9 ธันวาคม 2548 11:27 น.

คำ...คม ๆ วันนี้

มีด...พร้า...จอบ...เสียม...
ขอบสังกะสี...ขวดแตก...กระจกแตก...
กรรไกร...มกรา....มีนา...พฤษภา...
กรกฎา...สิงหา...ตุลา...ธันวา...
คมนา...สมา...สัง...และก็...คำ...คม...

9 ธันวาคม 2548 11:09 น.

คำว่า"รัก"เกิดได้แต่ทำอะไรไม่ได้

ฟ้า บูรพา

สวัสดีตัวผมนี้เพิ่งหัดเขียน
หัดเรียบเรียงบทความนี้ครั้งที่เท่าไหร่ 
แต่ทุกคำทุกพยางค์ออกจากใจ
อยากให้เธออ่านและนึกภาพตามไป...ลองอ่านดู

จะเริ่มเรื่องมันต้องเกี่ยวกับความรัก
กาลเวลา...ความรู้จัก...และนิสัย
ทั้งอดีต...ปัจจุบัน...และก็ใจ
ที่จะเล่าลำดับต่อไปให้อ่านกัน...

มาเริ่มเรื่องตอนนั้นก็ยังเด็ก
เป็นความรักเล็ก ๆ ไม่ยิ่งใหญ่
แต่...ความรู้สึกที่ให้เธอมันจริงใจ
ก็คิดดูมันผ่านมาได้ไงตั้ง 7 ปี...

เห็นหน้าเธอครั้งแรกก็จับจิต
เธอน่ารัก...ตัวนิด ๆ ดูสดใส
เธอแต่งหน้าประดับประดาใส่ชุดไทย
ออกมาเดินนำเราไป...ทำไมน่ารักจัง

พอจำได้เธอนั้นใส่สไบเขียว
เธอน่ารักตัวนิดเดียวหน้าใส ๆ 
แลเรียบร้อยดูดีมีมรรยาทไทย
แต่แล้วไงทุกวันนี้เป็นแบบนี้เอยฮิ ๆ 




เหตุเกิดจากวัน ๆ นั้นที่เราพบ
มันเป็นวันที่พบของโรงเรียนทั้ง 2
สาขา 1 ไปเยี่ยมเยือนโรงเรียนรอง
และแรกของที่ระลึกกันและกัน...

ผมบอกได้ตอนนั้นอยู่ ป. 6
ไปเจอรักแรกพบไกลจังหนอ
ไม่เป็นไรอีกไม่เท่าไหร่ตั้งตารอ
คงได้พบเจอกันหนอรอต่อไป...

หลังจากนั้นจากวันที่ผมพบ
บ่ ประสบหน้าเธอครั้งที่ 2
ถึงยังไงจำเธอได้ไม่ลืมรอน
ภาพเธอนั้นเป็นภาพหลอนอยู่ในใจ...

พอวันนั้นที่ผมหวังก็มาถึง
ผมยืนอึ้งหยุดดูเธอใช่เธอเหรอ...
ใช่จริงด้วย...ใช่จริง ๆ นั้นคือเธอ
คนที่ทำให้ฉันเพ้อ...อยู่ทุกวัน...

..................................................
เดี๋ยวผมขอพักนิดนึงนะ
ถ้าให้แต่งต่อคงไม่ไหว
ความรู้สึกในอดีตฉุขึ้นใจ
ขอพักหน่อยได้ไหมไม่ไหวเลย...

..................................................


ความข้างต้นที่แต่งนั้นแปลก ๆ 
ตอนแรก ๆ อ่านได้ยังไม่หยี่
พอหลัง ๆ แต่งไปมาไม่เข้าที
มา...เดี๋ยวผมนี้แต่งใหม่ให้อ่านกัน...

มาผมนี่จะบอกในช่วงแรก
ตัวผมนั้นก็ไม่แปลกก็เฉย ๆ
มันมาเริ่มตอนที่ผมเห็นทรามเชย
โอ้โฮ...น่ารักจังเลย...ทำยังไง

ก็รู้แล้วเพราะอะไรถึงได้พบ
แต่งข้างต้นยังไม่จบขอเฉลย
เลยแต่งต่อครั้งที่ 2 ...รู้เรื่องเลย
มา...เดี๋ยวจะบอกเดี๋ยวจะเผย...มาอ่านกัน


1 โรงเรียน 2 สาขามาพบปะ
ตอนนั้นล่ะได้พบเธอใจหล่นหาย
เธอนั่งหลัง...ข้างเพื่อนผม...หลังเพื่อนชาย...
นั่งลำดับตามเลขหมายที่จัดกัน

พอจำได้ผม 19 เธอ 20
นั่งกันห่างแค่เพียงนิด...แต่อยู่เฉย...
ตอนนั้นเด็กเขินก็เป็นคนไม่เคย
อยากรู้จักเธอจังเลยทำไงดี...

