หน้าส่วนตัว
สวัสดีตัวผมนี่เพิ่งหัดเขียน
หัดเรียบเรียงตัวลายสือด้วยภาษา
ที่จะเล่าถึงประวัติความเป็นมา
เรื่องความรัก กาลเวลา ความห่างไกล
เริ่มรู้จักเธอคนนี้ก็เพราะเพื่อน
คุยไปมาจนได้เรื่องเป็นขบขัน
ถามสารทุกข์สุขดิบกันทุกวัน
เหมือนว่าฉันคบเธอเป็นแรมปี
เธอคือคนคนนี้ดีที่สุด
คุยเรื่องสุขปรับเรื่องทุกข์ได้เสมอ
แม้เป็นคนธรรมดาไม่เลิศเลอ
แต่ล้ำค่าที่สุดเสมอในใจ
คงอยากถามว่าผมหลงรักเขาไหม.
ก็ขอตอบอย่างสบายใจใช่แล้วพี่
แต่มันยังมีต่ออย่าเร่งสิ
เดี๋ยวผมนี่จะระบายให้พี่ฟัง
อยากจะบอกว่าต่อไปนี้เริ่มเปลี่ยน
ไม่ใช่ผมละความเพียรแล้วทิ้งฝัน
ในระยะ 4-5 เดือนทุกคืนวัน
ผมไม่เคยคิดเฝ้าฝันไปถึงใคร
สังเกตดูผมว่าเธอนั้นเริ่มห่าง
เขาไม่ว่างเพราะว่าเรียนไม่สงสัย
ที่กลัวๆก็ตรงที่ผมผิดอะไร
อยู่ดีๆก็เงียบไปไม่ติดต่อมาเลย
คงเป็นเพราะความห่างที่ไม่ถึง
ตัวเธอจึงไม่รู้ใจในตัวฉัน
ทำให้ห่างมองข้ามความผูกพันธุ์
เลยต่างคนต่างเงียบงันไม่สนใจ
กรกฎา สิงหา ก็เริ่มเปลี่ยน
ผมไปเรียนอบรมทางทหาร
ทำให้ผมสนใจเรียนไม่ตามงาน
เลยต้องโดนคืบคลานความเหงาใจ
ผมก็ส่งข้อความไปเรื่อย ๆ
คำว่าคิดถึงแบบเอื่อย ๆ ไม่หวือหว๋า
พร้อมกับความห่วงใยดวงแก้วตา
และก็แทรกคำ ๆ ว่ามานิดนึง
พูดถึงคำ ๆ ว่านะขอบอก
กว่าจะออกมาจากใจใช่เพิกเฉย
คิดทุกครั้งคิดก่อนทำไม่ละเลย
แต่เธอเฉยทุกที.มีอะไร ?
ผมสงสัยเธอคงไม่รู้สึก
อยากรู้ใจเธอลึก ๆ นะได้ไหม
พี่นึกเหรอว่าผมไม่ถามเธอว่ารู้สึกยังไง
เดี๋ยวได้ไหมเดี๋ยวแถลงไขให้พี่ฟัง
เริ่มจากผมพูดคำนั้นคำว่า..
แล้วย้อนกลับถามเธอรู้สึกไหม
เธอก้สวนกลับมา..จะรู้ทำไม..
ผมก็อ้อนต่อไปหวังได้ฟัง
เธอก็พูดยังไม่ถึงเวลาบอก
ขอดูไปเรื่อย ๆ ก่อนจะได้ไหม
อย่าเพิ่งเร่งก็เวลาไม่ทันไร
จะบอกว่า..รัก..ชอบ..ได้ไง..ไม่รู้จักดี
ผมได้ฟังเช่นนั้นก็รู้สึก
เสี่ยวสันหลังวาบลึกเหมือนตกเหว
เหมือนอกหักดังเปาะโยนใส่เปลว
หัวใจฉันล้มเหลวยิ่งกว่าตาย
ถึงยังไงผมก็ไม่เลิกรู้สึก
ก็ยิ่งหนักยิ่งดื้อดึกไม่อยู่เฉย
ตลอด 4-5 เดือนไม่รู้สึกเลย?
