17 กันยายน 2547 15:36 น.
ฟา
ท่ามกลางหมอกควันที่บังตาอยู่
ฉันไม่อาจรู้อารมณ์คุณได้
คุณก็ไม่อาจจะเห็นความนัย
จากหน้าต่างหัวใจในสองตา
เราต่างฝ่ายต่างยืนสงบนิ่ง
จึงไม่เห็นความจริงที่ตรงหน้า
ฉันกลัวการเริ่มต้นแล้วต้องลา
คุณหัวใจก็ร้าวชามามากมาย
ปมหนึ่งในใจระหว่างสองคน
อาจเป็นที่มาของความสับสนได้
คุณเชื่อมั่นใจนิรันดร์กว่าร่างกาย
ฉันหวั่นในความหมายที่มันมี
สักวันหนึ่งข้างหน้าถ้าซาหมอก
ฉันอาจบอกคำตอบได้ในใจนี้
รักนิรันดร์ของคุณนั้นหากยังดี
จะให้ใจดวงนี้เรียนรู้มัน
17 กันยายน 2547 15:29 น.
ฟา
มีชีวิตอยู่เรียบเรียบอย่างเงียบเหงา
เก็บเอาความว่างเปล่ามาเป็นเพื่อน
กับความสุขช่างเหินห่างลางเลือน
หนึ่งรอยยิ้มจะแย้มเยื้อนยังยากเย็น
ด้วยอารมณ์คุ้นเคยกับความโศก
อยู่ในมุมของโลกที่ทุกข์เข็ญ
ใจสะสมแค่เพียงความลำเค็ญ
ตามองเห็นแต่ภาพที่หม่นใจ
จนปัญญาจะรักษาจิตใจตัว
ที่หมองมัวหดหู่ให้สดใส
เมื่อคิดเริ่มกลับจนมุมหลงทางไป
หากมีใครแนะนำได้ช่วยบอกที
17 กันยายน 2547 15:24 น.
ฟา
รู้ตัวรึเปล่าคุณคือยาพิษ
รสหวานสนิทอย่างไม่น่าเชื่อ
คำพูดดีดีกลับมีเหลือเฟือ
หน้าเนื้อใจเสือฆ่ากันง่ายดาย
เปิดเผยใจรับด้วยความไม่รู้
คิดลองคบดูไม่น่าเสียหาย
เผื่อว่าต่อไปจักเป็นเพื่อตาย
ไม่รู้เธอร้ายทำกันได้ลง
วันเวลาเท่าที่เราคบกัน
ขอหยุดมันเพื่อออกจากความหลง
ขอพอแล้วจากคุณอย่างมั่นคง
ก่อนจะถูกขังกรงแห่งความทุกข์
16 กันยายน 2547 15:25 น.
ฟา
ในค่ำคืนที่แสนจะเหน็บหนาว
น้ำค้างพราวทั่วฟ้าพาใจสั่น
กายสะท้านหวั่นลึกใต้เงาจันทร์
มือเธอโอบประคองกันให้อุ่นไอ
ก็สัมผัสได้ดีในครั้งนั้น
หัวใจเราไหวสั่นต่างหวั่นไหว
กลัววันพรุ่งรุ่งขึ้นต้องจากไกล
เกรงหัวใจจะไม่ได้คืนกลับมา
ในคืนนั้นฉันมีเธอคอยย้ำเตือน
สัมพันธภาพของเพื่อนจะมีค่า
แม้วันนั้นจะมีกันแค่ชั่วครา
แต่วันหน้าจะกลับมาตลอดไป
15 กันยายน 2547 17:07 น.
ฟา
- - คงจะไม่คิดมีใคร- -
ถ้าไม่ใช่เธอคนนี้
อย่าหวั่นเลยนะคนดี
จะอยู่อย่างนี้ต่อไป
ไม่ต้องกังวลกับฉัน
จะเศร้าร้าวรานหวั่นไหว
ชินชานานมาแล้วใจ
เดียวดายอยู่ได้คนเดียว
ขอบคุณความเอื้ออาทร
ที่มอบมาตอนเปล่าเปลี่ยว
คุณจะคือคนคนเดียว
สายตาไม่เหลียวแลใคร
เมื่อชีวิตเกิดมาสั้นสั้น
มีเธอร่วมฝันสดใส
พอถึงคราลากันไกล
ก็ไม่คิดมีใครมาแทน
หน้าส่วนตัว
860
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฟา
