29 เมษายน 2546 22:23 น.
ฟองอากาศ
ฉันอยาก อยากจะทุ่มเททุกอย่างเพื่อเธอ
มิอาจเผลอ ฉันมิอาจเผลอไปรักคนอื่นได้
ฉันรัก และจะรักเธอตลอดไป
ด้วยความรู้สึกจากใจมอบให้เพียงเธอ
ฉันอยาก อยากจะให้เวลาทั้งหมดที่มี
ให้เธอคนดี เธอคนที่ฉันรักมากเสมอ
ฉันขอ ขอใช้เวลาทำทุกอย่างเพื่อเธอ
อยากจะเจอ เจอเธอทุกวันยิ่งดี
ฉันอยาก อยากจะมอบทั้งกายเป็นของขวัญ
ยืนยัน ฉันยังยืนยันคำเดิมไม่หลีกหนี
ความรัก อยากจะมอบทั้งหมดที่มี
ให้คนดี คนดีที่สุดของใจ
ฉันอยาก อยากทำให้เธอแม้ไม่ร้องขอ
ไม่รีรอ ยื่นความช่วยเหลือกำลังใจให้
สัญญา ฉันขอสัญญาจากใจ
จะรักเธอตลอดไป ทั้งหมดหัวใจมอบให้แม้ม้วยมรณา
ฉันอยาก อยากให้เธอสนุกหัวเราะดีใจ
อยากทำให้ ทำให้เธอมีความสุขเปรมปรีดา
ไม่อยาก ไม่อยากเห็นเธอมีน้ำตา
อยากจะหา อะไรก็ได้ที่ทำให้เธอสุขใจ
ฉันอยาก อยากจะย้ำร้อยล้านพันล้านหน
ย้ำซ้ำจน จนเธอจดจำคำพูดฉันไป
ให้เธอเชื่อ ให้เชื่อคำพูดของฉันจากใจ
ว่าถึงอย่างไร ไม่ว่าเธอจะเป็นอย่างไร... รักเธอ
ทุกปี.......................
ทุกวัน....................
ทุกชั่วโมง....................
ทุกนาที............................
ทุกวินาที...............................
ฉันอยาก อยากจะย้ำซ้ำ
ให้เธอจำจำ
ว่าทุกอย่างที่ทำทำ
ทุกเวลาที่ล่วงล้ำล้ำ
ใจฉันยังซ้ำซ้ำ
ว่ารักเธอรักเธอรักเธอ..........ทุกคำคำ
28 เมษายน 2546 22:43 น.
ฟองอากาศ
ฤดูร้อน
ออดอ้อนแอบซ่อนทรวงใน
ความหวานโหมเข้าหวั่นไหว
หัวใจอุ่นไอรักพลัน
ความร้อนเยี่ยงไฟโลมเล้า
ความต้องการยังเฝ้าโรมรัน
แผดเผาความรักของฉัน
ความรักเปลี่ยนผันเป็นอาจม
ฤดูฝน
หวานปนคลุกเคล้าขื่นขม
เย็นชาเฉยชินเกินทน
คล้ายยาขมทานไปอาเจียน
ก่อนหน้าเคยหวานแสนหวาน
ซาบซ่านหวานซ่าจนเอียน
หวานนักหวานหนาจนเลี่ยน
วนเวียนหวานมากเป็นลม
ฤดูหนาว
อื้อฉาวเพราะรักขื่นขม
หมดกำลังหมดแรงอดทน
ฝืนขมคลอดรักต่อไป
ความหนาวช่วยสร้างบรรยากาศ
รักขมจะคลาดเปลี่ยนไหว
สร้างความโรแมนติคขึ้นมาใหม่
ให้ดวงใจเพิ่มรักให้กัน
ฤดูใบไม้ผลิ
ใจริอยากเริ่มลองฝัน
เพิ่มรักดวงใจให้กัน
สานฝันวันหวานคืนมา
ใบไม้ใบหญ้าร่วงโรย
ปรายโปรยคล้ายทิ้งตัณหา
เลิกละความร้อนแรงกล้า
หันมาเริ่มรักใหม่พลัน...............
26 เมษายน 2546 23:58 น.