.....................
ทำอะไรไม่ได้มากอยากรู้จัก
เลยถามเพื่อนพลพรรคไม่นิ่งเฉย
ถามประวัติความเป็นมา ชื่อทรามเชย
เพื่อนก็รู้บอกเฉลย...ผมเลยฟัง...

ฟังเพื่อนพูดตอนนั้นมันก็ท้อ
คงเฝ้ารอได้แต่มอง...เห่าเพ้อฝัน...
เธออยู่สูงเทียบฟ้า...นภา...จันทร์...
ส่วนผมนั้นเป็นแค่บ่าว...ต่ำเพียงดิน...

ทำอยากมาก็ได้แค่เพียงรู้สึก
ทั้งที่ใจลึก ๆ อยากจะเผย
อยากจะบอกว่า  ชอบเธอจังเลย
แต่ก็กลัวเธอเฉยเมยไม่มองกัน...


ผมก็เลยตัดสินใจได้แค่นี้
มีความสุขทุกที่ทีคิดถึง
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ยังไม่รู้จักเลย...
ก็เลยได้แค่คิดถึง...และจะเป็นต่อไป...

มาไม่นานผมก็เรียนจบประถม
ต่อมัธยมชั้นที่ 1 เข้าศึกษา
ได้พบเจอเธออีกครั้งดวงแก้วตา
เธอไม่เปลี่ยนไปเลยนาผมหยุดมอง...



เธอไม่รู้ว่าผมนั้นมองเธออยู่                          (เฮ้ย...หันมาแล้ว...(เฉย)
คงไม่รู้มองทำไมรู้จักหรอ...
แต่ก็ดีเธอเฉย ๆ ไม่เออออ
ผมดีใจ...นี่ล่ะเหมาะ...มองต่อไป

เธอนั้นอยู่ ม.  1 ห้องที่ 9
และก็สาวความต่อเลขที่ล่ะไหน
ก็ขอตอบเลขที่ 24 อยู่ในใจ
ยังจำได้น่ารัก.น่ารักจัง

ช่วงแรก ๆ ผมก็ทำได้แค่นี้
ไป ๆ มา ๆ ได้ทีเพื่อนแลเห็น
เป็นสะพานทอดยาวแบบ 1 เลน
ก็ดีแล้วแค่ได้เห็นอีกฝั่งนึง
---------------------
ตอนนี้ผมรู้สึกได้ว่าเพียงแค่นี้ก็พอใจแล้ว
อยู่ตรงนี้ดีกว่าขอแค่มองเธอไกล ๆ
แค่เก็บเธอไว้ในใจไม่ต้องการจะผูกพันธุ์
ไม่ได้เรียกร้องอะไรขอแค่มองแค่ได้ฝัน
ไม่สำคัญว่าเธอนั้นมีใคร
แอบส่งยิ้มให้เธอ  แม้ว่าเธอไม่เห็นมัน
ยังเก็บไปฝันกลางวันแม้ว่ามันไร้จุดหมาย
เก็บความหวั่นไหวที่มี  กับความรักที่เป็นไปไม่ได้ไม่เป็นไร  สุขหัวใจแค่ได้ฝัน
แค่ขอเป็นคนห่วงใย  ได้ฝันไกล ๆ คิดถึงไกล ๆเท่านั้น
ไม่คิดจะไปยืนแทนเขาคนนั้นได้แค่ฝัน
..แค่นั้นฉันก็พอใจ.
..........
คงจะรู้ถึงนิสัยตัวผู้แต่ง
ได้แต่ฝันลม ๆ แล้ง ๆ อยู่เสมอ
ว่าตัวเองต้อยต่ำไม่สมกับเธอ
เป็นคนไม่พร้อมไม่ดีเสมอเหมือนใคร ๆ...
...........
เธอไม่รู้ตัวหรอกว่าผมชอบ
เธอไม่รู้ตัวหรอกว่าผมหลง
เธอไม่รู้ตัวหรอกว่าผมงง
ผมไม่รู้ตัวหรอกว่าแต่งอะไรต่อดี...

มา...พอมาถึงตอนนี้เริ่มไคลแมค
มันก็เริ่มจากช่วงแรกมาช่วงสอง
อย่ารีบลุ้น  รีบอ่าน รีบติ...ตรอง
ขอนั่งพัก  นั่งยอง ๆ ให้หายเหนื่อยนิดนึง...
**********         **********

 รู้ไหมว่าตอนนี้ผมเหนื้อย..เหนื่อย
ไม่ใช่ว่าผมเรื่อยเปื่อยหรือเหลวไหล
ที่ผมเหนื่อยเพราะวิ่งตามเสียงหัวใจ
ที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะไล่ตามทันเสียที...


