11 กันยายน 2547 20:46 น.
พู่กัน (เฉพาะกิจ)
แว่วเสียงบิดพลิ้วของเวลา
เลยผ่านพัดพาท้าแดดฝน
ล่วงลับนับกาลนานเกินทน
รั้งคนหนึ่งคนเพียรก้าวไป
ริมสายเส้นทางกว้างกว่ากว้าง
เวลาเริ่มร้างค่อยห่างหาย
เลือนลับไปกับตาเบื้องหน้า - กาย
จำเป็นต้องเข้าใจในเวลา
เพียงผ่านพ้นกับหนึ่งคนบนทางเปลี่ยว
มิอาจเหลียวนอกจากทางข้างหน้า
เวลาผ่านจึงผ่านไปไร้ราคา
มีให้เชยคุณค่าเพียงว่า..เคย
เคย..ผ่านมายังที่ซึ่งเคยผ่าน
เคย..รู้สึกร้าวรานครั้นอ่อนไหว
เคย..พบเห็นเป็นประสบพบสิ่งใด
เคย..บ้างไหมเห็นเวลาผ่าสายลม..
ครั้นเวลานานเนิ่นเกินเอื้อมถึง
อาจเป็นสิ่งหนึ่งเคยกังขา
เหตใดใครทางหวงเวลา
เพียงเพราะว่าดวงตายังปิดบัง
ในความจริงสิ่งสรรยังสรรสร้าง
เวลา - หนทาง - และความหลัง
คงเหลือตกหมกตะกอนตอนภวังค์
จงตื่นขึ้นเสียบ้าง..อย่าลืมไป..
เพียงเข็ม 2 เล่มบนหน้าปัด
ยังองอาจโบกสะบัดเวลาได้
คนเราทั้งมวลควรก้าวไป
ด้วยเข็มแข็ง แข็งใจ..ในเววตา
พู่กันของหูกวางเองนะครับ ....นี่ก็บ้านอีกหลังที่สะสมกลอนแปด แบบปรัชญา ๆ น่ะครับ ชอบไม่ชอบติกันได้นะครับ.....
หน้าส่วนตัว
1249
