่าดื่มด่ำความสุขบนทุกข์ประชา
“พ่อเสียใจในความรักลูกมอบให้
สอนอะไรลูกนึกเองตนเก่งกล้า
ผลที่ทำกรรมที่ก่อรอเวลา
ย้อนกลับมาคืนสนองแทนผองชน”
หน้าส่วนตัว
1101