คิดถึงนะอยากให้รู้ว่าคิดถึง
ถ้าให้เปรียบกลมกลึงก็น้ำเปล่า
ไร้รสชาด  ไร้ความหวาน ไร้กลิ่นคาว
อยากให้รู้ดื่มทุกคราวเพราะขาดไม่ได้เสียที..

.......ขอหยุดพักหน่อย.....

มา...มาครับมาอ่านต่อ
หัวใจผมก็ท้อครั้งที่ 2 
ที่รู้ว่าเพื่อนของผมก็ชอบมอง
ก็แค่มอง...คงไม่ชอบ...ไม่คิดอะไร...

ทีไหนได้เพื่อนผมมันโคตรชอบ
ตอนแรกมันไม่ยอมตอบมันนิ่งเฉย
ผมมารู้อีกทีตกใจเลย
แต่ก็ทำเป็นเฉย ๆ ไม่คิดอะไร

ในใจแล้วมันคิด..ก็เพื่อนชอบ
เราต้องหมอบนอนนิ่งอยู่เฉย ๆ
ได้แต่ดูอยู่ห่าง ๆ ไม่เกินเลย
แต่ก็มอบความรักกระแสเฉยไม่รู้กัน

ทุกวันนี้จากความห่างเริ่มใกล้ชิด
เดินไปกับเพื่อนสนิทเจอเธอทุกแห่งหน
ย้ายห้องเรียนตอนกินข้าวก็เจอแต่หน้ามน
แต่ทำไมพวกผมก็หน้าทนมองกันจัง

พอมาถึงตอนนี้จากความห่าง
กลายเป็นเพื่อนและเดินตามหลังเสมอ
มองทุกวัน ทุกเวลาหากได้เจอ
ได้แค่นี้อีกล่ะเนอะก็เพื่อนมันรักของมันล่ะสิ

********************************



 เวลาผ่านมันไวเหมือนโกหก
ไม่ทนพกความรู้ดี ๆ นี้ไม่ไหว
มันมากมายเยอะแยะอยู่ในใจ
ซึ้งเธอไม่อาจรู้ได้มันมากมายเหลือเกิน
******************
จบประถมมัธยม 3  ตามลำดับ
ไม่คิดดับอนาคตจุดมุ่งหมาย
เข้าสมัครเรียนทหารฝึกใจกาย
เผื่อจะมีใครอยากเป็นคุณนายมารักกัน

ในระยะ 3 ปีที่ฉันคิด
เธอคงมีคนร่วมคิดเดินทางฝัน
ผมก็เลยไม่เป็นห่วงเขารักกัน
ผมก็คงได้แต่เฝ้าและฝันถึงต่อไป

รู้อีกทีเธอก็เลิกกับเขาแล้ว
รู้ว่ายังไม่นานเท่าไร  ที่เราได้คุยกันในช่วงนี้แต่เธอรู้ไหมเธอทำให้ฉันวุ่นวายใจมาตลอดพร้อมกับถ้อยคำมากมายที่อยากจะบอกกับเธออาจจะเร็วไปก็พอรู้
แต่รู้ไหมมันเปรี่ยมด้วยความจริงใจและจริงจัง
อยากจะบอกให้เธอได้รับรู้ขอแค่เพียงรับฟังเท่านั้นฉันเออฉัน
เออ



คงอยากถามว่าผม..ชอบ เธอมากไหม
ก็ขอตอบอย่างสบายใจใช่แล้วพี่
แต่มันยังมีต่ออย่าเร่งสิ
เดี๋ยวผมนี้จะระบายให้พี่ฟัง
*******
มาไม่นานผมนั้นก็เรียนจบ
ออกมารับราชการนักรบสมมุ่งหมาย
ลูกทัพฟ้าทหารอากาศขาดรักไง
จะไม่ขาดได้ไงเธอไม่รับรักเสียที

 ผมก็มีคนที่ผมนั้นยังคิด
ไม่ต้องพินิจคิดถึงไหน
พวกพี่ก็คงรู้ว่าเป็นใคร
ผมไม่อยากพูดออกไปก็อายเป็น
00000000000
เฮ้อคิดถึงเธอจังเลยคงเป็นอีกวันที่ผมคิดถึงเธอพอ ๆ กับภาพแห่งความฝันและจิตนาการโดยให้ ท้องฟ้า กับ ทะเล เป็นตัวแทนสื่อความหมายซึ้งไม่ว่าเวลาไหนก็อยู่ใกล้กันตลอดเลยแม้จะมีบางครั้งที่น้อยใจกันบ้างนิดหน่อยแต่ก็ไม่เคยห่างกันเลย(อ่านตอนนั่งดูทะเลอยู่นะจะได้สมจริง)แต่ในความเป็นจริงของความเป็นจริงแล้วท้องฟ้าไม่เคยอยู่ติดกับทะเลเลยแต่ก็มีความรู้สึกผูกพันธุ์ล่ะนะ
..