เธอนั้นเก่งจังทรามเชยทำได้ไง
ผมก็เตรียมตัวเจียมใจเอาไว้แล้ว
ต้องกินแห้วอีกแล้วเธอเฉลย
เสียความรู้สึกทนไม่ได้อีกตามเคย
ผมก็เลยหายเงียบไปเสียเป็นเดือน
เธอบอกว่าไปหาคนอื่นบ้าง
อย่าสนใจเธอคนเดียวจะได้ไหม
คนดีมีแยะเยอะถมไป
แต่แล้วใยมามองเธอแค่คนเดียว
ผมก็ตอบไปว่ามันหายาก
เพราะไม่ใช่นักรักอย่างที่เห็น
ผมรักใครรักจริงไม่เอียงเอน
แต่ก็นะเธอไม่เห็นสักกะที
หลังจากวันที่ฉันนั้นโทรหา
ก็หายไปแว๊บตาอย่างกับผี
เธอก็ไม่โทรกลับมาเลยสักที
ทำผมนี้โทรกลับไปแบบโรยรา.
ไม่นานนี้ผมโทรไปหาเธออีก
ผมบอกไปคิดถึงนิด ๆ คิดถึงเฉย ๆ
แล้วก็ถามสารทุกข์สุกดิบกันเช่นเคย
ขอพักนิดนึงนะพี่เอ้ยผมเหนื่อยจัง
ผมถามเธอว่ามีใครจีบเธอบ้าง
เธอก็ตอบว่ามีบ้างใช่เป็นเขย
นิสัยดีดูแลดีไม่ไกลเลย
โทรมาชม..มาเชย..กันทุกวัน
ผมถามว่าเขาเป็นใครบอกได้ไหม
เธอบอกไม่ใกล้ไม่ไกลน้องชายเพื่อน
เสมอต้นเสมอปลายไม่จางเลือน
เลยดูใจไปเรื่อย ๆ ไปพราง ๆ
ผมดีใจก็ได้แค่ความรู้สึกนะ
ได้แค่นึกว่าไม่โชคดีเหมือนเขา
รักแท้ดูแลไม่ได้ เขามากกว่าเรา
ก็ปล่อยเธอเดินไปกับเขาทางที่ดี
ผมเชื่อแล้วลูกทัพฟ้านั้นขาดรัก
ไม่เคยจักคำว่า แฟน เสียศักดิ์ศรี
จะรักใครชอบใครไม่ได้ดังใจทุกที
หรือว่าตัวผมนี้นั้น เลว ไป
มีคนสาวชมมากมายผมตลก
แต่เหมือนผมโดนชกแล้วทำเฉย
เหมือนโดนชกแล้วเดินไปไม่ดูแลเลย
ฟังแล้วแค้นชมแล้วเฉยพูดทำไม
แต่ลึก ๆ ความรู้สึกนั้นดีมาก
มีความสุขทั้งหลายหลากและหลากหลาย
จุดประสงค์ผมคือสุขใจกาย
ให้ทุกคนมากมายมีความสุขเพราะผมกัน
เรื่องของผมข้างต้นจบไปแล้ว
ผมไม่นึกถึงมันแล้วอยู่เฉย ๆ
อยู่ไปเรื่อย ๆ เอื่อย ๆ แบบเฉยเมย
มีความสุขแบบเฉย ๆ เฮ้อรู้สึกดี
ที่แต่งมาอ่านกันแล้วคงไม่สนุก
ไม่มีสำผัสคุกเค้าสักเท่าไหร่
แต่ทุกอย่างที่ผมเล่าออกมาจากใจ
อยากให้คนมากมายนั้นรู้กัน
อย่างที่เริ่มผมนั้นเพิ่งหัดเขียน
จะติเตียนอะไรบอกได้หนา
ผมนั้นรับได้ทุกคำต่าง ๆ นา ๆ
จะปรับปรุงให้เข้าตาอ่านได้ทุกคน
เฮ้อตอนนี้ผมยังไม่อยากจบ
แต่แต่งต่อไปคงไม่ครบปัญญาแน่
เพราะมันมีแต่เรื่องเพ้อฝันในหัวแท้
ผมขอจบแค่นี้แหละสวัสดี..เอย..