ฟองอากาศ
อยู่โดดเดี่ยวลำพังในคืนหนาว
กับดวงดาวน้อยใหญ่ประภาแสง
อยู่ท่ามกลางความโดดเดี่ยวไร้เรี่ยวแรง
แต่ดวงดาวยังส่องแสงสกาวใจ
ไยดวงดาวดูดีมีความสุข
ฉันนั่งทุกข์โดดเดี่ยวไม่สดใส
คิดถึงใครคนนั้นที่ห่างไกล
เหินห่างไปโศกเศร้าเป็นทุกข์จริง
ความคิดถึงคิดถึงไปก็ไม่ถึง
คอยคำนึงโหยหาแกมร่ำไห้
คอยคิดถึงเหมือนตกเบ็ดไม่ได้ไกล
ตกเบ็ดไปไม่เห็นปลามาสักตัว
คิดถึงไม่ถึงคอยโหยหา
น่าสงกาอุตส่าห์คิดถึงคิดในหัว
คิดถึงไปไยไปไม่ถึงตัว
งงในหัวคิดถึงอย่างไรให้ถึงเธอ
ก็คิดถึงคิดไปเธอไม่รับ
ไม่ตอบกลับว่าถึงไหมที่ฉันเพ้อ
ก็คิดถึงจนไม่รู้ว่าถึงเธอ
คิดถึงเสมอแต่ไม่เคยถึงหัวใจ
ทำยังไงให้คิดถึงแล้วไปถึง
ยังติดตรึงในใจให้สงสัย
คิดถึงเธอคิดถึงแล้วเธอว่าไง
ถึงกันไหมช่วยบอกกันนะคนดี.......................
25 เมษายน 2546 23:31 น.
ฟองอากาศ
พงพนาพงไพรในไพรสาณฑ์
พฤกษชาติพริ้งเพริศไร้พิษสง
พุทธชาดพุทธรักษาตามแนวดง
พิศวงเกิดพิสมัยในพงไพร
บุษบงบุษบาบุปผา
หลากบุหงาปะทะลมสดใส
หลายบุหงันชื่นชมประไพ
เหล่าภุมรินสุขใสตอมหลากผกา
ช่างน่าดูน่าชมฤดูร้อน
มะลิซ้อนซ่อนกลิ่นให้โหยหา
หอมสุคนธ์สุขสันต์ของสุมนา
ทอดสายตามองหามะลิกัน
ภุมราไปไหนขอไปด้วย
ขอไปช่วยหอมกลิ่นให้สุขสันต์
ตามหอมตามดมบุษบัน
หอมบุหงันเบ่งบานกลางวนาลัย
อีกด้านหนึ่งเป็นด้านของในเมือง
ที่รุ่งเรืองพัฒนาสุขวิสัย
มีตึกโตบ้านกว้างที่ดินไกล
เรืองวิไลสว่างแสงก้าวหน้าพลัน
มีผู้คนเดินมากหลากหลายหน้า
เดินขวักไขว่หนาตาคนผลูผัน
ไม่มีดอกไม้แลวนาวัลย์
ไร้ไพรสัณฑ์พงพนาให้อิ่มใจ
ส่วนผู้คนพลุกพล่านไม่เหมือนฝัน
ไร้ความเงียบงันสงบใส
มีแต่ความอึกทึกคึกคักดำเนินไป
ไม่หลับใหลแม้เพลายามราตรี.........................
23 เมษายน 2546 23:35 น.
ฟองอากาศ
เกิดเป็นหญิงจักทำให้เหมือนหญิง
สงบนิ่งรู้ตัวแม่นวลผ่อง
จักรู้ตัวหวงเนื้อนวลละออง
อย่าเที่ยวจ้องจับชายตาเป็นมัน
สงบถ้อยคำวาจาให้เงียบไว้
อย่าได้ใช้สุรุ่ยสุร่ายให้สรวลสันต์
ปล่อยไปแล้ววาจาไม่คืนคำ
อย่าได้ลั่นคำพูดปดไม่จริง
เกิดเป็นหญิงมักเชื่อคำหวานหวาน
อย่าฟุ้งซ่านจดจำจิตสถิตสิง
จดจำท่วงทำนองไม่สัตย์จริง
อย่าพึ่งพิงถ้อยวาจาชายฉกรรจ์
ชายนั้นหนาพูดได้ไม่อายปาก
ปากไม่กระดากพูดคำให้สุขสันต์
กลั่นถ้อยคำวาจาหลอกลวงกัน
เฝ้าโรมรันตรัสคำหวานไม่จริงใจ
เกิดได้ตัวเสียรู้แม่นวลผ่อง
ชายนั้นจ้องจับเสียไม่สงสัย
จักเชื่อแล้วเสียสุกให้บรรลัย
เจ้าหลงใหลใคร่รู้ความสัตย์จริง...................
หน้าส่วนตัว
919
