16 กุมภาพันธ์ 2548 23:33 น.
ฟ้ายิ้ม
ดอกเสี้ยวป่าบานสะพรั่ง
ในยามหนาว
งามนวลงามขาวพราวผุดผ่อง
ยามใดได้เหลียวมอง
อยากจับจองต้องเด็ดมาเก็บไว้
โอ้เจ้างามซ่อนเร้นในพงไพร
แม้นผู้ใดได้เห็นเป็นชื่นชม
เจ้าเอยเจ้าดอกน่ายลโฉม
ความสุขโสมรื่นอุราในชีวี
5 กุมภาพันธ์ 2548 21:54 น.
ฟ้ายิ้ม
ดวงตาบอกสิ่งจริงโดยตลอดหรือ
บางครั้งเธอคงเห็นว่า
โลกนี้มีแต่สิ่งงดงามน่าอยู่
มีดอกไม้สีสดบ่งบานทั่วสารทิศ
มีท้องฟ้าสีครามสดใส
ใช่ เธอต้องเคยคิดอย่างนี้แน่
เธอเห็นแบบนี้ตอนไหนหรอ
บอกได้ง่ายๆ เลยว่าตอนเธอกำลังมีความสุขไง
แล้วเคยเห็นไหมละตอนเธอกำลังเศร้า
โลกนี้ทำไมกลายเป็นสีดำไปหมดล่ะ
ท้องฟ้าที่งดงาม
กลับกลายเป็นท้องฟ้าที่น่ากลัว
ดอกไม้ที่เบ่งบาน
กลับกลายเป็นขวากหนามช้ำชอก
เธอเชื่อแล้วหรือในสิ่งที่ดวงตาบอก
ถ้าไม่
เธอลองค้นหาดูซิว่ามันคืออะไร
แล้วใจเธอจะบอกมันเอง
4 กุมภาพันธ์ 2548 23:27 น.
ฟ้ายิ้ม
ถนนสายยาวพราวพลัวมัวตา
เส้นทางที่จากมา
มิอาจมองได้ย้อนเห็น
สิ่งนี้คือสิ่งที่ฉันต้องเป็น
แม้นลำเค็นมากเจ็บสักเช่นใด
ผู้คนเห็นหน้าย่อมรู้ว่าเป็นใคร
แต่เธอหนอจะรู้ไหม
ว่าในใจเขาคิดกระไรอยู่
เรามิอาจเปิดอกเขาได้ดู
มิอาจรู้แม้ใกล้ชิดสนิทกัน
ผู้ใดก็สามารถจะแปรผัน
แล้วว่าอันมิตรแท้แน่อยู่ไหน
ตายไปจากกันก็จากไกล
จุดหมายคือหนใดไหร่จักถึง
หนทางนี้เป็นเพียงทางเพื่อหนึ่ง
นั้นเราซึ่งก้าวไปอย่างเปลี่ยวดาย
หน้าส่วนตัว
3471