1362
สวัสดีตัวผมนี่เพิ่งหัดเขียน
หัดเรียบเรียงตัวลายสือด้วยภาษา
ที่จะเล่าถึงประวัติความเป็นมา
เรื่องความรัก กาลเวลา ความห่างไกล
เริ่มรู้จักเธอคนนี้ก็เพราะเพื่อน
คุยไปมาจนได้เรื่องเป็นขบขัน
ถามสารทุกข์สุขดิบกันทุกวัน
เหมือนว่าฉันคบเธอเป็นแรมปี
เธอคือคนคนนี้ดีที่สุด
คุยเรื่องสุขปรับเรื่องทุกข์ได้เสมอ
แม้เป็นคนธรรมดาไม่เลิศเลอ
แต่ล้ำค่าที่สุดเสมอในใจ
คงอยากถามว่าผมหลงรักเขาไหม.
ก็ขอตอบอย่างสบายใจใช่แล้วพี่
แต่มันยังมีต่ออย่าเร่งสิ
เดี๋ยวผมนี่จะระบายให้พี่ฟัง
อยากจะบอกว่าต่อไปนี้เริ่มเปลี่ยน
ไม่ใช่ผมละความเพียรแล้วทิ้งฝัน
ในระยะ 4-5 เดือนทุกคืนวัน
ผมไม่เคยคิดเฝ้าฝันไปถึงใคร
สังเกตดูผมว่าเธอนั้นเริ่มห่าง
เขาไม่ว่างเพราะว่าเรียนไม่สงสัย
ที่กลัวๆก็ตรงที่ผมผิดอะไร
อยู่ดีๆก็เงียบไปไม่ติดต่อมาเลย
คงเป็นเพราะความห่างที่ไม่ถึง
ตัวเธอจึงไม่รู้ใจในตัวฉัน
ทำให้ห่างมองข้ามความผูกพันธุ์
เลยต่างคนต่างเงียบงันไม่สนใจ
กรกฎา สิงหา ก็เริ่มเปลี่ยน
ผมไปเรียนอบรมทางทหาร
ทำให้ผมสนใจเรียนไม่ตามงาน
เลยต้องโดนคืบคลานความเหงาใจ
ผมก็ส่งข้อความไปเรื่อย ๆ
คำว่าคิดถึงแบบเอื่อย ๆ ไม่หวือหว๋า
พร้อมกับความห่วงใยดวงแก้วตา
และก็แทรกคำ ๆ ว่ามานิดนึง
พูดถึงคำ ๆ ว่านะขอบอก
กว่าจะออกมาจากใจใช่เพิกเฉย
คิดทุกครั้งคิดก่อนทำไม่ละเลย
แต่เธอเฉยทุกที.มีอะไร ?
ผมสงสัยเธอคงไม่รู้สึก
อยากรู้ใจเธอลึก ๆ นะได้ไหม
พี่นึกเหรอว่าผมไม่ถามเธอว่ารู้สึกยังไง
เดี๋ยวได้ไหมเดี๋ยวแถลงไขให้พี่ฟัง
เริ่มจากผมพูดคำนั้นคำว่า..
แล้วย้อนกลับถามเธอรู้สึกไหม
เธอก้สวนกลับมา..จะรู้ทำไม..
ผมก็อ้อนต่อไปหวังได้ฟัง
เธอก็พูดยังไม่ถึงเวลาบอก
ขอดูไปเรื่อย ๆ ก่อนจะได้ไหม
อย่าเพิ่งเร่งก็เวลาไม่ทันไร
จะบอกว่า..รัก..ชอบ..ได้ไง..ไม่รู้จักดี
ผมได้ฟังเช่นนั้นก็รู้สึก
เสี่ยวสันหลังวาบลึกเหมือนตกเหว
เหมือนอกหักดังเปาะโยนใส่เปลว
หัวใจฉันล้มเหลวยิ่งกว่าตาย
ถึงยังไงผมก็ไม่เลิกรู้สึก
ก็ยิ่งหนักยิ่งดื้อดึกไม่อยู่เฉย
ตลอด 4-5 เดือนไม่รู้สึกเลย?