กลัวเธอจะมองไม่เห็นความรู้สึก
ที่ออกมาจากหัวใจฉันทุกอย่าง
ที่บอกอาจดูง่ายไปแต่ฉันก็จริงใจก็แล้วกัน
..ไม่อยากเพียงแค่เจอในฝันอยากมีเธอคู่เคียงกับฉันในวันที่หนาวใจ


เธอคือคน ๆ นี้ดีที่สุด
คุยเรื่องสุขปรับเรื่องทุกข์ได้เสมอ
เธอเป็นคนธรรมดาไม่เลิศเลอ(สูงอยู่ดี)
แต่ล้ำค่าที่สุดเสมอในใจ

ตั้งแต่ผมมีโอกาสได้สัมผัส
ได้คุยเรื่องความรักความรู้สึก
ทำให้ผมยิ่งตกหลุมรักและยิ่งลึก
คงได้แค่เพียงนึกเฮ้อแย่จัง

เธอบอกว่าทำไมไม่ไปหาคนอื่นบ้าง
อย่าสนใจเธอคนเดียวจะได้ไหม
คนสวย ๆ มีแยะเยอะถมไป
แต่แล้วใยมามองเธอคนเดียว


ผมก็ตอบไปว่ามันหายาก
เพราะไม่ใช่นักรักอย่างที่เห็น
ผมรักใครรักจริงไม่เอียงเอน
แต่ก็นะเธอคงไม่รู้ไม่เห็นสักที
**********

คงอยากถามว่าช่วงนี้มีใครจีบเธอบ้าง
ขอตอบเลยเยอะมากไม่อยากเฉลย
ก็มีดี   หล่อดี   ไม่น้อยเลย
โทรมาหาทรามเชยแทบทุกวัน

ในช่วงนี้ก็ทำอะไรไม่ได้มาก
ขอแค่ดูห่าง ๆ แต่ไม่เฉย
ขอแค่เธอเอ่ยปากทำให้เลย
เฮ้อรักเธอจังเลยทำได้ไง
****
แต่พอมาตอนนี้รู้สึกเงียบ
ไม่เห็นมีใครมาเทียบจีบสักเท่าไหร่
เธอไม่ว่างเพราะซ้อมเต้นหรืออะไร
ไม่เห็นมีใครคนไหนมาจีบเธอ

หรือเธอมีแต่ว่าไม่ได้บอก
แล้วจะบอกเราทำไมเราใครหรือ
ไม่เป็นไรไม่รู้ก็ได้ได้แต่อือ
แต่ใจจริงน่ะหรืออยากให้เธอบอกจะตาย

ความรู้สึกผมตอนนี้นะหรือไม่ต่างอะไรกับ อากาศ
คงทำให้เธอได้ทุกอย่างแต่เธอคงไม่เห็นมันเลย


ช่วงนี้ผมเป็นอะไรก็ไม่รู้
ค่อยอยากเฝ้าอยากรู้เธออยู่ไหน
 คิดถึงเธอ เป็นห่วงเธอ ทุกลมหายใจ
ไม่รู้ว่าเธอรำคาญไหมช่วยบอกที
เธอไม่ทันให้คำตอบผมก็เงียบ
ที่หายไปไม่เยี่ยมเยือนไม่ไปไหน
ผมต้องเรียนฝึกอบรมทหารไง
เลยไม่มีเวลาสักเท่าไหร่ไปหาเธอ

ในตอนนี้ในใจผมก็คิด
อยากเป็นมิตรทางใจร่วมทางฝัน
แต่คงเป็นไปไม่ได้เราต่างกัน
เธอทั้งสูงนางฟ้าในฝันแค่นั้นล่ะพอ

มาไม่นานผมนั้นอบรมจบ
ทีนี้แหละมีเวลาที่จะพบเธอเสมอ
แต่มันช่างมีอุปสรรคจริง ๆ นะเธอ
ก็ผมนั้นมีงานเสมอเลยไม่มีเวลา
696969696969

ตอนแรก ๆ ในใจผมก็คิด
โทรไปหาเธอติด ๆ รำคาญไหม
ผมเลยไม่โทรหาเลยเงียบไป
แต่ก็นะห้ามใจได้ไงคิดถึง

ในที่สุดผมนั้นทนไม่ไหว
ต้องโทรไปสักนิดหายคิดถึง
ทำไม่ได้คนเคยโทรไปไม่ชินไง
และก็อยากไปหาให้ถึงใกล้ตัวเธอ

)()()()()()()()()()()()(

ในตอนนี้คงไม่มีอะไรหวือหว๋า
แต่เธอนั้นทำอะไรให้ตรึงตราอยู่ในหัว
เธอยังจำวันเกิดผมได้งงดิชัวร์
ดีใจหัวใจเต้นรัวรู้สึกดีจัง

วันเกิดเธอก็ซื้อของขวัญให้
ก็ดีใจเป็นชิ้นแรกที่ให้ผม
เป็นน้ำหอม ฝาสีเงิน ขวดสีกรม(กลม)
ผมก็พรม ฉีดใช้  ใส่ทุกวัน.

