17 มิถุนายน 2545 20:52 น.
ฟ้าคำราม
เจ้าสายน้ำ ผู้พร่ำเพ้อ ละเมอหา
ทุกเวลา คอยเฝ้าดู เจ้าภูเขา
ทั้งห่วงใย ไถ่ถาม ยามเธอเศร้า
หวังให้เจ้า ลืมโศกศัลย์ วันผ่านมา
เจ้าภูเขา เฝ้ารำพึง ถึงตะวัน
ยังใฝ่ฝัน สุดแสนซึ่ง คำนึงหา
แม้เจ็บปวด รวดร้าว ในอุรา
ใจภูผา ให้ตะวัน มิผันแปร
เจ้าตะวัน นั้นยังเคลื่อน เลื่อนลอยไป
วันนี้ใกล้ พรุ่งนี้ไกล ไม่แยแส
ใครเศร้าโศก ใครเสียใจ ไม่เคยแล
ไม่มีแม้ เหลือบเหลียวดู ภูผางาม
ถ้าวันหนึ่ง ตะวันอยู่ คู่ภูเขา
คนโศกเศร้า ใจสลาย คือสายน้ำ
แล้วมีไหม ในสักวัน แม้ชั่วยาม
ภูผางาม จะมอบใจ ให้สายชล ?
หน้าส่วนตัว
829