เธอนั้นเก่งจังทรามเชยทำได้ไง
ผมก็เตรียมตัวเจียมใจเอาไว้แล้ว
ต้องกินแห้วอีกแล้วเธอเฉลย
เสียความรู้สึกทนไม่ได้อีกตามเคย
ผมก็เลยหายเงียบไปเสียเป็นเดือน
เธอบอกว่าไปหาคนอื่นบ้าง
อย่าสนใจเธอคนเดียวจะได้ไหม
คนดีมีแยะเยอะถมไป
แต่แล้วใยมามองเธอแค่คนเดียว
ผมก็ตอบไปว่ามันหายาก
เพราะไม่ใช่นักรักอย่างที่เห็น
ผมรักใครรักจริงไม่เอียงเอน
แต่ก็นะเธอไม่เห็นสักกะที
หลังจากวันที่ฉันนั้นโทรหา
ก็หายไปแว๊บตาอย่างกับผี
เธอก็ไม่โทรกลับมาเลยสักที
ทำผมนี้โทรกลับไปแบบโรยรา.
ไม่นานนี้ผมโทรไปหาเธออีก
ผมบอกไปคิดถึงนิด ๆ คิดถึงเฉย ๆ
แล้วก็ถามสารทุกข์สุกดิบกันเช่นเคย
ขอพักนิดนึงนะพี่เอ้ยผมเหนื่อยจัง
ผมถามเธอว่ามีใครจีบเธอบ้าง
เธอก็ตอบว่ามีบ้างใช่เป็นเขย
นิสัยดีดูแลดีไม่ไกลเลย
โทรมาชม..มาเชย..กันทุกวัน
ผมถามว่าเขาเป็นใครบอกได้ไหม
เธอบอกไม่ใกล้ไม่ไกลน้องชายเพื่อน
เสมอต้นเสมอปลายไม่จางเลือน
เลยดูใจไปเรื่อย ๆ ไปพราง ๆ
ผมดีใจก็ได้แค่ความรู้สึกนะ
ได้แค่นึกว่าไม่โชคดีเหมือนเขา
รักแท้ดูแลไม่ได้ เขามากกว่าเรา
ก็ปล่อยเธอเดินไปกับเขาทางที่ดี
ผมเชื่อแล้วลูกทัพฟ้านั้นขาดรัก
ไม่เคยจักคำว่า แฟน เสียศักดิ์ศรี
จะรักใครชอบใครไม่ได้ดังใจทุกที
หรือว่าตัวผมนี้นั้น เลว ไป
มีคนสาวชมมากมายผมตลก
แต่เหมือนผมโดนชกแล้วทำเฉย
เหมือนโดนชกแล้วเดินไปไม่ดูแลเลย
ฟังแล้วแค้นชมแล้วเฉยพูดทำไม
แต่ลึก ๆ ความรู้สึกนั้นดีมาก
มีความสุขทั้งหลายหลากและหลากหลาย
จุดประสงค์ผมคือสุขใจกาย
ให้ทุกคนมากมายมีความสุขเพราะผมกัน
เรื่องของผมข้างต้นจบไปแล้ว
ผมไม่นึกถึงมันแล้วอยู่เฉย ๆ
อยู่ไปเรื่อย ๆ เอื่อย ๆ แบบเฉยเมย
มีความสุขแบบเฉย ๆ เฮ้อรู้สึกดี
ที่แต่งมาอ่านกันแล้วคงไม่สนุก
ไม่มีสำผัสคุกเค้าสักเท่าไหร่
แต่ทุกอย่างที่ผมเล่าออกมาจากใจ
อยากให้คนมากมายนั้นรู้กัน
อย่างที่เริ่มผมนั้นเพิ่งหัดเขียน
จะติเตียนอะไรบอกได้หนา
ผมนั้นรับได้ทุกคำต่าง ๆ นา ๆ
จะปรับปรุงให้เข้าตาอ่านได้ทุกคน
เฮ้อตอนนี้ผมยังไม่อยากจบ
แต่แต่งต่อไปคงไม่ครบปัญญาแน่
เพราะมันมีแต่เรื่องเพ้อฝันในหัวแท้
ผมขอจบแค่นี้แหละสวัสดี..เอย..