พอตอนนี้ความรู้สึกดี ๆ ก็มากขึ้นมันทำให้ผมต้องการที่จะตอบแทนและอยากจะดูแลเธอบ้าง
ถึงแม้จะเป็นน้ำหอมแค่ขวดเดียวก็ตาม.
++++++++++

ถ้าเธอสงสัยที่ฉันทำ  ว่าทำทำไม
ที่ดูแล  มาสนใจ  เธอทุกวัน
ต้องการอะไรถึงได้คอยมาห่วงใยกัน
บอกเธอตรง ๆ ว่าฉันมีความในใจ
การที่ใครคนหนึ่ง  จะทำอะไร ๆ ดี  ๆ เพื่อใครซักคน
มันต้องมีอะไร ๆ ที่เป็นเหตุผลให้ทำอย่างนั้น
บอกเลยเหตุผลของฉันก็คือ  ความรัก
เธอยังไม่รัก  ก็ไม่ต้องหนักใจ
ขอแค่เธออย่าว่ากัน  ปล่อยให้ฉันทำต่อไป
ที่เหลือก็แล้วแต่เธอกรุณา
ได้นอนหลับฝันถึงทั้งคืน  ก็ยังไม่พอ
ตื่นมาใจมันก็เฝ้ารอเพ้อทุกวัน
ถ้าเทวดามาให้พร  เลือกได้อยากฝัน
อยากมีวันนั้น  วันที่เธอบอกว่ารัก
ขอแค่เธออย่าว่ากันปล่อยให้ฉันทำต่อไป
ที่เหลือก็แล้วแต่เธอกรุณา



ทุกวันนี้ผมก็อยากให้เวลาเธอเต็มที่
แต่ก็นะเท่าที่มีก็ที่เห็น
ไม่ได้แสร้งแกล้งทำเต็มใจเอง
เท่าที่มีเท่าที่เห็นและจะเป็นตลอดไปมากขึ้นและมากขึ้น.
+++++
ฉันเคยเคยที่จะรู้สึกว่าฉันต้องการสิ่งตอบแทนอย่างมากเพื่อจะได้
รู้สึกดี กับสิ่งที่ฉันทำให้เธอแต่ ณ ตอนนี้  ฉันรู้แล้วว่าสิ่งตอบแทนนั้น
คือ   การได้รู้สึกดี กับ  สิ่งที่ฉันกำลังทำให้เธออยู่ 

 +++++

+++ขอพักหน่อยนะ   นิดนึง+++


มาผมกลับมาแต่งต่อตามลำดับ
ที่มันคับข้องใจไขสักขี
ว่าจะบอกรักเธอเสียสักที
แต่ก็นะตัวผมนี้มันเป็นใคร

ตอนแรก ๆ ขอแค่คิดไม่เกินหรอก
ขอแค่มอบความรู้สึกดี ๆ มิเฉไฉน
อยากบอกรักกับเธอกลัวเปลี่ยนไป
เฮ้อยิ่งอัดอั้นตัดใจเข้าทุกที

แต่เหตุการณ์ก็นิ่งเฉยไม่เลยเถิด
ผมนั้นอยากให้กำเนิดเดินตามวิถี
ค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไปดูท่าที
เพราะเธอคงรู้สึกไม่ดีที่ตัวผมนี้อะไร

ทุกวันนี้ความรู้สึกที่ให้ใช่เพียงนิด
ผมแค่คิดก็เลยเถิดไปถึงไหน
อย่าเพิ่งสิ..อย่าเข้าใจผิด..มันเรื่องของใจ
ที่ผมคิดอนาคตจะเป็นยังไงจะเป็นความรู้สึกดี ๆ เหมือนเดิมไหมอยากรู้จังเลย

