23 กรกฎาคม 2550 15:47 น.
ฟ้าหยอกเอิน
...หัวใจดวงน้อย ๆ ของเธอ...
...คงเจอกับความเจ็บช้ำ มาเสมอ ๆ ใช่ไหม...
...จึงอ่อนแอ บอบช้ำ และร่ำไห้...
...ท้อแท้กับความเดียวดาย ที่ผ่านเข้ามา...
..........................
...จะรังเกียจ กันไหม...
...หากฉันจะขอใช้ สองมืออันไร้ค่า...
...ประคองหัวใจเธอ ที่แสนจะอ่อนล้า...
...และซับน้ำตา เวลาเธอไม่มีใคร...
..........................
...หวังเพียง จะเห็นรอยยิ้มเธออีกครั้ง...
...หวังเพียง จะได้นั่งฟังน้ำเสียง ใส ๆ...
...หวังเพียง ให้เธอมีพลังก้าวเดินต่อไป...
...สู่ฝันอันยิ่งใหญ่ อย่างที่ใจเธอต้องการ...
............................
...และหากเธอสมหวัง ฉันจะเดินจากไป...
...เหมือนรอยเท้าบนผืนทราย ที่ถูกคลื่นซัดผ่าน...
...คงเหลือไว้เพียงกำลังใจ ตราบนานเท่านาน...
...และเป็นคนของวันวาน ที่จดจำไว้ มิลืมเลือน...
19 กรกฎาคม 2550 14:16 น.
ฟ้าหยอกเอิน
...แม่เฝ้ามอง...ฟ้าไกล...ใคร่คิดถึง...
...ใจรำพึง...ยังนึกถึง...ลูกเสมอ...
...กี่เดือนแล้ว...ที่ห่างไกล...ไม่พบเจอ...
...เฝ้าแลมอง...หมองเหม่อ...อยู่เดียวดาย...
...................................
...ว่าป่านนี้...ลูกอยู่ดี...หรือเปล่าหนอ...
...แม่เฝ้าห่วง...เฝ้ารอ...มิห่างหาย...
...อยากให้ลูก...มาสวมกอด...พรอดข้างกาย...
...เหมือนข้างบ้าน...ที่ลูกหาย...คลายมาเยือน...
....................................
...เฝ้าน้อยเนื้อ...ต่ำใจ...ในอกแม่...
...ที่เฝ้าแล...แม่น้อยใจ...หาใครเหมือน...
...ลูกคิดถึง...แม่บ้างไหม...ไม่มาเยือน...
...แม่พร่ำเพ้อ...เสมอเหมือน...จะขาดใจ...
....................................
.....ถึง...ลูก ลูก ทุกคน....
..."วันแม่นี้"...สุขล้น...เปี่ยมความหมาย...
...กลับไปเถิด...ไปกอดแม่...ให้ชื่นกาย...
...เพราะวันนี้...มีความหมาย...ให้แม่รอ...
.................................
...ก่อนที่จะ...ไม่มีใคร...มาให้กอด...
...ไปหอมแม่...สักฟอด...ได้ไหมหนอ...
...กราบเท้าแม่...สักครั้ง...อย่ารั้งรอ...
...มีมะลิ...สักช่อ...ต่อเติมใจ...
..................................
...คุณเหนื่อยนัก...จงหยุดพัก...จากงานก่อน...
...แลพักผ่อน...นอนตักอุ่น...ละมุนไหว...
...หากอ่อนล้า...มาเติมรัก...พักแรงใจ...
...แม่จะเติม...ความรักให้...เจ้าจนเต็ม...
...................................
....ใกล้จะ วันแม่แล้ว....แด่ลูก ๆ ทุกคน...
+++ มาสะกิดต่อม คิดถึงแม่กันเถอะ จะได้กลับไปหาแม่ ด้วยกัน +++
18 กรกฎาคม 2550 15:33 น.
ฟ้าหยอกเอิน
...อยากจะเขียน..อะไร..ก็ใคร่เขียน...
...เพราะไม่ได้..เบียดเบียนใคร..ใจปราถนา...
...จะร่ำรวญ..ครวญคร่ำ..พร่ำพรรณา...
...ออกมาจาก..ปลายปากกา..คนช้ำใจ...
...............................
...จะตอกย้ำ..ออกไป..ให้สาสม...
...จะถาถม..สมน้ำหน้า..ที่หวั่นไหว...
...จะย้ำเตือน..ให้จำ..ที่ช้ำใจ...
...จะร้องไห้..ให้สาใจ..ที่จบกัน...
.............................
...วันพรุ่งนี้...ฉันจะมี..ชีวิตใหม่...
...จะก้าวเดิน..ต่อไป..ไม่โศกศัลย์...
...จะเข้มแข็ง..ไม่เสียใจ..ให้ใครกัน...
...ตัวของฉัน..ใจของฉัน..ต้องมั่นคง...
...............................
...จะเยียวยา..รักษาแผล..ที่พลาดไป...
...แล้วจะเป็น..คนใหม่..ไม่ไหลหลง...
...จะไม่เชื่อ..คำมักง่าย..ใจมั่นคง...
...จะดำรง..อยู่ได้..ด้วยตัวเอง...
................................
...แต่วันนี้..ใครมีผ้า..ให้ยืมบ้าง...
...จะชะล้าง..ที่โดนใคร..มาข่มเหง...
...ผ่านเข้ามา..ระวังลื่น..นะตัวเอง...
...เดี๋ยวหงายเก๋ง..แล้วจะหา..ว่าไม่เตือน...
16 กรกฎาคม 2550 13:39 น.
ฟ้าหยอกเอิน
...กว่าเธอเอ่ย...คำรัก...นั้นแสนยาก...
...แสนลำบาก...เหลือใจ...ทำไมหนอ...
...หรือว่ารัก...ฉันให้...เธอไม่พอ...
...หรือต้องขอ...เวลาคิด...กลัว ผิดคน...
16 กรกฎาคม 2550 13:07 น.
ฟ้าหยอกเอิน
...อยากจะหยุด..เวลา..ไว้แค่นี้...
...ไว้ตรงที่..มีเธอ..และมีฉัน...
...ไว้ตรงที่..ที่มี..กันและกัน...
...มีความรัก..ความผูกพัน..แค่สองเรา...
...มีท้องฟ้า..เม็ดทราย..และชายหาด...
...มีเกลียวคลื่อน..ซัดสาด..และหุบเขา...
...เป็นสักขี..พยาน..แห่งสองเรา...
...วันพรุ่งนี้..มิอาจเดา..เป็นเช่นไร...
หน้าส่วนตัว
1316
