14 กรกฎาคม 2550 12:17 น.
ฟ้าหยอกเอิน
...เหงา เหงา...
...จึงหยิบปากกา มาขีดเขียน...
...นึกเอียน...
...กับชีวิต ที่ผิดหวัง...
...เบื่อหน่าย...
...ความไร้โชค เหมือนโลกชัง...
...กี่ครั้ง...
...ถึงจะมี ทีของเรา...
14 กรกฎาคม 2550 10:46 น.
ฟ้าหยอกเอิน
...ครั้งหนึ่ง...
...เธอเคยบอกว่า...
...ความรักของเธอ...เหมือนดวงดาวในท้องฟ้า...
...ฉันแอบดีใจ คิดไปเองว่า...
...ดวงดาราที่มากมาย คือใจเธอ...เพื่อฉัน...
...แต่มาวันนี้...
...ฉันรู้เล้วว่า...
...ดวงดาราที่เธอเอ่ยถึง...
...ใช่รวมเป็นหนึ่ง...สำหรับฉัน...
...แต่หมายถึง ดวงใจหลายร้อยพัน...
...ที่มอบให้กับฉัน...
...เพียง หนึ่ง เดียว...
14 กรกฎาคม 2550 10:05 น.
ฟ้าหยอกเอิน
น้ำใสใส รินไหล ออกจากตา
เมื่อเธอเอ่ย มาว่า จบกันไหม
ยังอื้ออึง กับคำนั้น ที่พูดไป
เธอรู้ตัว บ้างไหม ที่พูดมา
ยังยืนงง และเงียบไป ไร้คำตอบ
คิดรอบคอบ ก่อนพูดไป ได้ไหมหนา
รู้ตัวไหม ว่าเธอเอ่ย อะไรมา
รู้ตัวไหม คนตรงหน้า เค้าเสียใจ
แสนเจ็บปวด และหมดแรง จะเอื้อนเอ่ย
ไม่รู้เลย สักนิด ผิดตรงไหน
เธอโกรธฉัน เกลียดฉัน เรื่องอะไร
จะปรับปรุง แก้ไข ให้บอกมา
ลืมแล้วหรือ ความรัก ที่มีให้
ลืมแล้วหรือ หัวใจ ที่ห่วงหา
ลืมแล้วหรือ คืนวัน ที่ผ่านมา
ลืมแล้วหรือ คำสัญญา ที่ให้กัน
เธอปลุกฉัน ออกจากฝัน ทีได้ไหม
ฉันจะลืม ที่พูดไป ทั้งหมดนั้น
อย่าจากกัน ได้ไหม รับไม่ทัน
เพราะหัวใจ ของฉัน มีแต่เธอ
13 กรกฎาคม 2550 13:19 น.
ฟ้าหยอกเอิน
สุขใดใด ไหนจะเปรียบ จะเทียบเท่า
โอ้เจ้ายอด ดวงใจ ของแม่จ๋า
อยากจะอยู่ ใกล้กับเจ้า ทุกเวลา
อยากจะกอด แก้วตา มิห่างไกล
อยากจะเห็น รอยยิ้ม ที่แสนหวาน
ที่ใครได้ พบพาน ชวนหลงไหล
อยากได้ยิน เสียงเจ้า อยู่ร่ำไป
อยากจะได้ เห็นเจ้า ทุกคืนวัน
อยากจะได้ กล่อมเจ้า ให้เข้านอน
อยากจะได้ พร่ำสอน แม่จอมขวัญ
อยากให้เจ้า เรียกแม่ ทุกทุกวัน
อยากจะได้ อยู่ด้วยกัน ไม่ห่างลา
แม้ยามนี้ เราจะอยู่ ไกลกันนัก
แม่เฝ้ารัก เฝ้าหวง เฝ้าห่วงหา
แม่เฝ้ารอ นันวัน นับเวลา
รอจนกว่า เราจะได้ อยู่ด้วยกัน
13 กรกฎาคม 2550 12:57 น.
ฟ้าหยอกเอิน
ครูถูกเปรียบเทียบให้เป็นเช่นเรือจ้าง ที่นำทางศิษย์ข้ามตามฝั่งฝัน
แม้อยู่ไกลเพียงไหนไม่ท้อทัน อุปสรรคที่ขวางกั้นไม่หวั่นเกรง
เมื่ออยู่ในเรือจ้างกลางน้ำใหญ่ อุปสรรคที่มากมายมาข่มเหง
คลื่นและลมโหมแรงซัดพัดเรือเครง จะปกป้องผองศิษย์เองอย่าเกรงภัย
จะสอนสั่งเจ้าไว้ให้ใจกล้า สู้ปัญหาด้วยปัญญาอย่าหวั่นไหว
ครูสั่งสอนให้ศิษย์ฟังอย่างตั้งใจ จงหมั่นเรียนเขียนอ่านไว้ไม่อับจน
กาลเวลาแปรเปลี่ยนไม่เวียนกลับ เรือจ้างไม้พายลับไม่สับสน
พาศิษย์ยามาฝั่งไซร้ในบัดดล ความสำเร็จท่วมท้นอยู่ในใจ
สามสิบเก้านานปีที่มุ่งมั่น ความตั้งใจของครูนั้นไม่หวั่นไหว
แต่เรือเก่าที่จวนเจียนจึงจบไป เรือลำใหม่ก็เทียบท่ามาแทนกัน
ถึงเรือไม้กับฝีพายวัยเกษียณ ที่พากเพียรส่งศิษย์ข้ามตามฝั่งฝัน
พาเรือน้อยคล้อยเคลื่อนผ่านเดือนวัน จวบจนวันสิ้นสุดหยุดการพาย
สามสิบเก้าขวบปีที่บรรจบ เรือต้องครบปลดระวางต้องห่างห่าย
วัยหกสิบที่ครบจบฝีพาย ถึงเป้าหมายที่ได้ดั่งตั้งใจวอน
พระคุณไซร้หาสิ่งใดจะมาเปรียบ จะมาเทียบกับความดีที่ครูสอน
ศิษย์ได้ดีเพราะมีครูผู้อาทร คำสั่งสอนศิษย์จะจำจนวันตาย
ขออำนาจคุณพระศรีรัตนไตร ช่วยคุ้มครองป้องภัยให้สลาย
ขอให้ครูสุขสันต์ในบั้นปลาย ขอให้ครูสุขกายสบายพลัน
คงเหลือไว้เพียงสายลมที่เลยผ่าน คงเหลือไว้เพียงตำนานที่ผ่านผัน
นามที่อยู่ครู........ ........ นามอยู่ในใจศิษย์นั้นนิรันดร
หน้าส่วนตัว
1009