****************

***************

อาจจะดูว่าฉัน  โง่งมที่ทำเพื่อเธอ
ให้เธอได้เสมอ  ทั้งตัวและหมดหัวใจ
ทั้ง ๆ ที่ความเป็นจริง  แค่ฝันก็ยังเกินไป
ไม่มีอะไร  คู่ควรสักอย่าง
ต่างกันสักเพียงไหน  หัวใจก็พอรู้ดี
แต่บังเอิญตอนนี้  รักเธอเกินหยุดยั้งใจ
พื้นที่ในใจที่มี  ไม่เหลือให้ใครคนใด
ทุกห้องในใจมีเพียงแต่เธอ
เกิดมาเพื่อจะรัก   รักเธอคนเดียวอยู่อย่างนี้
ต่อให้มันไม่มี  หนทางใด ๆ ก็ไม่เคยหวั่นไหว
เกิดมาเพื่อจะรัก   รักเธอจริง ๆ
และพร้อมจะตายแทนได้
ก็เพราะว่าใจฉันมัน  สร้างมาเพื่อเธอ
แต่ไม่เคยโทษฟ้า  ที่พาให้เราพบกัน
และกำหนดให้ฉัน  รักเธอเหมือนดั่งนิยาย
ให้ฉันต้องเจียมตัวเอง  ให้ฉันต้องทนทำใจ
ให้ทุกข์เพียงใด   ก็มีแต่เธอ
* ก็เพราะว่าเธอนั้นคือที่สุดของหัวใจ*

**************

ความข้างต้นได้ฟังจบลงแล้ว
ในใจคิดต้องแห้วแล้วถ้าจะเผย
แต่อยากบอกให้เธอได้รับฟังจังเลย
ถึงจะแห้วแต่ผมได้เฉลยก็ดีกว่าไม่ทำอะไร

**************

เรื่องของผมมันมีต่อแต่พอแล้ว
ว่าจะแต่งต่อเป็นร้อยแก้วแบบเฉย ๆ 
พิมพ์ง่ายดีคิดง่ายดีโดนใจเลย
มาคิดเริ่มกันเลยเริ่มเสียที

*************

เดี๋ยวขอแต่งหน่อยนะกระดาษเหลือ
แต่ทำไมนะไม่มีที่ให้เหลือเฟือเขียนคำว่าคิดถึง
หน้ากระดาษคงไม่พอมันเล็กมากเลย
มันเลยเขียนคำว่า คิดถึง ลงไปไม่พอ


เธอคนนี้ตลอดเวลาที่..ผม..ได้รู้จักกับ..เธอ..มามันทำให้..ผม..รู้ว่า..ผม..ไม่ได้อยู่คนเดียวใน ณ ที่นี้ อย่างน้อยก็ทำให้..ผม..รู้ว่า  มีคนต้องให้เป็นห่วงเมื่อเธอนอนดึกหรือไม่กินข้าวเมื่อถึงเวลาไม่กินยาเมื่อไม่สบายหรือนอนตื่นสายแล้วไม่ไปเรียน  และ  มีคนต้องให้คิดถึงเขาอยู่ตลอดอยากรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนอยู่กับใครไว้ใจเขาคนนั้นที่อยู่ข้าง ๆ เธอได้มากแค่ไหน   มีคนต้องให้ห่วงใย     มีคนที่ต้องให้ไปหาเมื่อเขาไม่สบาย    มีคนที่ต้องให้ซื้อของให้กินไม่ว่าเขาจะอยากหรือไม่อยากรับแต่ก็ให้    มีคนให้เราต้องแคร์ความรู้สึก    มีคนที่เขาทำให้เราคิดมากบ้างไม่ใช่ชีวิตจะเรียบง่ายหรือสบายเกินไปเกินไป   มีคนที่ทำให้เรารู้ตัวว่าเราต้องเก็บเงินแล้วนะ    มีคนที่ทำให้เราต้องมีความรับผิดชอบบ้าง    มีคนที่ทำให้เราต้องหาเพลงใหม่ ๆ มาให้เขาฟังได้ตลอด     มีคนที่ทำให้เราต้องสนใจโทรศัพท์บ่อย ๆ ทั้งที่ไม่มีใครโทรมาหาสักเท่าไหร่     มีคนที่ทำให้เราต้องล้างรถทุกครั้งก่อนไปหาเขาเพราะเผื่อมีโอกาสเธอจะซ้อนท้ายผมบ้าง     มีคนที่ทำให้เราต้องนอนดึกเพราะเป็นห่วงว่าเขาจะเป็นไรใหม    มีคนที่ทำให้เราต้องสนใจเรียนบ้างเพื่ออนาคตที่สดใส
มีคนที่ทำให้เราต้องดูดวงให้เขาตลอดทุกวันว่าเป็นไงบ้าง   มีคนที่ทำให้เราชอบในสิ่งที่เราไม่เคยชอบมาก่อน


และมีคนที่ทำให้ .ผมรู้จักที่จะ  รัก  และมั่นคงกับคน ๆ นั้น...นั่นก็...      คือ...เธอ...
                                                                                                                                                                    


สิ่งที่..ผม..รู้สึกกับ..เธอ..      ผม...ได้บอกเธอไปหมดแล้วหลังจากที่ได้เก็บไว้นาน นานมาก นานพอที่จะสามารถแสดงได้ว่ามันเป็นความจริงไม่ใช้เพียงแค่คำพูดหรือคำเขียน
ที่ ณ ปรากฏอยู่นะที่นี้แต่มันคือสิ่งที่ออกมาจากใจใจล้วน ๆ ไม่ได้ผสมสิ่งแปลกปลอม  หรือความหลอกลวงแม้แต่น้อย ใจ ที่เต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ ใจ 
สิ่งที่..ผม..ไม่รู้คืออะไรที่มันจะเกิดขึ้นข้างหน้าเลยตัดสินใจที่จะบอกความรู้สึกนี้กับ..เธอ..มันน่าจะดีกว่าที่จะเก็บไว้ให้ อัดอั้น  อยู่คนเดียวมันน่าจะมีอะไรดีขึ้นหรือไม่ก็แย่ลงหรือไม่ก็อาจจะไม่มีอะไรใด ๆ เกิดขึ้นเลย
คงไม่มีอะไรต่อไปอีกแล้ว....
ผมขอจบแค่นี้แล้วกัน...และขอขอบคุณทุกทานที่อ่านจนจบ

18 ตุลาคม 2548 10:01 น.

สิ่งที่เขาเรียกกันว่า..."ความรู้สึก" ...

ฟ้า บูรพา

สวัสดีตัวผมนี่เพิ่งหัดเขียน
หัดเรียบเรียงตัวลายสือด้วยภาษา
ที่จะเล่าถึงประวัติความเป็นมา
เรื่องความรัก กาลเวลา ความห่างไกล

เริ่มรู้จักเธอคนนี้ก็เพราะเพื่อน
คุยไปมาจนได้เรื่องเป็นขบขัน
ถามสารทุกข์สุขดิบกันทุกวัน
เหมือนว่าฉันคบเธอเป็นแรมปี

เธอคือคนคนนี้ดีที่สุด
คุยเรื่องสุขปรับเรื่องทุกข์ได้เสมอ
แม้เป็นคนธรรมดาไม่เลิศเลอ
แต่ล้ำค่าที่สุดเสมอในใจ

คงอยากถามว่าผมหลงรักเขาไหม.
ก็ขอตอบอย่างสบายใจใช่แล้วพี่
แต่มันยังมีต่ออย่าเร่งสิ
เดี๋ยวผมนี่จะระบายให้พี่ฟัง

อยากจะบอกว่าต่อไปนี้เริ่มเปลี่ยน
ไม่ใช่ผมละความเพียรแล้วทิ้งฝัน
ในระยะ 4-5 เดือนทุกคืนวัน
ผมไม่เคยคิดเฝ้าฝันไปถึงใคร

สังเกตดูผมว่าเธอนั้นเริ่มห่าง
เขาไม่ว่างเพราะว่าเรียนไม่สงสัย
ที่กลัวๆก็ตรงที่ผมผิดอะไร
อยู่ดีๆก็เงียบไปไม่ติดต่อมาเลย

คงเป็นเพราะความห่างที่ไม่ถึง
ตัวเธอจึงไม่รู้ใจในตัวฉัน
ทำให้ห่างมองข้ามความผูกพันธุ์
เลยต่างคนต่างเงียบงันไม่สนใจ

กรกฎา สิงหา ก็เริ่มเปลี่ยน
ผมไปเรียนอบรมทางทหาร
ทำให้ผมสนใจเรียนไม่ตามงาน
เลยต้องโดนคืบคลานความเหงาใจ

ผมก็ส่งข้อความไปเรื่อย ๆ
คำว่าคิดถึงแบบเอื่อย ๆ ไม่หวือหว๋า
พร้อมกับความห่วงใยดวงแก้วตา
และก็แทรกคำ ๆ ว่ามานิดนึง

พูดถึงคำ ๆ ว่านะขอบอก
กว่าจะออกมาจากใจใช่เพิกเฉย
คิดทุกครั้งคิดก่อนทำไม่ละเลย
แต่เธอเฉยทุกที.มีอะไร ?

ผมสงสัยเธอคงไม่รู้สึก
อยากรู้ใจเธอลึก ๆ นะได้ไหม
พี่นึกเหรอว่าผมไม่ถามเธอว่ารู้สึกยังไง
เดี๋ยวได้ไหมเดี๋ยวแถลงไขให้พี่ฟัง

เริ่มจากผมพูดคำนั้นคำว่า..
แล้วย้อนกลับถามเธอรู้สึกไหม
เธอก้สวนกลับมา..จะรู้ทำไม..
ผมก็อ้อนต่อไปหวังได้ฟัง

เธอก็พูดยังไม่ถึงเวลาบอก
ขอดูไปเรื่อย ๆ ก่อนจะได้ไหม
อย่าเพิ่งเร่งก็เวลาไม่ทันไร
จะบอกว่า..รัก..ชอบ..ได้ไง..ไม่รู้จักดี

ผมได้ฟังเช่นนั้นก็รู้สึก
เสี่ยวสันหลังวาบลึกเหมือนตกเหว
เหมือนอกหักดังเปาะโยนใส่เปลว
หัวใจฉันล้มเหลวยิ่งกว่าตาย

ถึงยังไงผมก็ไม่เลิกรู้สึก
ก็ยิ่งหนักยิ่งดื้อดึกไม่อยู่เฉย
ตลอด 4-5 เดือนไม่รู้สึกเลย?
เธอนั้นเก่งจังทรามเชยทำได้ไง

ผมก็เตรียมตัวเจียมใจเอาไว้แล้ว
ต้องกินแห้วอีกแล้วเธอเฉลย
เสียความรู้สึกทนไม่ได้อีกตามเคย
ผมก็เลยหายเงียบไปเสียเป็นเดือน

เธอบอกว่าไปหาคนอื่นบ้าง
อย่าสนใจเธอคนเดียวจะได้ไหม
คนดีมีแยะเยอะถมไป
แต่แล้วใยมามองเธอแค่คนเดียว

ผมก็ตอบไปว่ามันหายาก
เพราะไม่ใช่นักรักอย่างที่เห็น
ผมรักใครรักจริงไม่เอียงเอน
แต่ก็นะเธอไม่เห็นสักกะที

หลังจากวันที่ฉันนั้นโทรหา
ก็หายไปแว๊บตาอย่างกับผี
เธอก็ไม่โทรกลับมาเลยสักที
ทำผมนี้โทรกลับไปแบบโรยรา.

ไม่นานนี้ผมโทรไปหาเธออีก
ผมบอกไปคิดถึงนิด ๆ คิดถึงเฉย ๆ
แล้วก็ถามสารทุกข์สุกดิบกันเช่นเคย
ขอพักนิดนึงนะพี่เอ้ยผมเหนื่อยจัง

ผมถามเธอว่ามีใครจีบเธอบ้าง
เธอก็ตอบว่ามีบ้างใช่เป็นเขย
นิสัยดีดูแลดีไม่ไกลเลย
โทรมาชม..มาเชย..กันทุกวัน

ผมถามว่าเขาเป็นใครบอกได้ไหม
เธอบอกไม่ใกล้ไม่ไกลน้องชายเพื่อน
เสมอต้นเสมอปลายไม่จางเลือน
เลยดูใจไปเรื่อย ๆ ไปพราง ๆ

ผมดีใจก็ได้แค่ความรู้สึกนะ
ได้แค่นึกว่าไม่โชคดีเหมือนเขา
รักแท้ดูแลไม่ได้ เขามากกว่าเรา
ก็ปล่อยเธอเดินไปกับเขาทางที่ดี

ผมเชื่อแล้วลูกทัพฟ้านั้นขาดรัก
ไม่เคยจักคำว่า แฟน เสียศักดิ์ศรี
จะรักใครชอบใครไม่ได้ดังใจทุกที
หรือว่าตัวผมนี้นั้น เลว ไป

มีคนสาวชมมากมายผมตลก
แต่เหมือนผมโดนชกแล้วทำเฉย
เหมือนโดนชกแล้วเดินไปไม่ดูแลเลย
ฟังแล้วแค้นชมแล้วเฉยพูดทำไม

แต่ลึก ๆ ความรู้สึกนั้นดีมาก
มีความสุขทั้งหลายหลากและหลากหลาย
จุดประสงค์ผมคือสุขใจกาย
ให้ทุกคนมากมายมีความสุขเพราะผมกัน

เรื่องของผมข้างต้นจบไปแล้ว
ผมไม่นึกถึงมันแล้วอยู่เฉย ๆ
อยู่ไปเรื่อย ๆ เอื่อย ๆ แบบเฉยเมย
มีความสุขแบบเฉย ๆ เฮ้อรู้สึกดี

ที่แต่งมาอ่านกันแล้วคงไม่สนุก
ไม่มีสำผัสคุกเค้าสักเท่าไหร่
แต่ทุกอย่างที่ผมเล่าออกมาจากใจ
อยากให้คนมากมายนั้นรู้กัน

อย่างที่เริ่มผมนั้นเพิ่งหัดเขียน
จะติเตียนอะไรบอกได้หนา
ผมนั้นรับได้ทุกคำต่าง ๆ นา ๆ
จะปรับปรุงให้เข้าตาอ่านได้ทุกคน

เฮ้อตอนนี้ผมยังไม่อยากจบ
แต่แต่งต่อไปคงไม่ครบปัญญาแน่
เพราะมันมีแต่เรื่องเพ้อฝันในหัวแท้
ผมขอจบแค่นี้แหละสวัสดี..เอย..

18 ตุลาคม 2548 09:43 น.